-
Toc, toc, toc
Xana ergueuse da cama, abriu os ollos e comezou a mirar a un
lado e outro buscando a orixe de aquel son. Ó final deu con el, parecía vir da
ventá
-
Toc, toc, toc
Xana foi cara a ventá, subiu a persiana e alí veu un pequecho
paporrubio, mirando cara ela, sen miga de medo nos seus olliños.
-
Toc, toc, toc
Que querrá, pensou Xana. Foi cara a súa mesiña de noite,
abriu un caixón e quitou unha galleta dun paquete que sempre tiña alí agochado.
A continuación abriu a ventá e desfixo a galleta en pequenas frangullas. O
paxariño comezou a comer nela. Cando rematou dedicoulle unha fermosísima
melodía a Xana, ou iso pensou ela mentres se vestía para ir a traballar. Dende
aquel día, cada mañá, aqueles golpes na
ventá espertaban a Xana
-
Toc, toc, toc
-
Vou....Está ben, está ben...
Así pasaron os días. Da casa ó traballo, do traballo á casa,
e desexando sempre que fose pola mañá para poder ver de novo ó seu amigo
cantor.
Unha mañá de setembro, cando o verán remataba xa, o canto do paporrubio
tornouse triste e melancólico. A medida que se acercaba o outono, o paxaro
parecía cada vez máis triste.
-
Que che pasará para tan fondo penar? Si puideses falar ...
Un día, ó saír do traballo, Xana foi falar cun vello do lugar de Arretén. Oíra
falar moito del e do seu amor ás prantas, ás árbores e ós paxaros. Aquel home, de
nome Manoel, alto e delgado, xa moi entrado en anos, estaba sentado ó sol, nun
banco de pedra, na porta da súa casa. Na súa man comían dous merliños de
peteiro laranxa.
-
Boas tardes. Podo facerlle unha pregunta?
- Ti dirás – dixo o señor Manoel ollando con desconfianza para
aquela descoñecida.
-
Ando buscando cura para un paxaro enfermo. – E Xana contoulle
a historia a aquel ancián. O home, recolocou o chapeu, afiou un pouco o bigote
e díxolle:
-
Miña filla, o que ten o teu paxaro é un meigallo, un conxuro
malvado. Non é realmente un paxaro senón un mozo de ti namorado, que por amor
foi condenado a vivir coma un paxaro. Non existe neste mundo solución para tal
meigallo.
Despois destas verbas Xana volveu triste para a súa casa. Á
mañá seguinte, alí estaba, como sempre, o pequeno paporrubio. Ela colleuno na
man, ollou para a súa cara triste e deulle un bico no peteiro....
-
Nos contos sempre funciona –pensou.
Do que pasou moi pouca xente sabe. Xana converteuse en paxaro
e os dous xuntos desapareceron sen máis.
Pero si lle preguntades ó señor Manoel, el diravos que aquela noite viu como o
carro de estrelas os veu buscar, e agora, convertidos en estrelas, descansan
para sempre xuntos no ceo ca forma dun cisne e un aguia.
