A señora xeada é unha señora tan vella como o propio mundo.
Gústalle moito saír polas noites frías e claras, cando non hai
nubes nin fai aire , e camiñar polos prados baixo a Lúa, estendendo o seu branco e frío manto alí onde vai. Déitase sobre as verdes herbas e pasa a
noite ollando pas estrelas, cantándolle á lúa, xogando cas brétemas … pero hai
algo que a señora Xeada nunca fixo: ollar o Sol. Cando chega a mañá, antes de
que o Sol saia polo horizonte, a señora Xeada érguese e camiña cara a súa casa.
É por iso que non coñece o Sol, non sabe con é: si frío ou quente, si feo ou
fermoso, si grande ou pequeno … ela coñece tódalas estrelas do ceo, ela coñece
tódalas formas da lúa: chea, minguante,
crecente … pero ela non coñece o Sol.
Un día, a señora Xeada decidiu quedarse
despois do amañecer para ver saír o Sol. E quedou namorada del. Da súa cor, dos
seus raios, da súa calor …. A señora Xeada quedou tan namorada do Sol, que mentres
miraba para el foise derretendo pouco e pouco. Cando se dou conta do que lle
pasaba, votou a correr cara a súa casa. A piques estivo de non chegar a tempo de
se gardar.
Agora a Señora Xeada, queda tódolos días un
ratiño a ollar cara o Sol antes de se recoller, e é por iso que cando se vai, quedan molladas
as verdes herbas do chan …
No hay comentarios:
Publicar un comentario