Oito grans de millo

      A Daniel gustáballe moito xogar na horta. Pasaba horas e horas  loitando contra dragóns xigantes, perseguindo dinosauros e defendéndose dos ataques dun exército alieníxena chegado dende outro planeta, que fixera mudar as formigas converténdoas en animais feroces. Daniel, sinxelamente, era feliz no seu mundo imaxinario.

Era a véspera de Tódolos Santos. Daniel estaba contento porque non tiña clase  e facía un fermoso día soleado de outono. Durante unha boa parte da mañá estivera preparando as cabazas que adornarían a súa casa esa noite, antes de volver ca súa labor de defender o seu castelo dos ataques inimigos.   Nun descanso entre loita e loita, entretívose noutra das súas afeccións: buscar trevos de catro follas.

-          Un tesouro – pensou Daniel, cando atopou un grupiño de grans de millo entre os trevos.- Un, dous, tres, catro, cinco, seis, sete e oito. Oito grans de millo!

-          Daniel, a comer! – oíu dicir a súa nai.

-          Vou. Mira mamá que atopei! Un tesouro! – contoulle Daniel á súa nai todo contento.- Oito grans de millo!

Pero a ledicia de Daniel con coincidía coa de súa nai. Oito grans de millo, pensou ela, pero si por aquí cerca non hai xa leiras de millo. De pronto veulle á cabeza unha lenda que lle oíra conta ó seu pai cando era cativa.

-          Danieliño – díxolle súa nai- onde atopaches os grans de millo?

-          Na horta, onda o balado da señora Palmira.

A nai de Daniel puxo a comida e mentres comían contoulle unha historia que Daniel xamais esquecería.

-          Daniel, fai moitos anos meu pai , teu avó, contoume unha historia. Acórdaste daqueles contos que che contaba da Santa Compaña? Pois ben, na noite da véspera de Tódolos Santos, o portador da Cruz da Santa Compaña busca un novo portador.  Durante os oito días anteriores, vai deixando un gran de millo preto da casa do elixido. Si esa noite consegue que portador e elixido se vexan, poderalle pasar a Cruz e por fin atopará descanso do seu traballo. O novo portador será agora quen leve a Cruz cada vez que a Santa Compaña saía ós camiños, ata que pasado un ano chegue de novo a noite sinalada, e poida traspasala a outro pobre desgraciado.

-          Pero mamá – dixo Daniel- son só oito grans de millo!

-          Daniel, esta noite, chame quen chame á porta ti non abras. Deitarémonos cedo, durmiremos toda a noite, e mañá xa todo terá pasado.

Foi pasando o día. A mañá de sol de outono tornouse en tarde nubrada e ó anoitecer, apareceu a choiva e o vento, entre lóstregos que cruzaban o ceo. Cearon ben cedo. Pero cando estaban a punto de se deitar…

-          Ding – Dong. –soou o timbre da casa.

-          Non ábrala porta Daniel. Deitémonos!

 Pero o timbre soaba unha e outra vez. O trono, o vento e a choiva tampouco axudaban a calmar ó pobre Daniel que non paraba de dar voltas na cama. Non era capaz de durmir.  Desesperado Daniel foi ata a porta. Cando súa nai se quixo dar conta, xa era demasiado tarde. Daniel xa abrira a porta. Súa nai botou a correr cara el e alí viu, plantado diante da porta, todo fachendoso, un pequeno rato.

-          Daniel –estaba a dicir o rato- devólveme os grans de millo!. Estiven moitos días a xuntalos, vindo dende leiras afastadas, para poder dar de comer á miña familia.

A nai de Daniel, respirou tranquila, e o Danieliño, moi ó seu pesar, entregou a aquel ratiño o seu tesouro. Cando súa nai ía pechar a porta, viu ó lonxe, pola corredoira de Lagares, un grupo de fachos que parecían camiñar polo aire. Un lóstrego iluminou toda a corredoira, e ó fronte dos camiñantes, un home cunha Cruz presidía tan sinistra comitiva.

O zapato do pé esquerdo. Historias dun viaxante de calzado

     A historia que vou contar pasou fai uns anos. Eu ía de viaxe con meu padriño. Estáballe a axudar no seu traballo. Era viaxante de calzados. Uauuuu!. Levabamos viaxando algunhas semanas por Galiza adiante. Unha semana en A Coruña, outra en Vigo. Dous días en Ourense.... Era unha época fermosa, xuntando a miña xuventude cos viaxes. As charlas no hotel. A miña primeira vez que fun ó cine. Escoitando ópera na radio. Oíndoo cantar. Como cantaba! Discutindo si era mellor o Barça ou o Real Madrid...

Un viaxante de calzados ten sempre unhas grandes maletas no seu coche, pero non teñen roupa, senón zapatos. Para evitar roubos, todos os zapatos son dun só pé, ou do dereito ou do esquerdo. Aínda así sempre hai algún desalmado que che acaba rebentando unha ventá do coche para levarche uns zapatos que non serven para nada. Meu padriño tíñame contado de quen poñía carteis no coche avisando que son mostras todas dun só pé.

Estabamos un día na habitación do hotel, na Coruña, repasando as ventas e poñendo ó día os pedidos cando fun ata o coche, a buscar uns papeis esquecidos. Ó chegar oín uns ruídos dentro dunha das maletas. Eran voces e quedei a escoitar.

-           Estou farto- dicía unha voz masculina- estou farto de viaxar dun lado para outro.

-           Pero é o noso traballo! Para iso nos contrataron!

-           Si xa o sei, pero iso que dicían de traballo con posibilidades de viaxar, coñecer xente, visitar outras cidades, outros pobos e en boa compañía...

-           Pero non somos boa compañía? – Dixo unha terceira voz

-           Si pero todos metidos nunha maleta, de aquí para alá. Ademais, boto de menos ó meu irmán.

-           Tes un irmán?

-           Teño un irmán. Sei un segredo. Todos temos un irmán xemelgo pero do outro pe

-           Que dis? Toleaches?

-           Non. É certo!. Oínllo dicir un día ó rapaz que vai co xefe.

-           Non é certo!

-           Si que o é!

-           E que vas facer?

-           Non o sei. Isto non é para mín. Quero volver á miña casa...

Mirei para un lado, logo para o outro. Non daba creto ó que oíra. Abrín a maleta de súpeto e alí estaban todos reúnidos

-           Pero que pasa aquí? – cheguei a dicir quitando forzas de non sei onde

-           É o Tagore este. Quere marchar e deixar o traballo. Disque vai buscar ó seu irmán do pe dereito. É certo que temos un irmán xemelgo?

-           É, peró...

-           Vedes! Non é que este descontento con vos, pero isto non é o que eu pensaba.

-           Entendo...

-           Que vas facer? - Preguntoume un modelo do pé dereito de Coretti

-           Pois... si quere ir, que vaia.

E así foi. Aquel zapato foise. Andando. Pechei as portas do coche e non dixen nada a ninguén. Aquilo non era crible!

Ó día seguinte fomos a unha zapatería da rúa Real. Ó abrir a maleta dos zapatos de Tagore procurei que non se botara en falta aquel zapato. Pasaron os días, fomos de tenda en tenda. Nunca souben si meu padriño se chegou a dar de conta ou non. Si así foi, nunca dixo nada.

 Pasaron as semanas. Pasou todo o mes. Estabamos xa a piques de rematar a temporada cando un día pola mañá, estando por Malpica, achegueime ó coche para coller a maleta de zapatos Coretti e  oín un ruído na maleta dos zapatos de Tagore que quedara mal pechada. Abrín a ver que pasaba.

-           Ola! – o noso amigo o zapato viaxeiro volvera

-           Que tal?- cheguei a dicir

-           Buf! Non o ides creer. Vivín a maior aventura da miña vida! Conseguín chegar ó almacén, dei ata co meu irmán!. Pero fomos vendidos. Non vos recomendo saír das maletas. Si non vos agrada que nos amosen nas tendas como si fósemos mercadorías, que nos dean voltas e voltas, que nos miren por riba e por baixo e ata que nos revisen ata o mais íntimo do noso ser.... iso non é nada, comparado con que che metan un pé dentro... e ademáis, un pé suado e cun certo cheiro a queixo.

-           Ohhhh! – dixeron todos á vez

-           E despois andar mollados cando chove. E suados cando fai calor. As solas rozadas contra o chan. Os cordóns atados ata case a estrangulación...

-           Ahhhhh! – repetiron todos

-           Unha noite meu irmán e eu conseguimos escapar. El volveu ó almacén. E eu aquí estou.

Ó final da temporada, meu padriño ofreceume quedarme cun zapato e el conseguiríame o outro. Elixín ó zapato viaxeiro. Agora el e seu irmán descansan no zapateiro. Por suposto non os uso!!!

 (En recordo de tódolos viaxantes de calzados e dun moi especial, que me ensinou en tan pouco tempo tantas e tantas cousas.)

Leandro o saltón

        Manoliño era un pequeno saltón de cor marrón. Un saltón de cor marrón da familia dos saltóns pequenos de cor marrón. Saltaba ós poucos polos prados. Plin, plin, plin…..  Ía un día Manoliño saltando polo prado cando....

-  Ei, mira por onde vas! – dixo unha voz grave

-  Perdoa! – dixo o pobre Manoliño, ca súa voceciña,  levando a man á cabeza. Acababa de darse unha cabezada contra algo máis duro que unha pedra.

-  Perdoa? Perdoa?

-  Si, perdoa!

-  Cómo que perdoa? Mira por onde vas rapaz!. Abre os ollos! Ou non tes?

-  Xa miro, vale! –dixo Manoliño comezando a enfadarse- e perdoa por respirar oh!

-  Perdoa! E dálle con perdoa!

-  Xa pedín perdón, e creo que xa está o asunto rematado! Adeus! – E Manoliño deuse a volta para marchar de alí saltando.

-  Adeus? – repetiu a voz- Adeus? Jajajajaja

       Entón Manoliño mirou aquela cousa verde, grande, vizosa. Era un saltón verde, da familia dos grandes saltóns verdes e parente das lagostas verdes.

-  Ah! Xa vexo. Agora sei quen es! –dixo Manoliño-. Oín falar dun saltón grande verde, fachendoso, faltón. Vexo que todo o que din de ti é certo. En fin. Adeus! – E marchou dando pequenos saltos. Plin, plin, plin

-  Jajajaja. E ti a onde pensas chegar dando eses saltos! Que ridículo!

       O noso amigo Manoliño  parouse, deuse a volta, mirou para aquel saltón e dixo

-  Vou ó prado a comer unhas leitugas! – deuse a media volta e volveu a saltar. Plim

-  Jajajajaja! Mira para min. O saltón Leandro vaiche dar unha clase maxistral de cómo saltar. Con eses saltos que ti das, cando chegues ónde as leitugas xa chas comeron todas os caracois.

       Dito isto, Manoliño deuse a volta e abriu a boca para dicir algo, pero non dixo nada, so mirou como Leandro daba brincos.

-   Mira, primeiro flexionas o pes, abres un pouco as ás, impúlsaste e sobes, sobes, sobes ben alto…. Ehhhhhh. E dende aquí arriba vas xirando no salto e ves o prado, as casas da xente grande, as árbores…. Ehhhhh Aquí estou. – E voltou a saltar unha e outra vez. Flun. Flun, flun.

-  Vexo que é certo absolutamente todo canto me contaron… ata o inconsciente que es! Un día vas aparecer dentro do papo dun paxaro!

-  Hai medo? Cobarde!

-  Si, vale, veña, son un cobarde. Adeus!- Dixo Manoliño decidido a irse de alí canto antes mellor.

       E unha vez máis, Leandro seguía a saltar

-  Mira, mira!

      Manoliño mirou unha vez máis para Leandro.

-  Mira! Mira!. Unha vez máis!. Sobes xirando e dende arriba ves o prado, a casa da xente grande, os árbores, uns ollos, un peteiro… un peteiro? Pero, nonnnnnn!

-  Grac……. Oiuse dicir a unha pega. Logo todo foi silencio.

-  Díxenllo – dixo Manoliño- e na miña terra, o que avisa é avisador!

Cri - Cro - Cro

Era unha tarde calorosa de maio. Xoán cantaba na porta da súa casa. Estaba rematando de limpala cando de pronto oíu de novo aquel canto estridente. 

-          Cri – cro –cro. Cri – cro –cro.

Aí está de novo, pensou Xoán. Este grilo tolo algún día vai ter un problema.

Xoán era un grilo dourado. ¿Qué cómo son os grilos dourados? Son grilos pequechos,  negros, de fortes ás que tamén se coñecen como dourados por unha mancha desa cor que levan no pescozo.

Nada máis oír aquel canto estridente, Xoán rematou a limpeza pronto e meteuse de novo na súa casiña. Esta, como a de tódolos grilos da súa estirpe, consistía nun pequeno buraco que servía de entrada e unha galería que descendía suavemente, ó final da cal se atopaban as estancias principais da casa. Estas eran dúas, unha facía de cociña – comedor e a outra de habitación. A cociña era pequena. No centro, unha fermosa pedra granítica plana facía de mesa e un anaco de madeira que atopara un día preto da porta da casa facía de cadeira. Como os grilos comen sobre todo leitugas, correolas e outras herbas crúas, o resto do mobiliario apenas consistía nunha pequena cunca que fixera a partir dunha tapa de plástico onde lavaba a comida antes de poñela na mesa.

Xoán era un grilo moi preocupado pola hixiene. Na habitación, a parte dunha cama feita cunhas follas de castiñeiro secas, había unha pía de pedra  onde se lavaba tódolos días. Nunca deixaba a casa sen antes limpala ben. Nunca se sabe quen che pode vir de visita!

Aquel grilo tolo seguía a cantar alí fora. Cada vez facíao máis alto. Xoán asomou o fociño polo buraco e viu algo que o deixou abraiado. Agora aquel grilo tolo estaba no alto dun penedo cantando.

-          Cri – cro – cro. Cri – cro –cro

-          Realmente estás tolo de todo! – gritou Xoán  dende o buraco

-          Oíde todos –dixo o grilo tolo. - Quén canta mellor que ninguén? Quén canta máis alto que ninguén?

-          Báixate de aí tolo! Aínda vas levar un desgusto!

-          Cagóns! Sodes todos uns cagóns! Vinde oír ó grilo que mellor e máis forte canta do mundo!

Nese momento unha sombra pasou por encima da cabeza de Xoán. Asustado meteuse dentro da casa. Fora o grilo tolo seguía a cantar.

-          Cri – cro – cro. Cri – cro –cro

-          No teñades medo! Aquí está Edelmiro! Jajajaja!

De pronto Edelmiro calou. Xoán arrimou o fociño polo buraco outra vez, xusto a tempo para ver como unha pega rabilonga levaba a Edelmiro no peteiro. O último que oíu foi un  CRI-CRO-CRO. Despois silencio.

Xogando ca lúa chea

Eran tres pequenos lobetos. Tres trastes de lobetos. Pasaban o día xogando, saltando, trabándose os uns ós outros, esperando a que aparecera mamá ou papá lobo con algún bocado que levar ó papo. Así eran Traste, Treste e Triste. Os tres eran moi parecidos,  so se diferenciaban nas orellas. Traste tiña as orellas sempre erguidas. Treste tiña as orellas medio caídas e Triste tiña as orellas sempre gachas, aínda que non por iso era menos alegre que os demais.

Estaba anoitecendo e seus pais aínda non apareceran. Cada vez tardaban máis en vir ca comida e xa comezaban a ter moita fame. Aí fora parecía haber unha crise de animais que levar á boca, e tres bocas eran moitas bocas que alimentar, sen contar as de seus pais. Treste dicía que os pais non comen. Nunca os viran comer nada. Mentres tanto xogaban a explorar a grande cova na que se atopaban.

                  -           Oio ruído na porta –dixo Trastre en voz queda
                  -          ¿Serán papá e mamá? – preguntou Triste
                  -          Mirarei – dou en dicir Trestre.

Efectivamente eran os pais. Hoxe traían un coello pequecho. Mentres os pais descansaban, os tres deron boa conta do coello. Logo foron ó fondo da cova en busca de mamá lobo para que lles dera uns mimos, e de paso si quedaba algo de leite, mamarían un pouco, aínda que ultimamente mamá insistía na trécola de que xa eran grandiños. Pero que rico estaba aquel leite!

Papá lobo mentres arrimou co fociño unha pedra para tapar a entrada e deitouse a vixiar. Pero a noite é moi traizoeira e moi longa e o pouco pola súa nariz saían uns pequenos ronquidos que pronto se converteron nun auténtico festival.

O primeiro en espertar foi Trastre. Abriu os olliños e viu aquela luz tan fermosa que entraba polo burato que papá deixara para poder respirar. Arrimouse a entrada sen facer ruído e púxose a mirar para a lúa. Que fermosa! Que grande! Era lúa chea.  Pronto se lle uniron Triste e Treste. Decidiron saír. Subiron ó alto do teito da cova e atraídos por aquela luz dende alí deron un chimpo tan grande que chegaron á lúa. Comezaron a correr, troular, brincar pola lúa ... e a lúa sorriu. Gustáballe xogar cos lobetos. Eles escondíanse e ela tentaba adiviñar onde.

Espertou papá lobo. Tiña algo de frío no lombo. Mirou e veu a pedra fora do seu sitio.

-          Mamá lobo – dixo – están os pequechos contigo?

-          Non. Non están!

-          Traste! Treste! Triste!

Revisaron toda cova, chamando por eles. Non houbo resposta. Saíron a fora. Volveron a chamar, outra vez sen resposta. Papá lobo subiuse ó alto do teito da cova e comezou a ouvear chamando polas súas criaturas.

Chamou e chamou pero sen resposta. Mentres, os tres lobetos xogaban as agochadas na lúa. Estaban tan lonxe que non oían o ouvear de papá lobo. Por fin os viu. Chamounos unha vez máis e estes, do mesmo xeito que antes, deron un brinco tan grande que como por arte de maxia chegaron de novo á terra. Todos xuntos entraron de novo na cova para se deitar e seguir a durmir non sen antes levar unha boa berradura de seus pais.

Din que cada vez que un lobo ouvea cara a lúa chea, está a chamar polos seus lobetos que están a xogar as agochadas na lúa.. e por iso a lúa chea parece que sempre está a rir