CHUCHÚ PAPÁ

Era capaz de quedarse horas e horas mirando como aquel vello tren de madeira daba voltas e voltas na vía. Non era un tren bonito, nin sequera era un tren grande. Era un vello tren de madeira, descolorido, que daba voltas e voltas pola vía. Apenas o acompañaban uns vagóns de mercancías e unhas pequenas casas que completaban a paisaxe xunto cunhas árbores, que nalgún tempo foron de cor verde. Xuntos creaban unha paisaxe singular.
E alí estaba el. Fronte a aquel escaparate. Fixera sol, frío ou chovera; non podía resistir a tentación de pararse uns minutos a ver como aquel tren daba voltas sen parar. Era máxico, era especial... era algo que o facía volver á súa infancia. Facíalle recordar cando de pequecho lle pedía ó seu pai que lle montara o tren na casa, e logo, quedaba mirando para el horas e horas, ata que as pilas se esgotaban e o tren xa non podía seguir tirando dos vagóns. Facíalle recordar cando ía coa súa nai á estación a recoller ó seu pai que chegaba no tren...
“Chuchú papá”. Eran as palabras máxicas coas que seu pai se despedía polas mañás e eran as palabras que el repetía cada vez que vía pasar o tren camiño da estación. Eran as palabras que el repetía cando vía baixar do tren ó seu pai. Esas palabras agora quedaban tan afastadas no tempo..., pero seguían a ser igual de máxicas. “Chuchú papá”.
E alí estaba el, unha mañá máis, mirando aquel tren....
־ Ei, Roi! –oíu como unha voz coñecida o chamaba dende lonxe- Cara a onde vas hoxe?
־ Hoxe teño a ruta de Madrid. – E dito isto, subiu ó tren, abriu a cabina do maquinista e puxo o tren en marcha.
“Señores pasaxeiros: O tren expreso con destino a Madrid, estacionado na vía 2, sector B, está a punto de efectuar a súa saída”

A NENA QUE NON QUERÍA CORTAR AS UÑAS

- Non! Non quero! –dicía unha e outra vez Uxía- Fasme cóxegas!
- Pero miña raíña, tes que cortar as uñas! –dicía unha vez máis seu pai-

Unha vez máis, Uxía non quería cortar as uñas, e xa ían moitos días seguidos sen querer facelo. Sempre tiña unha excusa: que se me fas cóxegas, que se me doen as uñas ou incluso que se teño medo de que me corten os dedos. Así día tras día: as uñas a medrar e Uxía a non as querer cortar.
Un día, ó espertar pola mañá, Uxía mirou as súas mans e descubriu unhas uñas longas, enormes!

- Ei, que ben!, que uñas máis longas teño! -dixo Uxía toda feliz-.

Pero a súa felicidade pronto trocou en tristeza. Cando quixo almorzar, a cunca do leite caeulle ó chan, porque con esas uñas tan longas no podía agarrala ben. Non lle deu máis importancia e foi xogar, como tódolos días, coas súas bonecas. Aí foi como descubriu que as súas uñas tan longas eran como tesoiras que cortaban os vestidos das súas bonecas. A súa tristura foi en aumento e decidiu cambiar de xogo.

- Parece que ter as uñas grandes ten algúns inconvenientes! – pensou- Vou pintar!

Pero pintar cunhas uñas tan longas non era fácil. Os lapis de cores escorregában entre os seus dedos e non conseguía pintar nada ó xeito. Non só iso, senón que tamén descubriu o difícil que era cambiar de canle co mando da tele ou poñer un DVD. Así foi descubrindo que cada cousa que quería facer era infinitamente máis difícil que cando tiñas as uñas cortadas. Uxía, triste, cansa, foi para a súa habitación, deitouse na cama, pechou os ollos e durmiuse...

- Uxía! Esperta! É hora de erguerse para ir á escola!- oíu Uxía como a chamaban-
Uxía mirou os seus dedos ...
- Un pesadelo! Tiven un pesadelo terrible! ¡Papá, tesme que cortar as uñas antes de ir ó cole!

A PRINCESA E OS AMORODOS

Érase unha vez un reino afastado.

Érase unha vez o reino dos amorodos.

Érase unha vez un castelo, uns reis e unha princesa.

Érase unha vez un reino dedicado ó coidado dos amorodos.

Aquela princesa pasaba o día coidando dos amorodos. Regábaos, limpábaos, quitáballe as malas herbas, arrincáballes as follas secas… Éra feliz!

Un día, andaba a princesa ocupada nestas tarefas cando todo empezou a tremer como se dun terremoto se tratara. A princesa, asustada, escondeuse debaixo dunha das follas da amorodeira. Alí agochada viu como unha man enorme recollía todos os amorodos maduros da planta. A princesa, asustada, foi na procura dos seus pais....

- Algo terrible sucedeu! Un xigante arrincou todos os amorordos maduros!
- Non, miña princesa –dixo seu pai-. Non te asustes. Así é a nosa vida. Nós coidamos os amorodos para que os humanos os recollan.
- Pero para que? Que fan con eles?
- ¡Comelos, por suposto!
- Comelos? –dixo ela.
- Si, comelos

Dende aquel día, a princesa seguiu a coidar nas fresas pero xa non tiña a mesma ilusión. Xa non lles cantaba cancións, nin as acariciaba, nin lles quitaba lustre .... Incluso hai quen di, que de cando en vez,  se lle ve arrincar  algunha fresa madura para a comer.

TOMÉ E O IMPO

     Tomé era un rapaz moi feliz. Ría e xogaba a cotío. Ría e ría sen parar. Troula por aquí, troula por alá. Salta que salta. Ri que ri. Tomé era feliz.

    Un día tanto riu que –hip-, colleu impo.

    Agora Tomé xa non ri. Esa noite case non puido cear nada con tanto –hip-, e decidiu deitarse.
Hip, hip, hip.

   Tomé non pode durmir. Así que decidiu contar ata cen. Un, dous, -hip-, tres, catro, cinco, -hip-, seis, sete, oito-hip-

   - Isto non funciona! –di Tomé. Vou contar ovellas. Unha ovella,-hip-, dúas ovellas, -hip-, tres ovellas, -hip-, catro ovellas, -hip.

   Aquilo tampouco funcionou. Tomé foi probando todo canto se lle ocorreu. Deitouse na cama, levantou os pes, respirou fondo... –hip-. Aí estaba outra vez o impo. Logo ergueuse, púxose de pé no chan, separou as pernas, meteu a cabeza entre elas, aguantou a respiración... -hip- velaí de novo o impo.

   - Non é xusto! –di Tomé. Con tanto impo non podo durmir!

   Tomé volveu de novo á cama. Tapouse, apagou a luz, pechou os ollos... –hip-, -hip-, -hip- ata que de tanto xogar, rir e impar, os ollos se lle foron pechando pouco a pouco, de canso que estaba, e quedouse por fin a durmir.

   E o impo? O impo dixo –hip- e marchou.

Benvida

Cóntame un conto é un blog de contos para nenos e para pais a partir de experiencias diarias que a calquera neno lle poden ocorrer.