Era unha tarde calorosa de maio. Ramiro
descansaba ó pé do río, baixo a sombra dun sabugueiro. Gustáballe aquel sitio.
Era fresco e gozaba xogando cos raios de sol que asomaban por entre as follas.
Encantáballe ir alí. Cando necesitaba un
pouco de espazo, cando precisaba fuxir do ruído, aquel era o seu refuxio
preferido. Alí, como el dicía, podía deixar a mente en branco e botar a voar a
súa imaxinación.
O murmurar das augas do río ó bicar as
pedras, o croar das ras, todo facía de aquel curruncho un pequeno paraíso.
Foi entón cando a viu vir. Pasou diante
dos seus ollos con esa fermosura, esa fraxilidade, con esa forma de se mover,
deixándose acariñar pola brisa. E o sorriso. Qué dicir de aquel sorriso? E
Ramiro quedou prendido dela. Namorouse. Namorouse tolamente
Seguiuna ca vista ata que desapareceu ó
lonxe. Entón recobrou o senso e vendo a súa imaxe reflectida na auga do río
descubriu que aquel amor era imposible. ¿Cómo unha cousa tan fermosa podería
namorarse del? El era feo e torpe.
A partires de aquel día, Ramiro ía
tódalas tardes a aquel, o seu curruncho á beira do río, para vela pasar. Non se
atrevía a dicirlle nada por medo a romper a maxia de aquel momento, por medo a
perdela para sempre. Por medo a que nunca máis volvera a pasar diante da súa
mirada. Cando desaparecía da súa vista xa lle estaba a tardar a chegada do día
seguinte, para poder vela de novo. Estaba namorado. Estaba tolamente namorado.
Por fin, unha tarde, Ramiro non puido
máis. Fixo un esforzo e faloulle.
Cantoulle unha canción como nunca ningún merliño cantara antes. Co seu
peteiro laranxa entoou un canto cheo de tristura polo amor imposible. Un canto
cheo de amor pero tamén de dor. Un canto coma nunca ninguén antes cantara. Ela,
mirou cara el e sorriulle.
Endexamais
puido Ramiro esquecer aquelas ás de bolboreta que unha tarde calorosa de maio
lle partiron o corazón. E é por iso polo que o canto do merlo se parece máis a
un laio que a unha canción.
