A princesa bolboreta e o que foi do lobo feroz.

      Érase que se era, un reino moi, moi lonxe onde vivía unha princesa, a máis fermosa das princesas que ninguén vira nunca. Era tan fermosa que cada vez que había un baile, tódolos príncipes querían bailar con ela. E tódolos príncipes dicían estar namorados dela.

     Pero tamén había outras moitas princesas noutros tantos reinos, e unha delas estaba chea de ciumes e envexa. Canta máis envexa tiña, máis mala se volvía ata que pouco a pouco se foi convertendo, sen ela sabelo, nunha bruxa … nunha fea e malvada bruxa!

      Un día, nun baile, estaba a nosa princesa fermosa bailando cos príncipes cando apareceu a bruxa, e a punto de estoupar de envexa e botoulle un meigallo:

            - ¡De tan fermosa que es, en verme te has volver!.

      Pero a fermosura da nosa princesa era tal que o maleficio non se cumpriu tal coma a bruxa esperaba e a princesa trocou en bolboreta, en vez de en verme. E era a bolboreta máis fermosa que nunca vira ninguén e puxéronlle de nome Antía, que significa “a máis fermosa entre as flores”, porque en verdade aquela bolboreta era a cousa máis fermosa que se podía ver entre as flores dos xardíns. E así foi a bolboreta de xardín en xardín, percorrendo todo o mundo.

      Un día, chegou a princesa bolboreta ó val da Mahía, e alí andou os xardíns e bosques cantos había, e no máis fondo dun bosque, preto do monte San Marcos, a princesa bolboreta atopou un pobre lobo, dorido, e co cu queimado, tras caer por unha cheminea, segundo contou o lobo. Á princesa deulle pena e comezou a coidar del, pois aínda que aparentaba ser malo, no fondo a princesa sabía que o lobo tiña bo corazón. E así foi. Cando o lobo curou, rompéronse os feitizos. Porque o lobo non era un lobo, senón que era un príncipe, o fermoso príncipe Roi ,que vivía no Castelo das Torres de Altamira. E a princesa bolboreta volveu de novo a ser a máis fermosa das princesas. E ó castelo foron vivir, e foron moi felices.

      Colorín, colorado, este conto está rematado.

Os tres porquiños e o lobo feroz (Adaptación do conto orixinal)

     Había unha vez un bosque moi grande, ós pes do monte San Marcos, pretiño da aldea de Proupín, onde vivían un lobo feroz e tres porquiños.
     Cada porquiño comezou a construír unha casa. O máis pequeno non era mi traballador e gustaba moito de xogar, cantar e saltar, e fixo unha casa de palla para rematar pronto e poder ir ó bosque .
     O segundo era algo máis traballador, pero tamén quería ir xogar e cantar co seu irmán, así que fixo unha casa de madeira, pero rematouna axiña para ir troular polo bosque.
Só o maior fixo unha casa de ladrillo. Deulle moito traballo e levoulle moito tempo, e mentres seus irmáns xogaban, el traballaba. Cando rematou a casa foi xogar cos seus irmáns, pero pouco tempo tivo para xogar, pois ó rato apareceu o lobo

          - Auuuuuuuu!

     Os tres porquiños comezaron a correr para as súas casas, e o lobo corría tras eles. Así foi como chegou á casa de palla. Nada máis vela, xa se decatou de que era débil, e que caía case por si soa. Entón pronunciou unhas palabras:

          - Soprarei, soprarei e a túa casa derribarei! – aquí o meu fillo faime os coros… esta parte sábea moi ben.

      E así foi, soprou e a casa caeu esnaquizada en mil pedaciños. O porquiño correu para a casa de madeira de seu irmán. Alí chegou o lobo tamén correndo. Parou diante da casa, mirouna e viu que era pouco máis resistente que a anterior, así que repetiu as mesmas verbas que antes:

          - Soprarei, soprarei e a túa casa derribarei!

     Soprou unha vez e non pasou nada. Volveu a coller aire, soprou máis forte e a casa desfíxose en anacos. Agora os dous porquiños corrían para a casa de ladrillo de seu irmán o maior. Ó chegar a ela, o lobo pensou que podería derribar a casa ó igual que as anteriores, e unha vez máis repetiu as mesmas verbas:

         - Soprarei, soprarei, e a túa casa derribarei!

      E soprou unha, dúas, tres, catro e ata cinco veces, ata que quedou sen folgos, pero a casa non caeu. Entón decatouse de que aquela casa si era resistente de verdade e comezou a dar voltas ó seu redor estudando o xeito de entrar, ata que se lle ocorreu unha idea.

         - Entrarei pola cheminea, como fai Papá Noel – aquí é onde o meu fillo me berra e me di que Papá Noel e os Rei Magos entran pola porta, pola cheminea só entra o lobo feroz.

     Entón o lobo sube ó tellado, gabea pola cheminea e comeza a baixar. Pero o maior dos porquiños, que era tanto ou máis listo aínda que o lobo, tiña ó lume unha pota grande de auga fervendo, de tal xeito que ó chegar o lobo abaixo, meteu o cu na auga e saíu disparado de novo pola cheminea para fóra ouveando de tanta dor e co cu queimado. E nunca máis naquel bosque, nin na aldea de Proupín nin nas outras aldeas dos arredores se soubo daquel lobo feroz. E colorín colorado, este conto está…rematado