Capítulo 8: Unha vez cada mil anos.
Ocorre
unha vez cada mil anos. Unha noite de súper lúa chea, que coincide cunha lúa de
sangue e ó mesmo tempo un eclipse de lúa. Unha noite perfecta.....
-
Ahhgg... - Deu Silvestre un grito
aterrador que como un coitelo cortou a noite.
Estaba
todo escuro. Apenas podía respirar. Había algo que lle impedía moverse. Entón
comezou a acordar. O cemiterio. Xiana. Brais.
-
Non!!!! Por qué?. Por qué
espertar? Cando acabará esta maldición?
Pouco
a pouco refíxose da situación. Palpou cas mans e atopou preto do seu corpo un obstáculo.
Supuxo que a tapa dun cadaleito. Comezou a facer forza cos pes ata que a madeira,
medio podre, cedeu. Quitou as más para fora. Parecía que había un espazo grande
por todo o arredor. Ergueuse con coidado, agarrándose ó que puido, para
finalmente saír gateando e tirarse no chan. Non estaba no cemiterio. Non estaba
naquela tumba escavada no chan. Ó seu arredor había un espazo amplo, pero a
escuridade non lle deixaba apreciar ben onde estaba.
Levou
a man ó corazón. Doíalle. Quitou os restos do que parecía ser unha estaca de
madeira. Acordouse de Brais e de aquela última noite. Non había burato pero
sentía dor. De pronto atopou cerca outra caixa que descansaba sobre un leito de
rosas.
-
Xiana..... –suspirou
Abriu
a caixa con coidado. Mirou no interior. Entre sombras puido ver o corpo intacto
de Xiana que descansaba, tal e como el a recordaba. Volveu a pechar de novo a
caixa.
Os
ollos comezaban a acostumarse á escuridade. Descubriu que estaba no que parecía
un soto.
-
Imaxino que Brais trasladou ata
aquí os cadaleitos en algún momento – pensou para si.- O que non sei é o por
qué. Que pasaría?.
Ó
seu redor non atopou máis pistas. O que si viu foi unha porta. Despois de
moitos intentos, conseguiu forzala. Tras ela, unhas escaleiras que subían.
Parecía que estaba nunha casa abandonada. Foi ata unha das fiestras. Asexou
polos buratos que deixaban as táboas que a tapiaban. Non viu a ninguén. Fora,
parecía haber un camiño cheo de maleza. Non parecía haber casas cerca.
Encamiñouse á porta e saíu.
Seguiu
o camiño escondéndose entre as sombras para non ser visto. Ó lonxe víase unha
cidade iluminada. Canto tempo estaría durmindo? Estaría todo moi cambiado?
Mirou as súas roupas. Sería capaz de pasar inadvertido? Temía que non, así que
seguiu entre as sombras. As primeiras persoas que atopou vestían roupas
parecidas ás súas. Seguiu camiñando. Atopou unha valla metálica. Non
representou ningún obstáculo para el. Continuou adiante.
A
partir de aí foi atopando máis persoas, pero estas vestían roupas moi vistosas,
con grandes colgantes de cores vivas. Oíase música. Parecía que había unha
festa en algún lugar. Alguén o viu. Dende unha esquina dunha rúa, unha persoa
vestida con esas roupas de cores vivos comezou a insultalo
-
Vaite de aquí mendigo! Miserable!
Fora! A por el!
E
comezou a tirarlle pedras. A esta persoa uníronselle outras tamén vestidas
igualmente con traxes de cores vivos. Silvestre saíu correndo e pronto
desapareceu de novo. Era o que mellor se daba, desaparecer.
E
así foi vendo como cambiara a cidade. Unha zona pequeña, iluminada, de non moitas casas,
vistosas, de cores vivos; con restaurantes, tendas... e chea de música e
festa por tódolos currunchos, rodeada por unha valla metálica. Fora, escuridade,
casas medio derruídas, onde imaxinaba Silvestre, que viviría a maioría da xente,
vestida con roupas de outros tempos. Que pasaría para acabar todo así?
Decidiu volver a casa da que saíra. Estaba canso. Moi canso. Seguía sentindo
dor no seu peito. Entrou e baixou de novo ó soto. Trancou a porta e
deitouse no chan ó carón do cadaleito de Xiana.
Non
conseguiu durmir pero descansou un pouco. Cantos anos pasarían dende os
acontecementos do cemiterio? Non paraba de pensar en Brais. Estaría vivo aínda?
Decidiu erguerse de novo e dar unha volta pola casa.
O
primeiro que atopou foron uns calendarios vellos encima da mesa da cociña. Do
2064, 20267 e 2077. Non era moito. Do último calendario ata o ano da desaparición
de Xiana e del mesmo pasaran so 24 anos. Polo estado deste calendario non
parecía que pasaran por el moitos anos.
O
seguinte que atopou foron alimentos en bo estado. Iso púxoo en garda. Alguén
estivera alí non facía moito e podería volver pronto. Tamén descubriu que non
había luz na casa. Nada eléctrico funcionaba. Unha vella radio, unha neveira
oxidada, as lámpadas... nada. Dirixiuse á porta de entrada e revisou o cadro
eléctrico. Todo parecía estar ben, pero non había corrente.
Na planta baixa, a parte da cociña e unha sala
cuns sofás vellos e estragados, non había nada máis. Subiu por unhas escaleiras
que ían cara a planta superior. Alí había tres habitacións. Dúas estaban
totalmente baldeiras. Na terceira había unha cama con sabas e mantas. Nunha
esquina unha cheminea e uns paus de leña ó seu carón. Non facía moito, alguén
durmira naquela cama. No chan, preto da cama, parecía haber unha táboa algo
solta. Levantouna. Debaixo agochado había un libro. O libro dos Acras.
Sentouse
no chan a ler no libro. Buscou as páxinas seguintes a desaparición de Xiana e ó
seu propio abandono deste mundo. Alí Brais escribira algunhas liñas. Brais
tomaba o seu relevo ó fronte da irmandade. Non había moitas páxinas escritas.
Apenas mencións a súa misión e pouco máis. Un “sen novidade” repetíase unha e
outra vez. De súpeto paran os escritos. Despois, as seguintes inscricións
aparecen con unha letra distinta.
“Ano
2076. Seguindo a tradición da miña familia, tomo posesión deste libro e xuro e
prometo loitar contra o mal. Limpar o mundo de vampiros”
A
partir de aí unha serie de anotacións máis. Parece que algún tipo de mal volveu
de novo á cidade. Unha das inscricións di:
“O
mal agora ama a luz e é o amo da luz. As persoas de ben foron expulsadas á
escuridade. Aquí malvivimos. Polas noites deambulamos na busca de comida. Polo
día resgardámonos nas casas. Ninguén sae do balado. Ninguén pode entrar dentro
do balado. Intentamos loitar contra os amos da luz. É difícil. Alí non hai onde
esconderse. Apenas hai sombras. Os amos da luz están vixiando todo o tempo.
Tódolos intentos son rexeitados. A loita continúa”
Estaba
Silvestre tan absorto no libro que cando se decatou de que alguén entrara na
casa xa era tarde para baixar ó soto. Devolveu o libro ó seu sitio. Quedou na
habitación. Escondido nas sombras como só un vampiro pode facer. Abriuse a
porta. E apareceu unha rapaza, tal cal a mesma imaxe de Xiana, tal cal como
cando el a coñeceu.
Capítulo 7: Bed of roses
Caía o sol sobre a cidade formando un
arco da vella de vidro e cemento. Facía só unha horas que Xiana emprendera o
viaxe final. Fora unha fermosa cerimonia ó solpor, íntima pero intensa. No
fondo da tumba prepararon un leito de rosas, e mentres descendía o cadaleito,
soaba unha vella e coñecida canción.
“.... I Want To Lay You In A Bed Of
Roses
For Tonight I Sleep On A Bed On Nails
I Want To Be Just As Close As The
Holy Ghost Is
And Lay You Down In Bed Of Roses... “
Agora Silvestre e Brais estaban
sentados no penedo.
-
Estás
seguro papá de que non hai outra solución?
-
Estou
seguro. Este mundo xa non ten senso sen túa nai. Hoxe farás a cerimonia para
converterte nun membro máis da irmandade das rosas. E para iso necesitas matar
un vampiro. Ó último vampiro. Tes todo preparado?
-
Teño
Baixaron de novo ó cemiterio. Apartaron
a placa que tapaba a tumba de Xiana. Nela gravada había unha inscrición
“Fareiche un leito de rosas, e eu
durmirei nunha cama de cravos”
Silvestre deitouse encima do
cadaleito de Xiana. Brais brandiu unha estaca de pau de rosas e unha maza.
Silvestre colocou a punta da estaca encima do corazón e agarrouna fortemente.
Pola súa cabeza pasaron as verbas de aquela adiviña.
“Pasarán moitos anos
ata que un día atopes unha rapaza fermosa como a lúa chea, cálida como o sol,
cun sorriso que te namorará. Ela será o principio e o fin de todo canto
coñeces. Ela será quen de arrincarche a maldición, pero recorda, a túa
maldición non ten cura.”
-
A
túa maldición non ten cura..... – pensou Silvestre
Esa noite Brais escribiu as súas
primeiras liñas no libro dos Acras
<< Son Brais, o herdeiro do libro dos Acras. O último gran
mestre desta irmandade. Cumprín cos preceptos da tradición e matei un vampiro
para entrar na irmandade. Tal vez, o último dos vampiros. Silvestre. Meu pai.
Xuro cumprir ca misión que el me encomendou. Vixiar. Estar atento. Comprobar.
Buscar. Limpar o mundo de vampiros>>
Capítulo 6. Brais
Es ti, ti,
e solo ti,
es todo para mín.
Es o ar,
que respiro,
es auga
que move o muíño.
E es vento
que empurra,
que leva a porto
o meu barquiño.
E es onda do mar
que bica as praias de branca área.
Es auga da choiva
que rega os verdes prados,
desta miña terriña,
da miña terra galega.
Silvestre estaba
arrolando ó pequeno Brais, mentres lle cantaba unha canción. Os últimos meses
da súa vida foran os máis fermosos ata o de agora, pero tamén duros. Non quería
pensar como o tivo que ser para Xiana, levando no seu ventre ó pequeno Brais.
Agora xa todo pasara,
pero Silvestre aínda recorda como foron transcorrendo os días dende o mesmo
momento no que Xiana lle contara que estaba embarazada. Dende aquel mesmo día,
os pesadelos volveron á vida de Silvestre. Moitas veces soñaba que ó nacer o
seu fillo, este viña xa cos cairos grandes de vampiro. Outras veces soñaba, que
ó pouco de nacer a súa pel se queimaba ó primeiro contacto co sol. E así unha
noite tras outra durante nove meses.
Un día decidiuse a
contarllo a Xiana. Non quedaba claro que a vampirización se puidera transmitir xenéticamente.
Tódolos casos de vampirización que coñecía era a través de mordeduras. Os
libros consultados tampouco aclaraban nada, e no libro dos Acras tampouco
aparecía ningunha referencia. Qué facer si aparecía algún síntoma de
vampirización como grandes cairos prematuros? Terían que improvisar aínda que
hai nenos que nacen xa cos dentes, tal vez non fose tan raro.
Cando chegou
o día todo foron nervios. Silvestre asistiu ó parto. Estaba na sala de partos, envolto
en aquela especie de bata verde, collendo da man a Xiana, dando ánimos, dando
forzas, dándolle bicos e agarimos, pero tremendo por dentro coma un vimbio. Cando
Brais veu ó mundo Silvestre non lle perdeu ollo mentres as enfermeiras o
limpaban:
-
Non
trae cairos de nacemento, as orellas ben, ten 5 dedos en canda man e 5 dedas en
cada pé. Parece san e a luz parece non molestarlle moito...... - Silvestre
respirou fondo, deulle un bico enorme a Xiana e ambos choraron de felicidade. E
tamén de alivio.
Agora Brais
ía camiño dos 3 meses. Parecía un rapaz moi espelido. Para durmir encantábanlle
as nanas, especialmente unha que Silvestre cantaba con voz moi queda... e que
aprendera fai xa máis de mil lúas cheas. Mentres Silvestre arrolaba a Brais
pensaba en todo o que sucedera fai un ano no vello cemiterio. Quedaría algún
vampiro máis vivo a parte de el? Algún día tería que transmitirlle todo canto
sabía a Brais, como reaccionaría? De momento deixouno no berce a durmir. Colleu
o libro dos Acras e escribiu unhas liñas máis....
<< Fai
xa un ano do suceso do vello cemiterio. O penúltimo vampiro descansa nun leito
de rosas. Só falto eu..... O xuramento da irmandade continua vixente. Agora o
traballo consistirá en vixiar, estudar e analizar as mortes misteriosas das que
se teña coñecemento por si aínda queda algún vampiro máis>>.
Foron
pasando os días e os meses. Brais estaba a medrar sen presentar ningún tipo de
síntoma de vampirización e seus pais eran as persoas máis felices do mundo. Só
ansiaban unha cousa: vivir sen sobresaltos. Despois de todo o que pasara o
único que buscaban era ter unha vida o máis aburrida posible, cando menos
Xiana. E Silvestre?
Silvestre
decidiu que todo canto sabía non podía desaparecer, así que en segredo foi
lendo partes do libro dos Acras a Brais. Algún día Brais sería o seu sucesor na
irmandade.
Pasaron os
anos. Os máis felices. Pero neste mundo estamos só de paso. Uns teñen o billete
para máis tarde. Outros teñen o billete para máis cedo. Pero todos algún día,
dun xeito ou doutro, emprenderemos o viaxe cara o máis alá, e o máis importante
é ser consciente diso e telo asumido. Silvestre tiña asumido que algún día
Xiana emprendería o viaxe final, ou iso cría el. Pero hai cousas para as que un
nunca está preparado de todo. Cando un ama, cando un sente, cando un quere,
cando un se ten que despedir de aquela persoa co que compartiu toda a súa vida
nunca se está preparado de todo.
Unha tarde
Silvestre e Brais saíron dar un paseo, como moitas outras tardes. Ían camiño do
cemiterio. Dende alí podían ver toda a cidade. Sentaban nun penedo e en
silencio vían poñerse o sol tras os edificios que se tornaban en múltiples
reflexos de tódalas colores. Era como un arco da vella de vidro e cemento. Ó
rematar o espectáculo volveron para a casa. Cando estaban chegando viron a
ambulancia aparcada diante da mesma, e como subían a Xiana na padiola.
-
Xiana!
Xiana!
-
Mamá!
-
Non
é quen de respirar ben e ten o pulso moi alterado. Levámola ó hospital
Cando
falaron co médico contoulles que o corazón de Xiana estaba canso. Non lle
quedaba moito tempo.
-
Ola
–dixo Silvestre, ca voz queda, roubada pola tristura.
-
Ola.
O médico di que o meu corazón está canso. Moi canso. Tal vez de tanto amar, e
tan intensamente. Tal vez de tanta felicidade que atopei con vos. Silvestre quérote
como o mesmo día no que pechei a fiestra e non me arrepinto de nada. Fun feliz ó
teu carón como nunca me imaxinei que se
puidera ser.
-
Mamá,
poraste ben!
-
Non,
creo que desta vez non. Brais, vive. Loita por todo canto vala a pena. Ama.
Capítulo 5: Un futuro mellor.
Cando ti durmas,
entrarei pola fiestra
para poder ollar
a túa fermosura.
Cando ti durmas,
murmurarei á túa veira
palabras de amar
e de tenrura
Cando ti durmas,
bicarei a túa meixela
e escoitarei o teu respirar
Cando ti durmas.....
Silvestre
Xiana non se atopaba moi ben. Estaba algo mareada e estivera vomitando pola
mañá, así que decidiu quedarse na cama o resto do día. Levantouse para comer e
volveuse deitar de novo. Á tardiña espertou. Silvestre non estaba. Estivera ó
seu carón todo o día pero agora, no seu lugar había unha nota, un poema deses
que lle escribía de vez en cando.
-
Silvestre, Silvestre – murmurou ela polo
baixiño
Silvestre era dos que pensaban que non todo estaba escrito e estaba
disposto a demostralo. A súa filosofía consistía nunha mestura de dúas
tendencias filosóficas ben coñecidas. Por un lado admitía que existe un futuro
escrito para cada un de nos, pero ademais era dos que crían que nós temos un
lapis e unha goma cos que poder reescribir, senón todo, si cando menos partes
dese futuro. Así chegaba, entre outras, á conclusión de que as casualidades non
existen. Todo ten un porqué.
Camiñaba lentamente pola rúa, disposto a acadar máis información sobre o
suceso da vella adiviña. Algo lle dicía que aquela morte non era casual. Dirixiuse á comisaría de Policía. Tiña unha
escusa perfecta, ía poñer unha denuncia por un roubo na súa vella casona.
Ó chegar á comisaría de policía detectou certo nerviosismo na xente. Todos
andaban a correr dun lado para outro, e todo era un constante murmurio. Mentres
poñía a denuncia agudizou os seu sexto sentido de vampiro. Así confirmou que
todo o que se dixera nas noticias sobre a morte da adiviña era certo. Aparecera
morta na súa consulta de vidente, sen síntomas de violencia, sen unha pinga de
sangue no corpo e cuns misteriosos buracos na xugular. Pero había lago máis que
non saíra nas noticias; ó seu carón apareceu unha rosa. Silvestre xa non tiña
dúbidas. Na comisaría uns falaban que si sería algún tipo de ritual satánico,
outros falaban dunha vinganza de alguén descontento polos servizos prestados de
adiviña, e algúns mofábanse mentres apuntaban á existencia dun vampiro. Non
había pistas. Na consulta da vidente atoparon miles de pegadas de outros tantos
clientes. Non había testemuñas e os veciños falaban de moita xente que entraba e saía
do lugar acotío, ningún lles chamara a atención. Silvestre daba grazas por non
ser un vampiro típico. A súa costume de vestir como a xente normal facíalle
pasar inadvertido, ser un máis nesta colmea de abellas que é a cidade.
Ó saír decidiu dar un paseo mentres poñía en orde os seus pensamentos. Cal
sería o seu seguinte paso? Estaba claro que tiña que localizar aquel espectro,
aquel ser malvado antes de que dera con el. Pero, como? Había outra cousa que
lle preocupaba, debía cumprir co rito para evitar que aquela muller se
convertera nun novo espectro e que a situación se complicara aínda máis.
Descubriu que ó non ter familia sería enterrada nun panteón do cemiterio, de
xeito anónimo. Esta noite tería traballo.
Sen decatarse, andando sen rumbo, chegou diante do portal do seu edificio.
Decidiu subir
-
Ola, como estas? – dixo Silvestre
dándolle un bico nos beizos a Xiana
-
Mellor. O descanso veume ben. E ti? A
que andas?
-
Veño da policía. Fun ver si descubría
algo novo. Esta noite teño que saír. Espero que o comprendas, pero teño que
cumprir con aquilo que me foi encomendado polos meus antepasados. Debo evitar
que esta muller se converta nun novo perigo para todos, e darlle o descanso
eterno.
-
Xa. Teño medo. Ten coidado.
-
Tereino. Pensa que tamén o fago por
protexerte a ti e a min mesmo. Por un futuro mellor.- E dito isto, deulle un longo
bico nos beizos antes de saír.
Por sorte aquela noite non había lúa e o cemiterio estaba o suficiente
lonxe da cidade como para que reinaran as penumbras no seu interior. Entrou con
sixilo e púxose ó choio. Aínda non
rematara cando sentiu un calafrío familiar, como o que sentira a última
vez que estivera na súa vella casona.
-
Ola Silvestre – dixo unha voz ronca ás
súas costas. – Vémonos de novo.
Pero Silvestre non se inmutou. Deuse a volta lentamente, e quedou fitando
para aquel ser depravado.
-
Vexo que segues ca túa teima de dar
descanso eterno ás pobres almas que deixan este mundo. Xa acordaches quen es?
-
Por qué fas isto? Xa non estás en Acras,
xa todo pasou. Pon fin ós teus actos, a vinganza xa non ten senso. Esta xente
non ten nada que ver con todo o que che pasou.
-
Agora non busco vinganza. Busco sangue,
e a ti. Unha vez estiveches a piques de derrotarme, e iso non pode volver a
pasar.
-
Quen me busca acaba encontrándome.
-
Agora es un dos nosos.
-
Estás enganado Ciparto. Eu non son coma
ti.
-
Es un coma nos, Silvestre, por moito que
vistas como un humano e compartas a túa vida cos humanos. Sábelo. Pero non
importa, esta noite todo rematará para ti Silvestre. Despídete deste mundo.
Espero que te despediras tamén de Xiana
En aquel momento Silvestre soubo que aquel ser non podería saír de alí sen
máis. Todo tiña que rematar alí.
-
Aquí me tes. Si me queres, ven por min.
Aquel ser malvado que un día fora Ciparto, dou un chimpo cara Silvestre,
quen nin se inmutou. Cando aquela cousa estaba a piques de alcanzalo, fíxose a
un lado, quitou da manga do seu xersei unha longa estaca de pau de rosa
silvestre e cravoulla directamente no corazón. Un xemido longo recorreu o
cemiterio e o seu eco propagouse por tódolos currunchos do mundo.
-
Cabrón! – Esas foron as últimas palabras
do que unha vez fora o bo de Ciparto
-
Descansa en paz e para sempre.
Silvestre aproveitou a propia tumba da vidente para soterrar tamén a
Ciparto: un leito de rosas e unha estaca no corazón. O bo de Silvestre intuíra que
a morte de aquela muller no fora casual e estaba preparado. Agora todo rematara.
Chegou á súa casa cas primeiras luces do día. Deitouse na cama e deulle un bico
longo a Xiana, un deses bicos que se dan cando un está namorado de verdade.
-
Ola – dixo ela. - Bos días.
-
Ola. Xa rematou todo. Este mundo xa pode
descansar en paz.
-
Alégrome –dixo ela dándolle outro bico- Teño unha nova. Estou embarazada.
Capítulo 4: Dos Acras de extramuros
-
Ola!
-
Ola. –Dixo ela. -Xa me tiñas preocupada. Por onde
andabas?
-
Estiven investigando. Descubrín unha relación entre as
rosas e un mural que había na antiga casona onde vivía.
-
Xa sabes que non me gusta que volvas por alí
-
E non penso volver máis. Mañá mesmo mandarei que a tiren
abaixo. Sentín que algo malo quedaba alí. Nunca en toda a miña vida sentira tal
cousa. Pero cando menos atopei unha cripta e alí este vello libro.
Silvestre
deixou o libro riba do recibidor e foise cara ela.
-
Vou facer algo de cear, ti queres algo?
-
A ti.
-
A min xa me tes. – E deulle un biquiño.
-
Pois para cear calquera cousa. Sorpréndeme!
Tras
a cea Silvestre dedicouse á lectura do libro. Estaba escrito en grego e en
latín. Pero logo había anotacións en outros idiomas. Parecía unha especie de
caderno de bitácoras, escrito á man e con distintos tipos de grafías,
probablemente por distintas persoas.
Acras
foi unha colonia de gregos de Siracusa fundada na actual Sicilia cara o ano 664
a. C. e alcanzou o máximo esplendor en época de Hierón II. No ano 211 a. C
despois da conquista de Siracusa pasou a formar parte de Roma. No ano 827 foi
destruída polos árabes. Construída na cima dun outeiro sempre foi de difícil de
atacar.
“Dos Acras de extramuros.
Día primeiro. Chegamos. As ordes eran
comezar a deseñar unha cidade, unha cidade dependente de Siracusa. O mellor
sitio parece ser un pequeno outeiro. Comezamos primeiro construíndo as nosas
propias casas, ó pe do outeiro, para deixar sitio ó resto das casas que formarán
a cidade. O meu nome é Eriparto e fun enviado polo gobernador de Siracusa para
escribir as crónicas da fundación da cidade.
................
Ano primeiro da fundación. Comezaron a
asentarse os primeiros colonos. Siracusa mandou un Gobernador para a cidade.
Non me gusta. Mandou construír unha muralla de pedra para defender a cidade
pero a casas dos traballadores quedan fora da muralla. Di que non hai pedra
dabondo para facer unha muralla dun radio tan grande. Agora chámannos os acras
de extramuros. Non hai moita vexetación ó pe do outeiro pero abundan as rosas
silvestres.
.........
Ano décimo. Na cidade hai revoltas. Din
que alguén coñecido do Gobernador quixo abusar dunha rapaza. O desgraciado apareceu
onte morto. Hoxe prenderon ó mozo da rapaza. Houbo un xuízo rápido. O Gobernador
condenou ó pobre á morte e á súa familia a vivir extramuros da cidade....
......
Ano décimo primeiro. Hoxe cúmprese un
ano do axustizamento de Ciparto. Esta mañá apareceu outro corpo sen vida. Nin
pinga de sangue no corpo e dous pequenos buratos na xugular. A xente está
inqueda. De momento todos os falecidos forman parte do círculo do Gobernador e
partícipes da comedia de xuízo que tivo o pobre Ciparto. Un por mes. Sempre
coincidindo coa lúa chea. Ó lado de cada falecido unha rosa. Fai unha semana
que o Gobernador mandou vir de Siracusa a un dos sacerdotes do templo de Zeus
quen determinou que se trata dun alma en pena que busca vinganza. Tal vez sexa
un larvae ou un gilo. Mandou enterrar a
tódolos falecidos deste xeito extramuros da cidade recubrindo o leito da tumba de rosas silvestres e que
lles cravaran no corazón a propia rosa que xacía ó seu carón.
.....
Ano décimo segundo da fundación da
cidade. O Gobernador apareceu morto fai dúas lúas cheas con dous buratos no
pescozo e unha rosa silvestre ó seu carón. Foi enterrado seguindo as
indicacións do sacerdote de Siracusa. Mandaron un novo Gobernador. As mortes da
lúa chea remataron.
............
”
Despois
seguían máis anotacións sen importancia. O libro continuaba describindo a vida
dos habitantes de Acras. Chamoulle a atención a Silvestre sen embargo outro
pasaxe.
“
De novo apareceron as mortes
misteriosas. A xente está asustada. Ó parecer vai saír unha expedición camiño
de Hispania. Falan de embarcar cara a cidade de Rode. Comerciantes vidos de
aquelas terras falan marabillas. Moitos dos habitantes de extramuros estamos
decididos a partir. Levo os textos que meu pai me legou onde se conta a
fundación da cidade. Agora son parte tamén da nosa historia e da da nosa
familia. Tomarei por emblema familiar un leito de rosas como recordo dos nosos
orixes, ós pes do outeiro de Acras.
.....
Chegamos a Rode nun barco de
mercadorías. Descubrimos que Rode quere dicir Rosas. Curioso. Desembarcamos. Buscaremos
onde pasar uns días ata que poidamos asentarnos.
......
Levamos uns días en Rode. Un membro da
tripulación do barco que nos trouxo apareceu morto con dous buratos na xugular.
Ó parecer tiña débedas pendentes en Siracusa. Acudimos ó cemiterio e
cruzámoslle o corazón cunha estaca de rosa silvestre seguindo a tradición.
...........
Ano primeiro da chegada a Rode. Remataron
as mortes da lúa chea. Vimos de crear unha irmandade. Tomamos como escudo de
armas o da nosa familia, un leito de rosas. Agora o noso obxectivo será enterrar
ás vítimas do vampiro, como lle empezan a chamar aquí, seguindo a tradición que
trouxemos de Acras. Seguirémolo onde queira que vaia ata que por fin un día
consigamos acabar ca súa maldición e darlle o descanso eterno tamén a el.
...........
“
A
seguinte aparición do vampiro sucede pouco despois da batalla de Rhode, onde o
exército romano baixo as ordes de Catón o Vello asedia e saquea a cidade.
“
Os romanos asediaron a cidade e tomaron
moitas mozas pola forza. Dende fai un tempo están aparecendo varios lexionarios
romanos mortos en estrañas circunstancias, sempre coincidindo coa lúa chea.
Todos presentan dous buratos na xugular e non teñen nin pinga de sangue no
corpo. Tratamos de cumprir co xuramento ó que nos obriga a irmandade.
“
Silvestre
seguiu a pasar páxinas. Foron desapareceron os escritos que aludían ás tarefas
cotiáns da vida e xa só facían referencia ás actividades da irmandade. Parece
que o libro foi pasando de man en man, de pais a fillos... As aparicións do
vampiro sempre coincidían con algún tipo de vinganza ou de impartir xustiza, ó
seu xeito, e duraban aproximadamente un ano, para logo desaparecer durante ás
veces moitos anos. Así foron cambiando os tipos de letras e a lingua na que
aparecerían os escritos ata chegar ós últimos escritos.
“
Ano 1802. Chámome Silvestre e son o
derradeiro dos Acras de extramuros, dunha estirpe que dende fai moitos séculos
loitamos por dar descanso a un espírito vingativo. O vampiro apareceu de novo.
Cada vez é máis violento. Xa non actúa por vinganza ou para facer xustiza ó seu
xeito. Agora a sede de sangue fai que actúe de xeito indiscriminado. Tanto lle
da mozas como mozos, vellos ou nenos. Agora xa dei co seu agocho. Esta noite
irei cumprir co xuramento da irmandade.
..........
A noite pasada todo saíu mal. Non puiden
rematar completamente co ritual. O vampiro aínda que debilitado conseguiu fuxir
e eu agora estou escribindo estas liñas que quizais sexan as últimas, dende a
cámara secreta da irmandade onde se garda o libro dos Acras de extramuros.
Conseguín escapar das súas fauces pero deixoume de recordo dous buratos na
xugular.
”
Agora
Silvestre entendía todo o sucedido, pero aínda había moitas lagoas no seu
pasado, e sen embargo alí estaba escrito. Cando menos tiña a conciencia
tranquila. El era o último dunha estirpe
destinada a rematar co vampiro pero finou converténdose el mesmo nun vampiro.
De pronto algo fixo que mirara a televisión e pareceulle ver alguén coñecido.
-
Nena, nena! Súbelle a voz!
-
Última hora. Sucesos. Apareceu morta en estrañas circunstancias unha vella
coñecida na cidade por adiviñar o futuro.
-
Eu coñezo a esa muller- dixo Silvestre.- Ela foi quen me
dixo que te ía atopar e que ti serías principio e final de todo.
-
Parece que foi víctima – continuaba o presentador das
noticias – dun rito satánico ou demoníaco, pois apareceu con dous buratos na
xugular e sen pinga de sangue no corpo.
Capítulo 3: Orixes
Así que se puxo o sol enfundouse as súas gafas escuras e baixou á rúa.
Primeiro camiñou sen rumbo entre a xente, como lle
gustaba facer. Intentaba adiviñar como sería a vida da xente ca se cruzaba
vendo as súas caras, a súa roupa, o seu camiñar … Logo pensaba que co paso do
tempo aquelas persoas iríanse deste mundo pero el seguiría sempre aí, sempre
eterno, e iso poñíao moi triste. Non quería pensar que aquela fermosura ca que
agora o compartía todo, incluso a súa alma, algún día se iría tamén mentres el
quedaría vagando sen rumbo de novo polas rúas.
Cando pasou diante da biblioteca algo se lle pasou pola cabeza e decidiu
entrar. Consultou o plano que había na
recepción e encamiñouse ata o terceiro andar. Un cartel na entrada dicía
“TERROR, MISTERIO E OCULTISMO”
Comezou a camiñar entre os estantes lendo os títulos dos libros. Non sabía
moi ben que buscaba, pero sabía que cando o atopara habíase dar conta. Recolleu
varios libros, entre eles dous chamáronlle a atención: “Negociación y
explicación de la materia y características de los Espíritus y los Vampiros, y
así de los retornados de la muerte en Hungría, Moravia, etc,” de Agustín Calvet
e “TRADICIÓNS VAMPÍRICAS NA EUROPA DO MEDIEVO”. Gardounos para o final.
Sentouse nunha mesa e comezou a pasar páxinas, lendo aquí e alí, sen un
rumbo fixo. Para a súa decepción o libro de Calvet non tiña o que andaba a buscar.
Colleu o último libro: “TRADICIÓNS VAMPÍRICAS NA EUROPA DO MEDIEVO” de autor
descoñecido. Tivo un presentimento. Leu rapidamente, pasando páxinas e páxinas
ata que atopou unha palabra “ROSAS”. O texto dicía
“En algúns pobos europeos existe a crenza de que se pode facer dano ou
afastar ós vampiros con unha pola de rosa silvestre”
Iso era o que estaba a buscar. Seguiu lendo. Agora máis pausado, máis
atento.
Silvestre saíu da biblioteca municipal dándolle voltas a toda a información
canta atopara. Encamiñouse cara o mercado. Entrou nunha tenda e ó pouco saíu.
Víaselle todo contento. Camiñou de novo entre a multitude.
Xa pasaba ben das dez da noite cando puxo rumbo á casa. Subiu as escaleiras
ata a porta do piso onde vivía. Ó abrir a porta un rico arrecendo chegou ata
el. Cheiraba a biscoito recen feito.
-
Ola. Xa estou aquí. – dixo mentres
escondía algo detrás do lombo- Hoxe viñeches rápido.
-
Ola, – dixo unha voz dende a cociña- vin
dereitiña para che dar unha sorpresa doce
Silvestre foi cara o lugar de onde saía aquela voz. Alí estaba ela, tan
fermosa como sempre. Deulle un bico longo, saboreando cada un dos segundos nos
que ambos beizos estaban en contacto.
-
Que escondes aí detrás? –dixo ela
-
Teño un pequeno agasallo para ti, - dixo
el.
-
Flores!! Lavanda!! Encántame o olor da
lavanda!! – e ela regaloulle outro bico
nos beizos. Mentres, el estendía a man e petiscaba o biscoito.
-
Está moi bo!.
-
Receita de miña nai!
Aquela noite mentres ceaban contoulle todo canto descubrira na biblioteca
sobre as rosas e os vampiros. Fotocopiara algunhas páxinas dos libros para
estudar máis polo miúdo. Tal vez entre aquelas páxinas estivera a solución ós
seus soños. Polo de pronto manteríase lonxe das rosas silvestres, detrás de
cada lenda sempre hai un porcentaxe de verdade.
Durmiu toda a noite dun tirón. Espertou á mañá seguinte. Ó seu lado estaba
ela. Deuse a volta e pasoulle a man pola cintura. Abrazouna. Ela respondeulle
dándose tamén a volta e sorríndolle. Mirouna. Perdeuse nos seus fermosos ollos.
Contemplou fascinado aqueles beizos. Admirou as engurras que se lle formaban
cando sorría.
-
Que miras? – dixo ela
-
Para ti. Para eses ollos que esconden
tras de si tanta tenrura. Para eses beizos suaves como o algodón. E para ese
sorriso que nunca te abandona.
Bicáronse. Abrazáronse. Espíronse
lentamente o un ó outro. Primeiro
Silvestre deulle unha pequena dentada no pescozo, sen facer sangue, como a ela
lle gustaba. Logo recorreu todo o seu corpo bico a bico. Finalmente fixeron o
amor como nunca antes o fixeran. Despois durmíronse de novo deixando que os
seus corpos espidos se fundiran nun cálido abrazo.
Cando espertou xa era mediodía. Ó seu carón un espazo baleiro. Non podía
evitar pensar que un día ese espazo quedaría baleiro para sempre. Xa debeu saír
para o traballo, pensou Silvestre. Levantouse e camiñou cara a cociña. Mentres
preparaba algo que comer colleu unha vela olor e acendeuna. Encantábanlle as
velas de olor. Despois de xantar foise cara o salón, sentouse nun sofá e colleu
as fotocopias que trouxo da biblioteca. Empezou a ler de novo. Así estivo
varias horas sen demasiado éxito. Puxo música e pechou os ollos. En Spotify Bon
Jovi cantaba “Bed of roses”.
“I want to lay you on a bed of roses
For tonight i sleep on a bed on nails
I want to be just as close as the Holy Ghost is
And lay you down on bed of roses”
Entón recordou algo. Buscou nos papeis que trouxera o día anterior da
biblioteca.
-
Aquí está – dixo, comezando a ler. “Existe
unha familia con orixe nos antigos Acras, unha das colonias que os gregos
fundaron en Sicilia, que levan por escudo de armas un leito de rosas. Di a
lenda que eles son gardiáns do pasado e do futuro do mal dos Vampiros. Só eles
coñecen o GRAN SEGREDO”
Ergueuse, colleu o seu abrigo e saíu
a rúa. Colleu o autobús da liña 5 que o levaba ata as aforas. Non tardou moito
en chegar ó seu destino. Cando baixou do autobús tivo que camiñar uns metros
por unha vella estrada, chea de buratos, como moitas outras. A crise estaba a
facer estragos por todas partes. Só os bancos e as hidroeléctricas seguían a
gañar cartos.
Alí estaba de novo, fronte á súa antiga morada. Cravou de novo o cartel de
“VÉNDESE OU ALÚGASE” que estaba tirado no chan. Camiñou por aquel camiño
empinado que o levaba ata aquel caserón. Quitou a chave do peto e abriu a
porta. Nada máis pousar os pes dentro un calafrío percorreu o seu lombo. Alí
estaban enterrados tantos recordos que non quería que saíran de novo. Por un
segundo os seus cairos pareceron medrar desexando sangue fresca. Estremeceuse.
Respirou fondo e continuou andando. Baixou as escaleiras que levaban cara o
soto. Alí estaba. Un caixón cadrado de madeira que fora a súa cama tantos e
tantos anos. Abriu a tapa e limpouno un pouco. Cando se dou de conta estaba
deitado dentro. Pechou a tapa. Respirou fondo, intentando captar ata o último
dos aromas da madeira. Pechou os ollos.
Nunca soubo dicir canto tempo estivo metido alí dentro. Atopou unha paz que
se lle fixo familiar. Por un momento volveu ós seus orixes. Por un momento
esqueceuse da súa nova vida. Por un momento a súa única preocupación foi onde
ir chuchar o seguinte pescozo. De pronto acordou. Unha imaxe pasóuselle pola
cabeza. Aquela raíña ca que un bo día decidiu compartir o destino pechaba as
contras dunha fiestra para que os raios de sol non acabaran ca súa vida.
Ergueuse dun chimpo. Abriu ven os ollos
e buscou na escuridade. Atopou unha vella porta camuflada na parede. Estaba decorada
cun descolorido leito de rosas. Non recordaba que tivera entrado nunca. Quixo
xirar o pomo pero este negouse a obedecer á súa man. Entón separouse, e deulle
un golpe forte e seco co ombreiro. Tampouco funcionou. Mirou todo ó seu redor.
Non había nada que puidera usar para poder abrila agás un pequeno ferrancho que
había tirado nunha esquina. Utilizouno para facer panca e abrir a porta. Entrou.
Non había ningún moble, so unha vella hucha de madeira e un cadaleito feito po.
Dentro da hucha unha vella capa negra, roída polos ratos e un libro. Na tapa
rezaba
“Dos orixes dos Acras de extramuros”
Ata aquel momento nunca soubera que foi o que o levou a comprar aquela
vella casa, agora todo empezaba a ter algo de senso. Notou como un aire frío
que o envolvía. Colleu o libro e saíu de alí o máis rápido que puido. Pechou a porta
e baixou a costa camiño da parada do autobús sen mirar atrás. Xa o decidira,
mandaría tirar aquela casa. Alí dentro había algo que lle facía estremecerse.
Algo malo quedaba entre aquelas paredes. Algo que ata o de agora nunca sentira.
Era como si unha mirada se cravara nas súas costas. O que noutra hora fora a
súa casa, agora antollábaselle a morada do propio diaño.
Cap. 2 .- Espertares.
Espertou. Deuse a volta na cama e estirou o brazo
cara onde ela estaba durmindo. Buscouna ca man pero só atopou o oco da cama
baldeiro. Abriu os ollos e alí non había ninguén, só quedaba aquel perfume que
tanto lle gustaba. Xa debía ser mediodía.
Silvestre estirouse na cama. Sentouse na beiriña e
pasou as mans pola cabeza, intentando afastar os pesadelos. De cando en vez
tiña pesadelos ó durmir. Era curioso, pensaba el, que despois de centos de anos
durmindo sen saber o que era un pesadelo agora perseguíano. Ó principio
votoulle a culpa ó cambio de cama. Deixara aquela vella e dura cama de madeira
e agora compartía unha branda e acolledora cama de látex.
Pero iso non era o único que cambiara. Empezaba a
ter recordos. Ata agora os seus recordos non ían máis alá de un par de lúas,
pero agora recordaba moitas cousas. Iso preocupáballe. Un día leu un artigo
nunha revista de alguén que aseguraba que somos o que son os nosos recordos.
Afirmaba, que si a unha persoa lle quitan os seus recordos e lle poñen os de
outra persoa, entón deixa de ser el e pasa a ser a outra persoa. Agora tiña
medo de recordar, de recordar cousas do seu pasado e descubrir outra persoa
distinta a quen cría ser.
Dándolle voltas ós seus pensamentos foi ata a cociña.
Alí estaba ela. Que fermosa era! Vestía unha das súas camisas como pixama. A
luz do sol que entraba pola fiestra transparentaba o seu corpo espido baixo a
camisa. Silvestre deixou escapar un suspiro e foise cara ela en silencio.
Púxose detrás e abrazouna pola cintura, tirando dela cara el, e deulle un bico
no pescozo, longo, tenro. Logo respirou fondo para absorber ata a última
partícula daquel perfume. Lavanda! Facía uns días que cambiara o olor a rosas
polo de lavanda. Os dous lle encantaban a Silvestre. Despois seguiu bicando
aquel pescozo, fermoso, virxe, sen mácula. Aquel amañecer no que estivera a
piques de perder a vida, vendo saír o sol, el non fora quen de morder aquel
pescozo.
-
Bos días –dixo
ela devolvéndolle un bico longo nos beizos e apertándoo forte contra o seu
corpo ó mesmo tempo que corría a cortina da cociña.
-
Bos días. Tes
medo que me converta en cinzas?
-
Xa o
tentaches unha vez, quen me di que non o vas tentar de novo?
Entón os dous escacharon a rir.
-
Voume vestir.
Marcho para o traballo – dixo ela
-
Nunca
entenderei que vaias coidar ratiños podendo coidar dun vampiro! Somos igual de
perigosos, os dous podemos trabar! Jajajaja!
-
Pero os ratiños teñen os dentes mais
pequechos.
-
Touché!
Silvestre abriu a neveira. Colleu o seu zume de
tomate, deu un longo trago. Logo preparouse algo para comer. Estaba a cambiar
tanto que ata comía comida cociñada. Pasou a tarde lenta, caendo as horas no
reloxo pouco a pouco, esperando a que se puxera o sol. Entón colocouse as súas
gafas de sol e saíu a rúa mesturándose coa xente. Hoxe facía un mes que vivía
con ela e quería celebralo. Despois de dar un bo paseo comprou unha ducia de
rosas vermellas e volveu para a casa. Foi poñelas nun tarro e pinchouse nun
dedo ca espiña dunha das rosas. Unha gota de sangue apareceu no seu dedo.
Sangran os vampiros? Pensou Silvestre antes de desmaiarse.
-
Auuuug – dixo
Silvestre dando un brinco na cama
Estaba todo suorento. Era outra vez ese maldito pesadelo.
De cando en vez tiña pesadelos ó durmir. Era curioso, pensaba el, que despois
de centos de anos durmindo sen saber o que era un pesadelo agora perseguíano.
Dende o amañecer no que estivera a piques de perder a vida, vendo saír o sol a
súa vida cambiara moito. Agora durmía en cama de látex, comía comida cociñada, tiña
pesadelos e recordos. Isto último era o que máis lle preocupaba. Lera nunha
revista que alguén defendía que somos o que son os nosos recordos. Tiña medo de
recordar cousas do seu. Tiña medo de descubrir quen foi e polo tanto quen era
el.
Ergueuse e foi camiñando amodiño cara a cociña,
como só o saben facer os vampiros. Alí estaba ela. Tiña posto por pixama unha
das súas camisas e a luz que entraba a través da persiana transparentaba por
baixo o seu corpo espido. Era preciosa! Silvestre abrazouna dende atrás
rodeándoa pola cintura, e deulle un profundo bico no pescozo ó mesmo tempo que absorbía
ata a última partícula daquel perfume de lavanda que usaba agora. Meteu a man
por baixo da camisa e foi subindo cara arriba, percorrendo a súa pel. Entón ela
colleulle a man e retirándolla suavemente respondeulle dándolle un longo bico
nos beizos.
-
Bos días –dixo ela-. Voume vestir. Marcho para
o traballo
-
Nunca
entenderei que vaias coidar ratiños podendo coidar dun vampiro! Somos igual de
perigosos, os dous podemos trabar! Jajajaja!
-
Pero os ratiños teñen os dentes mais
pequechos.
-
Touché!
Hoxe facía un mes que estaban xuntos. Á tardiña,
cando se poña o sol, comprarei unha ducia de rosas vermellas, pensou Silvestre
mentres se preparaba o almorzo.
Cap. 1 .- Mil noites de lúa chea.
Silvestre levaba miles
de noites de lúa chea vagando por este mundo. A súa vida non se contaba por
anos, senón por lúas. Hoxe estaba a remexerse na súa cama de madeira. Non era
quen de acougar. Decidiu levantarse, por as súas gafas de sol escuras e pasear
pola súa gran mansión.
Vivía nunha casa
señorial que comprara fai uns anos. Mandara cambiar os vellos vidros por uns
polarizados para evitar que entrara a luz do sol. Silvestre era un vampiro
moderno. Non usaba capa coma os seus antepasados. El prefería os seus pantalóns
vaqueiros, as súas camisas e os seus xerseis.
Abriu a neveira e
serviuse un vaso de zume de tomate. Non lle gustaba moito pero era o máis
parecido ó sangue que podía atopar. Pechou os ollos e bebeuno dun golpe. Estaba
nervioso. Tomara unha decisión, a mais importante da súa vida.
Unha vez, nunha de tantas noites de lúa chea foi facer
unha visita a unha vella meiga. Esta propúxolle un trato: deixar o seu pescozo intacto a cambio
de botarlle unha ollada ó seu futuro. A Silvestre pareceulle ben. Aquel foi o
principio de todo. A meiga tirou as
cartas riba da mesa e debuxou con verbas o futuro de Silvestre.
-
Pasarán moitos anos ata que un día atopes unha rapaza
fermosa como a lúa chea, cálida como o sol, cun sorriso que te namorará. Ela
será o principio e o fin de todo canto coñeces. Ela será quen de arrincarche a
maldición, pero recorda, a túa maldición non ten cura.
E así foi como,
pasados moitos anos, un día, Silvestre entrou nunha habitación como tantas
veces e viuna, durmindo na súa cama. Preto, nunha cheminea, ardían unhas rachas
de leña de carballo. Que fermosa era! O seu pelo negro como o acíbache
descansaba na almofada. A súa cara fermosa e relucente como a lúa chea. Aquel
corpo espido que se adiviñaba por baixo das sabas... Abalanzouse sobre ela, acaricioulle o pelo,
bicouna e recorreu cos seus beizos tódolos recunchos da súa pel. Por primeira vez non foi quen de cravar os
dentes no pescozo. Así foi como Silvestre soubo que se estaba a cumprir todo
canto aquela vella meiga lle dixera.
Xa pasaran moitas
noites dende aquela. Agora Silvestre xa tomara unha decisión. A súa vida era
unha eterna espera, desexando que chegara as seguinte lúa chea para poder visitala,
mirala, bicala.... Pero ó mesmo tempo, Silvestre sabía que as súas noites, tal
como el as coñecían estaban acabadas. Nunca antes un vampiro se namorara dunha
mortal. Nunca antes un vampiro se negara a beber o seu sangue. Nunca antes un
vampiro fixera o que estaba a punto de facer.
Vestiuse de
presa. Comezou a camiñar pola rúa mesturándose
co resto dos mortais. Fai tempo
gozaba con esta práctica. Agora todo lle daba igual. So vivía para unha
cousa: bicar os beizos daquela rapaza, acariñar o seu corpo espido... Colouse
na habitación como de costume, sen facer ruído, a través da ventá. Bicouna unha
vez máis, tal vez sería a última. Recorreu cos seus beizos todo o seu corpo,
fráxil, suave, con ese arrecendo a rosas que tanto lle gustaba. E alí se
quedou, mirando para a ela toda a noite ata a saída do sol. Entón pechou os
ollos, xirouse cara a ventá e esperou a que chegara o momento do seu fin
mentres se preguntaba si a morte dun vampiro doería moito. Cando os primeiros raios de sol empezaban a
queimarlle alguén pechou as contras da ventá.
-Non pretenderías irte deste mundo e deixarme
soa? Aquí tes o meu pescozo, faime
eterna.
E así foi como se
cumpriu a profecía daquela vella meiga, aquela noite e aquela rapaza foron o
fin e o principio de todo para Silvestre.
Guauuuuuuuuu, que chulada de conto. Encántame!!!!
ResponderEliminar