Era o maior de tódolos irmáns. Estaban
Fernández, Rodríguez, López, Suárez e máis el, Pérez. Era unha pequena familia
de ratos de auga recentemente chegados dende máis alá da grande cidade,
escapando do ruído e da contaminación. ¿Qué como son os ratos de auga? Como
tódolos ratos de auga gustaban de vivir cerca dos ríos, entre os castiñeiros e
os salgueiros. Son moi xoguetóns. Pasan o tempo de troula e rara vez pensan no
futuro. Esa palabra para eles non existe. So viven o presente.
¿Qué como son fisicamente? Pois como
tódolos ratos. Dúas orellas, dous olliños pequechos, un rabo, un fociño … iso
si, son dunha cor marrón escura, polo lombo e a barriga e de cor máis ben
branca, de tanto xogar na auga.
Aquel ano estaban a vivir un dos
mellores outonos que recordaban: facía calor, moita calor. Os castiñeiros
estaban cheos de ourizos dourados que deixaban caer os seus tesouros ó chan, e
eles, os ratos de auga, saían de entre os penedos do río, recollían as castañas
e volvían con elas de novo ós penedos, onde ninguén os podía molestar. Todos
menos Pérez. Déralle non sei que aquel (seus irmáns dicían que caera a
primeiros do verán do alto dunha pola do castiñeiro e que agora tiña a cachola
algo avariada) e estaba a traballar coma un tolo nun buraco do máis vello dos
castiñeiros. Comía poucas castañas e a maior parte do tempo pasábao carrexando
nelas. Ademais andaba a roer nas herbas secas e levaba panadas delas para aquel
oco. De cando en vez parábase na metade do camiño, miraba cara a presa do río,
levantaba o fociño cara o aire e cheiraba cara o horizonte, logo meneaba a
cabeza e seguía ca súa tolemia. Os seus irmáns rían a escachar del e seguían de
troula.
Un bo día empezou a soprar un vento
forte do norte. Forte e frío. A familia de ratos *rez andaban na procura de
algo que comer. As castañas, aínda que había moitas tiradas polo chan, xa non
estaban boas. Ca humidade do río empezaran a podrecer moitas delas. Unhas gotas
de choiva comezaron a caer por entre a polas das árbores xa espidas das súas
follas. Os ratos foron a buscar o abrigo dos penedos do río, onde pasaran
tantas tardes de verán entre troula e troula. Agora aqueles penedos estaban
fríos, moi fríos. E húmidos.
-
¿E Pérez? – preguntou un dos ratos.
-
Non sabemos nada del, andará cheirando o aire!. –Dicía outro
mentres se ría sen parar.
-
Ou roendo nas herbas! – dicía un terceiro.
-
Jajajajajajaja!!!. – riron todos.
Pero a cousa comezou a pórse fea.
Chovía moi forte. E choveu un día, e outro e outro. A auga do río subía e xa
estaba a piques soterrar baixo o seu manto os penedos dos ratos. Era hora de
iren a terra firme. Buscaron un sitio seco entre as raíces dos castiñeiros e
salgueiros, pero todo estaba enchoupado de auga. Ó final, subiron a unha pola
dun ameneiro, e alí, arrimados uns contra os outros, mirando cara o ceo
nubrado, empezaron a tremer de frío. E de fame. ¿É Pérez?
De pronto un lóstrego cruzou o ceo e
logo outro. E outro. E tras eles o
tremer dos tronos que parecía querer fender o ceo en dous. E entre trono e
trono, un asubío rachou o aire. Os ratos miraron uns para os outro e logo viron
a Pérez dende o seu burato do castiñeiro que lles facía sinais coas mans. Ata
alá foron todos. Cando entraron no burato comprenderon que estivera a facer
Pérez todo o outono. O burato esta dividido en dúas partes. Unha delas facía de
despensa e gardaba moreas de castañas, landras e outros froitos. A outra metade
do burato, estaba chea coa herba seca que estivera a recoller Pérez. Os seus
irmáns miráronse os uns ós outros sen saber que dicir. ¿ E Pérez? Pérez so dixo:
-
Pemán dixo que teríamos un inverno moi chuvioso!- e engruñou
os ombreiros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario