Vistas de página en total

jueves, 24 de mayo de 2012

TOMÉ E O IMPO

     Tomé era un rapaz moi feliz. Ría e xogaba a cotío. Ría e ría sen parar. Troula por aquí, troula por alá. Salta que salta. Ri que ri. Tomé era feliz.

    Un día tanto riu que –hip-, colleu impo.

    Agora Tomé xa non ri. Esa noite case non puido cear nada con tanto –hip-, e decidiu deitarse.
Hip, hip, hip.

   Tomé non pode durmir. Así que decidiu contar ata cen. Un, dous, -hip-, tres, catro, cinco, -hip-, seis, sete, oito-hip-

   - Isto non funciona! –di Tomé. Vou contar ovellas. Unha ovella,-hip-, dúas ovellas, -hip-, tres ovellas, -hip-, catro ovellas, -hip.

   Aquilo tampouco funcionou. Tomé foi probando todo canto se lle ocorreu. Deitouse na cama, levantou os pes, respirou fondo... –hip-. Aí estaba outra vez o impo. Logo ergueuse, púxose de pé no chan, separou as pernas, meteu a cabeza entre elas, aguantou a respiración... -hip- velaí de novo o impo.

   - Non é xusto! –di Tomé. Con tanto impo non podo durmir!

   Tomé volveu de novo á cama. Tapouse, apagou a luz, pechou os ollos... –hip-, -hip-, -hip- ata que de tanto xogar, rir e impar, os ollos se lle foron pechando pouco a pouco, de canso que estaba, e quedouse por fin a durmir.

   E o impo? O impo dixo –hip- e marchou.

No hay comentarios:

Publicar un comentario