O libro máxico dos contos

 

Xurxo saíu a toda velocidade da aula, nada máis soar o timbre. Corría pola rúa coma se fora o último día de clase antes das vacacións. Pero hoxe non corría tras a súa mellor amiga Vicki coma outros días, para acompañala ata a súa casa, aínda que quedara a dez minutos da porta do colexio en dirección contraria a onde el vivía, de tal xeito que para volver cara a súa casa tiña que dar un rodeo. Esa amiga especial á que lle contaba os máis grandes segredos que pode ter un rapaz da súa idade, esa amiga que lle servía de apoio tanto como el a ela, que choraban xuntos cando algo lle ía mal ó outro, esa amiga á que lle contou un día que estaba amolado porque María e Leo lle fixeran un regalo a Antón polo seu aniversario sen contar el.....

Hoxe non era o caso, porque hoxe era venres e os venres dábanse dúas premisas moi importantes, por un lado Vicki marchaba para pasar o fin de semana ca familia nunha casiña que tiñan preto do mar... e por outro lado, os venres chegaban os libros novos á libraría do señor Manuel. E cara alí era cara onde corría hoxe Xurxo.

A libraría do señor Manuel era unha das poucas librarías de barrio que quedaban. Na fachada un cartel anunciaba o negocio: “Libraría DeSantiago”. Con Don Manuel DeSantiago esta era xa a terceira xeración de libreiros da familia DeSantiago que rexentaban aquel negocio. A libraría ocupaba un baixo enorme con tódalas paredes cheas de andeis onde se atopaban os libros perfectamente ordenados por temáticas: libros de texto, banda deseñada, científicos, ciencia ficción, aventuras, novela negra... e ó fondo de todo a sección dos libros antigos e de segunda man. No centro do baixo estaba o lugar de traballo de Don Manuel tras un mostrador circular de media altura ó que se accedía por unha pequena porta perfectamente disimulada na parede do mesmo e que permitía ó libreiro entrar e saír con facilidade.

-         Bos días Don Manuel!!

-         Bos días rapaz! Xa che deixaron saír do colexio?

-         Si Don Manuel. Chegaron os libros novos?

-         Están ó fondo. Aínda non tiven tempo de quitalos das caixas, pero podes buscar nelas se queres, a ver si desta vez atopas algo que che guste.

-         Grazas Don Manuel!

E alá foi Xurxo todo decidido. Desta vez non tardou moito e atopar algo que le chamara a atención. Viu un libro de tapas duras e cores escuras, non se sabía ben si xa eran así antes ou foi cousa do paso do tempo. O título, “O libro máxico dos contos”. Xurxo non dubidou en abrilo e mirar no seu interior. Pasou as primeiras páxinas, saltouse o índice e foi directo ó primeiro capítulo. Leu a primeiras liñas...

-         Xa está –dixo para si mesmo.- Quédome con este.

Este era o proceder de Xurxo. Non lle interesaban os índices, nin os prólogos, nin os resumos da contraportada. O primeiro capítulo era o importante. Si o primeiro capítulo o conquistaba, se esas primeiras liñas eran capaces de chamar a súa atención, entón o libro merecía a pena.

-         Don Manuel levo este.

-         O libro máxico dos contos! Este promete Xurxo! Apúntocho?

-         Si, coma sempre! Despois xa se pasa meu pai. Bo día!

-         Bo día Xurxo!

Xurxo chegou á casa e comeu a toda velocidade. Logo foi para o seu cuarto e comezou a lectura. Chamáralle a atención do libro a letra, como se fora manuscrita. E sobre todo o debuxo que encabezaba o primeiro capítulo, de título, “Tomé e o Impo”. Cada capítulo era un conto, unha historia. E todas e cada unha delas levábao a un mundo distinto. Despois viña “A nena que non quería cortar as unllas”, “Chispa, o gardián dos soños”, “O grilo Federico”, “Flor de inverno”, “Ramiro”, “Oito grans de millo”, “O rápido de Betanzos”, “Adeus avó”  e moitos máis contos que leu dun tirón ó longo da tarde. Cando ía pola metade do libro, descubriu que o seguinte capítulo non tiña título e as seguintes páxinas estaban en branco.

-         Que pasou aquí? – Preguntouse Xurxo.- Un erro de impresión?

Pasou as follas. Tódalas las páxinas que seguían a aquela e ata o final estaban en branco, aínda así todas estaban numeradas. Xurxo quedouse mirando fixamente aquela primeira páxina en branco. De pronto comezaron a escribirse unhas verbas....

-         Ola. Sorprendido?

Xurxo pechou o libro de súpeto. Quedouse mirando a portada fixamente. Releu de novo o título: “O libro máxico dos contos”. Ó pouco e con certo medo volveuno a abrir amodiño pola mesma páxina de antes. Agora as palabras desapareceran pero pouco a pouco fóronse escribindo outras novas.

-         Non teñas medo. Que te esperabas dun libro de contos máxico? Que te transportara a outro tempo? Que apareceras por arte de maxia noutro mundo? Iso só pasa nas películas...

-         Imaxino que tes razón –dixo Xurxo en voz alta

-         A maxia deste libro está na túa cabeza. Os seguintes contos tócache escribilos a ti, ca túa imaxinación.

-         Pero, e si non sei? E si non son capaz?

-         Serás capaz, seino. Ti cres que me elixiches ti a min, pero foi ó revés, fun eu quen te elixiu a ti. Deixa voar a túa imaxinación, e cada noite terás un conto novo escrito nestas páxinas en branco.