Abrazoso

A Daniel de pequecho encantábanlle os osos amorosos: Queixoso, Gruñoso, Xenerosa, Armoniosa.... Era a súa serie de debuxos preferida. Tamén lle encantaba que lle deran abrazos, pero máis aínda que recibilos, o que lle gustaba era dalos. Xuntando ámbalas dúas cousas, a xente empezou a chamarlle “abrazoso”

Aquel neno medrou, como tódolos nenos, pero seguiu regalando abrazos. Primeiro na familia, logo cos veciños, e tanto foi así que a xente comezou a vir cada vez de máis lonxe para que os abrazara. Xente triste, xente con problemas de saúde, xente que quería compartir un abrazo, xente e máis xente. E el, simplemente regaláballes o seu abrazo, e dun xeito ou outro, as preocupacións e as tristuras da xente desaparecían.

Un día, polo Nadal, Daniel ergueuse da cama e atopouse canso, triste, sen ánimos. Ese día non saíu da casa. Comezou a chegar a xente como tódolos días, e todos foron xuntándose na porta da casa de Daniel. Pero Daniel non saía. Entón a xente dou en murmurar, logo xa foron alzando a voz, para rematar gritando. Querían que saíra. Por fin, Daniel fixo un esforzo e asomouse á porta.

-          Sinto que tiverades que vir de balde, algúns dende moi lonxe, pero hoxe non vai haber abrazos. Non me sinto ben. Atópome canso. Moi canso...

Dito isto, entrou de novo na casa. A xente volveu de novo a gritar.

-          É un fraude! É todo mentira! –dicía un

-          Que cara dura! Que me devolvan os cartos – dicía outro, aínda cando Daniel nunca quixo nada de ninguén

-          Que pouca vergoña! Que está canso! É a súa obriga dar abrazos!

Canto máis oía Daniel á xente, máis triste se poñía, e menos forzas tiña. Canda palabra era un coitelo que se cravaba no seu corazón.

-          Ding, Dong –soou o timbre

-          Ding, Dong –soou de novo

-          Ding, Dong

Entón Daniel foi cara a porta e o abrila atopou a unha nena que o mirou fixamente ós ollos e deulle ela un abrazo a Daniel e a cara triste de Daniel tornou en ledicia. Xa non se atopaba canso. E un día máis volveu de novo a facer o que mellor sabía, regalar abrazos.

Ó final do arco da vella

           Chovía. Chovía a Dios dar. Daniel estaba sentado, diante da ventá,  vendo caer a auga. Encantáballe!

                  -  Daniel! Que fas?

                  -  Estou mirando como chove, mami!

                  - É hora de merendar!

                  - Vou mami!

Daniel merendou e volveu de novo á ventá. Seguía concentrado en ver chover . Gota a gota. De vez en cando ía á porta, abríaa e respiraba fondo. Encantáballe aquel olor a terra mollada, que se producía cada vez que levaba varios días de seca e logo aparecían as tormentas de verán.
 

                   -Mami! Mira, corre, ven!

                  - Vou...

                  -Que é iso de tantos cores que hai no ceo?

Resultou que a choiva foi parando e abriuse un pouco o ceo, o suficiente para que se colaran uns raios de sol. Era a primeira vez que Dani vía o arco da vella
 

                  -Oh! Dani, é o arco da vella!

                  -O qué?

                  -Eh... mira, teu pai explicaríacho cos seus tecnicismos físicos, pero eu direiche que aparece cando fai sol e chove... sen máis.

                   -É fermosísimo

                   - Certo, Dani. Hai unha lenda que di que ó final do arco da vella espéranos un fermoso tesouro.

                   -  Un tesouro mami! Eu quéroo!

 E sen máis, Dani saíu a fora e comezou a correr cara o arco da vella. Pero canto máis corría, máis lonxe parecía estar. Dani correu e correu ate que as forzas se lle esgotaron, e foi parando a carreira pouco a pouco para volver á casa andando.

                   -Mami, o  arco da vella fai trampas. Escápame!

                   - Xa o sei Dani, non coñezo a ninguén que chegara ó final.

                -  Entón mami, ninguén viu nunca o tesouro?

                - Non, ninguén.

                 -  E como sabemos que hai un tesouro?

                - Non o sabemos certo, Dani. É unha lenda.

                - Pois mami, eu atoparei o tesouro que hai ó final do arco da vella. - E dito isto volveu de novo á ventá. Volvía a chover.

Cada vez que saía o arco da vella, Danieliño poñíase a correr e intentaba chegar ata ó final do mesmo, pero o único que sempre conseguía era cansarse. Un día, Dani correu, e correu, e correu tanto que cando quixo darse conta, non so alcanzara o arco da vella, senón que estaba correndo por riba del. Alá abaixo, moi pequeniña, quedaba a súa casa. Pero sen medo ningún seguiu correndo ata o final do mesmo

 Cando súa nai se decatou de que Danieliño faltaba, mirou o ceo e veu o arco da vella. Comezou a andar camiño do mesmo, chamando por Dani, pero Dani non contestaba. Estaba tan preocupada por atopar ó seu fillo, que non se dou conta que tamén ela estaba a camiñar polo arco da vella. Decatouse cando veu que o chan se separaba dos seus zapatos. Entón acordouse da lenda que lle contara ó seu fillo e comezou a correr en dirección ó final do arco da vella.

                -  Dani! Dani!

Cando chegou ó final do arco da vella, descubriu a Dani cun sorriso de orella a orella.

              - Ola mami! Mira, atopei o tesouro!

E Dani, dándose a volta, amosoulle a súa nai o seu tesouro, un vello libro cheo de fermosísimos debuxos.

              - Mami, é un comic.....

Xana e o paporrubio

-  Toc, toc, toc

Xana ergueuse da cama, abriu os ollos e comezou a mirar a un lado e outro buscando a orixe de aquel son. Ó final deu con el, parecía vir da ventá

-  Toc, toc, toc

Xana foi cara a ventá, subiu a persiana e alí veu un pequecho paporrubio, mirando cara ela, sen miga de medo nos seus olliños.

-  Toc, toc, toc

Que querrá, pensou Xana. Foi cara a súa mesiña de noite, abriu un caixón e quitou unha galleta dun paquete que sempre tiña alí agochado. A continuación abriu a ventá e desfixo a galleta en pequenas frangullas. O paxariño comezou a comer nela. Cando rematou dedicoulle unha fermosísima melodía a Xana, ou iso pensou ela mentres se vestía para ir a traballar. Dende aquel día,  cada mañá, aqueles golpes na ventá espertaban a Xana

-  Toc, toc, toc

-  Vou....Está ben, está ben...    

Así pasaron os días. Da casa ó traballo, do traballo á casa, e desexando sempre que fose pola mañá para poder ver de novo ó seu amigo cantor.

Unha mañá de setembro, cando o verán remataba xa, o canto do paporrubio tornouse triste e melancólico. A medida que se acercaba o outono, o paxaro parecía cada vez máis triste.

-  Que che pasará para tan fondo penar? Si puideses falar ...

Un día, ó saír do traballo, Xana foi  falar cun vello do lugar de Arretén. Oíra falar moito del e do seu amor ás prantas, ás árbores e ós paxaros. Aquel home, de nome Manoel, alto e delgado, xa moi entrado en anos, estaba sentado ó sol, nun banco de pedra, na porta da súa casa. Na súa man comían dous merliños de peteiro laranxa.

-  Boas tardes. Podo facerlle unha pregunta?

- Ti dirás – dixo o señor Manoel ollando con desconfianza para aquela descoñecida.

-  Ando buscando cura para un paxaro enfermo. – E Xana contoulle a historia a aquel ancián. O home, recolocou o chapeu, afiou un pouco o bigote e díxolle:

-  Miña filla, o que ten o teu paxaro é un meigallo, un conxuro malvado. Non é realmente un paxaro senón un mozo de ti namorado, que por amor foi condenado a vivir coma un paxaro. Non existe neste mundo solución para tal meigallo.

Despois destas verbas Xana volveu triste para a súa casa. Á mañá seguinte, alí estaba, como sempre, o pequeno paporrubio. Ela colleuno na man, ollou para a súa cara triste e deulle un bico no peteiro....

-  Nos contos sempre funciona –pensou.

Do que pasou moi pouca xente sabe. Xana converteuse en paxaro e os dous xuntos  desapareceron sen máis. Pero si lle preguntades ó señor Manoel, el diravos que aquela noite viu como o carro de estrelas os veu buscar, e agora, convertidos en estrelas, descansan para sempre xuntos no ceo ca forma dun cisne e un aguia.