Érase que se era un castelo
situado ó norte, moi ó norte, onde se termina toda a terra coñecida. Alí naceu
unha nena, a máis fermosa de entre tódalas nenas á que seus pais puxeron por
nome Antía, que quere dicir, “a máis fermosa entre as flores”. E medrou xogando
nos xardíns do castelo, xogando entre rosas e xasmíns, entre narcisos e camelias,
entre tulipáns e gardenias. Pero o que máis lle gustaban eran as fontes de auga pura e limpa e as pequenas lagoas onde se
reflectía o sol ó amencer, e onde ía polas noites a lúa a beber.
E así pasou feliz a súa
xuventude. Pero cando cumpriu os dezaoito anos, comezou a medrar nela un
sentimento estraño. Sentíase prisioneira naquel mundo que ata o de agora fóra
todo para ela. E este sentimento medrou e medrou, e un bo día saíu do castelo e
votou a camiñar guiada por un “aquel” que non era quen de explicar. Cruzou un
pequeno bosque de pinos e carballos e ó saír del soubo que atopara o que andaba
a buscar: nunha pequena praia de branca area descansaban as augas do máis
fermoso dos mares. Descalzouse e comezou a camiñar namorada de aquela praia, de
aquel sol e de aquel ceo azul que ó lonxe bicaba o mar. E o propio aire estaba
cheo dun arrecendo especial, que non se podía comparar nin con arrecendo das
máis fermosas flores do seu xardín. E así, tódolos días, ó caer o sol, volvía a
aquel lugar máxico, para sentarse nas rochas a ollar como ceo, sol e mar se
bicaban ó rematar o día.
E aquel mar tamén se namorou
da fermosura da princesa, e cada tarde esperaba a súa chegada, ata que un día,
ocorreu o que nunca ninguén se imaxinara: cando a princesa camiñaba descalza
pola area, o mar comezou a moverse en forma de ondas que ascendían pola area
ata chegar a bicarlle os pes. Ás veces era Antía quen se sentaba nas rochas a
xogar coas ondas, e gustáballe que a espuma lle fixera cóxegas nos dedos dos
pes descalzos. Cando logo Antía volvía para o castelo, o mar recollíase a
descansar ó carón das rochas. E así un día tras outro. Conta a lenda que así foi como naceron as
ondas do mar e as mareas.
Pero hai neste mundo moitos
ciúmes e moita envexa, e son sentimentos moi perigosos. Un día chegou a noticia
destes feitos ó “mar das tempestades” e os ciumes medraron nel. E medraron e
medraron, ata que non puido máis e presentouse na praia a cabalo dos ventos do vendaval,
os máis rápidos e feroces de tódolos ventos coñecidos. E quedou tan abraiado o
mar das tempestades pola fermosura da princesa que decidiu nese momento que
sería súa e tan só súa. Axudado polo vento levantou unhas ondas tan grandes que
arrancaron á princesa das rochas onde sentara a descansar e levouna con el. A
ónde? Ninguén o sabe. Ocultouna da vista de toda criatura coñecida para ser el
o único que puidera ollar a súa fermosura.
Mentres tanto, o mar de Fisterra,
cas súas ondas, comezou a buscar, día tras día, os pes da súa amada Antía para
bicalos unha vez mais. E dúas veces ó día arrastrábase pola praia, ascendendo
pola area e bicando os pes das rapazas que camiñaban descalzas, para logo
volver de novo a carón das rochas a descansar, esperando, que tal vez, ó día
seguinte volvera a ver a fermosura da princesa dos mares.
-
E
que foi da princesa, papa? – dixeron os dous nenos á vez.
-
Non
se sabe. A lenda di que un día virá un príncipe de nome Roi, que significa “o
valente”, que a rescatará de onde o mar das tempestades a mantén oculta para
que ninguén mais que el poida ver a súa fermosura, e xuntos volverán ás praias
de Fisterra. Pero ese é un conto moi largo de contar
-
Cóntanos outro conto papá! – dixeron os dous nenos de novo.
-
Mañá.
Agora toca deitarse e durmir. Boas noites Antía. Boas noites Roi. –E dito isto,
apagou a luz
-
Papi...
– dixo Roi, falando en voz moi queda – fáltache algo.
-
Ah! E
colorín colorado, este conto está....
-
Rematado!
–terminou Roi.
