Era a véspera de Tódolos Santos. Daniel estaba
contento porque non tiña clase e facía
un fermoso día soleado de outono. Durante unha boa parte da mañá estivera preparando as cabazas que
adornarían a súa casa esa noite, antes de volver ca súa labor de defender o seu
castelo dos ataques inimigos. Nun descanso entre loita e loita, entretívose
noutra das súas afeccións: buscar trevos de catro follas.
-
Un
tesouro – pensou Daniel, cando atopou un grupiño de grans de millo entre os
trevos.- Un, dous, tres, catro, cinco, seis, sete e oito. Oito grans de millo!
-
Daniel,
a comer! – oíu dicir a súa nai.
-
Vou.
Mira mamá que atopei! Un tesouro! – contoulle Daniel á súa nai todo contento.-
Oito grans de millo!
Pero a ledicia de Daniel con coincidía coa de súa
nai. Oito grans de millo, pensou ela, pero si por aquí cerca non hai xa leiras
de millo. De pronto veulle á cabeza unha lenda que lle oíra conta ó seu pai
cando era cativa.
-
Danieliño
– díxolle súa nai- onde atopaches os grans de millo?
-
Na
horta, onda o balado da señora Palmira.
A nai de Daniel puxo a comida e mentres comían
contoulle unha historia que Daniel xamais esquecería.
-
Daniel,
fai moitos anos meu pai , teu avó, contoume unha historia. Acórdaste daqueles
contos que che contaba da Santa Compaña? Pois ben, na noite da véspera de
Tódolos Santos, o portador da Cruz da Santa Compaña busca un novo
portador. Durante os oito días
anteriores, vai deixando un gran de millo preto da casa do elixido. Si esa
noite consegue que portador e elixido se vexan, poderalle pasar a Cruz e por
fin atopará descanso do seu traballo. O novo portador será agora quen leve a Cruz
cada vez que a Santa Compaña saía ós camiños, ata que pasado un ano chegue de
novo a noite sinalada, e poida traspasala a outro pobre
desgraciado.
-
Pero
mamá – dixo Daniel- son só oito grans de millo!
-
Daniel,
esta noite, chame quen chame á porta ti non abras. Deitarémonos cedo, durmiremos
toda a noite, e mañá xa todo terá pasado.
Foi pasando o día. A mañá de sol de outono
tornouse en tarde nubrada e ó anoitecer, apareceu a choiva e o vento, entre
lóstregos que cruzaban o ceo. Cearon ben cedo. Pero cando estaban a punto de se
deitar…
-
Ding –
Dong. –soou o timbre da casa.
-
Non ábrala
porta Daniel. Deitémonos!
Pero o
timbre soaba unha e outra vez. O trono, o vento e a choiva tampouco axudaban a
calmar ó pobre Daniel que non paraba de dar voltas na cama. Non era capaz de durmir. Desesperado Daniel foi ata a porta. Cando súa nai
se quixo dar conta, xa era demasiado tarde. Daniel xa abrira a porta. Súa nai botou a
correr cara el e alí viu, plantado diante da porta, todo fachendoso, un pequeno
rato.
-
Daniel
–estaba a dicir o rato- devólveme os grans de millo!. Estiven moitos días a
xuntalos, vindo dende leiras afastadas, para poder dar de comer á miña familia.
A nai de Daniel, respirou tranquila, e o
Danieliño, moi ó seu pesar, entregou a aquel ratiño o seu tesouro. Cando súa nai
ía pechar a porta, viu ó lonxe, pola corredoira de Lagares, un grupo de fachos
que parecían camiñar polo aire. Un lóstrego iluminou toda a corredoira, e ó
fronte dos camiñantes, un home cunha Cruz presidía tan sinistra comitiva.
