Un viaxante de calzados ten sempre unhas grandes
maletas no seu coche, pero non teñen roupa, senón zapatos. Para evitar roubos,
todos os zapatos son dun só pé, ou do dereito ou do esquerdo. Aínda así sempre
hai algún desalmado que che acaba rebentando unha ventá do coche para levarche
uns zapatos que non serven para nada. Meu padriño tíñame contado de quen poñía
carteis no coche avisando que son mostras todas dun só pé.
Estabamos un día na habitación do hotel, na Coruña,
repasando as ventas e poñendo ó día os pedidos cando fun ata o coche, a buscar
uns papeis esquecidos. Ó chegar oín uns ruídos dentro dunha das maletas. Eran
voces e quedei a escoitar.
-
Estou
farto- dicía unha voz masculina- estou farto de viaxar dun lado para outro.
-
Pero
é o noso traballo! Para iso nos contrataron!
-
Si xa
o sei, pero iso que dicían de traballo con posibilidades de viaxar, coñecer
xente, visitar outras cidades, outros pobos e en boa compañía...
-
Pero
non somos boa compañía? – Dixo unha terceira voz
-
Si
pero todos metidos nunha maleta, de aquí para alá. Ademais, boto de menos ó meu
irmán.
-
Tes
un irmán?
-
Teño
un irmán. Sei un segredo. Todos temos un irmán xemelgo pero do outro pe
-
Que
dis? Toleaches?
-
Non.
É certo!. Oínllo dicir un día ó rapaz que vai co xefe.
-
Non é
certo!
-
Si
que o é!
-
E que
vas facer?
-
Non o
sei. Isto non é para mín. Quero volver á miña casa...
Mirei para un lado, logo para o outro. Non daba
creto ó que oíra. Abrín a maleta de súpeto e alí estaban todos reúnidos
-
Pero
que pasa aquí? – cheguei a dicir quitando forzas de non sei onde
-
É o
Tagore este. Quere marchar e deixar o traballo. Disque vai buscar ó seu irmán
do pe dereito. É certo que temos un irmán xemelgo?
-
É, peró...
-
Vedes!
Non é que este descontento con vos, pero isto non é o que eu pensaba.
-
Entendo...
-
Que
vas facer? - Preguntoume un modelo do pé dereito de Coretti
-
Pois...
si quere ir, que vaia.
E así foi. Aquel zapato foise. Andando. Pechei as
portas do coche e non dixen nada a ninguén. Aquilo non era crible!
Ó día seguinte fomos a unha zapatería da rúa Real.
Ó abrir a maleta dos zapatos de Tagore procurei que non se botara en falta
aquel zapato. Pasaron os días, fomos de tenda en tenda. Nunca souben si meu
padriño se chegou a dar de conta ou non. Si así foi, nunca dixo nada.
Pasaron as
semanas. Pasou todo o mes. Estabamos xa a piques de rematar a temporada cando
un día pola mañá, estando por Malpica, achegueime ó coche para coller a maleta
de zapatos Coretti e oín un ruído na
maleta dos zapatos de Tagore que quedara mal pechada. Abrín a ver que pasaba.
-
Ola! –
o noso amigo o zapato viaxeiro volvera
-
Que
tal?- cheguei a dicir
-
Buf!
Non o ides creer. Vivín a maior aventura da miña vida! Conseguín chegar ó
almacén, dei ata co meu irmán!. Pero fomos vendidos. Non vos recomendo saír das
maletas. Si non vos agrada que nos amosen nas tendas como si fósemos
mercadorías, que nos dean voltas e voltas, que nos miren por riba e por baixo e
ata que nos revisen ata o mais íntimo do noso ser.... iso non é nada, comparado
con que che metan un pé dentro... e ademáis, un pé suado e cun certo cheiro a
queixo.
-
Ohhhh!
– dixeron todos á vez
-
E
despois andar mollados cando chove. E suados cando fai calor. As solas rozadas
contra o chan. Os cordóns atados ata case a estrangulación...
-
Ahhhhh!
– repetiron todos
-
Unha
noite meu irmán e eu conseguimos escapar. El volveu ó almacén. E eu aquí estou.
Ó final da temporada, meu padriño ofreceume
quedarme cun zapato e el conseguiríame o outro. Elixín ó zapato viaxeiro. Agora
el e seu irmán descansan no zapateiro. Por suposto non os uso!!!
