Cri - Cro - Cro

Era unha tarde calorosa de maio. Xoán cantaba na porta da súa casa. Estaba rematando de limpala cando de pronto oíu de novo aquel canto estridente. 

-          Cri – cro –cro. Cri – cro –cro.

Aí está de novo, pensou Xoán. Este grilo tolo algún día vai ter un problema.

Xoán era un grilo dourado. ¿Qué cómo son os grilos dourados? Son grilos pequechos,  negros, de fortes ás que tamén se coñecen como dourados por unha mancha desa cor que levan no pescozo.

Nada máis oír aquel canto estridente, Xoán rematou a limpeza pronto e meteuse de novo na súa casiña. Esta, como a de tódolos grilos da súa estirpe, consistía nun pequeno buraco que servía de entrada e unha galería que descendía suavemente, ó final da cal se atopaban as estancias principais da casa. Estas eran dúas, unha facía de cociña – comedor e a outra de habitación. A cociña era pequena. No centro, unha fermosa pedra granítica plana facía de mesa e un anaco de madeira que atopara un día preto da porta da casa facía de cadeira. Como os grilos comen sobre todo leitugas, correolas e outras herbas crúas, o resto do mobiliario apenas consistía nunha pequena cunca que fixera a partir dunha tapa de plástico onde lavaba a comida antes de poñela na mesa.

Xoán era un grilo moi preocupado pola hixiene. Na habitación, a parte dunha cama feita cunhas follas de castiñeiro secas, había unha pía de pedra  onde se lavaba tódolos días. Nunca deixaba a casa sen antes limpala ben. Nunca se sabe quen che pode vir de visita!

Aquel grilo tolo seguía a cantar alí fora. Cada vez facíao máis alto. Xoán asomou o fociño polo buraco e viu algo que o deixou abraiado. Agora aquel grilo tolo estaba no alto dun penedo cantando.

-          Cri – cro – cro. Cri – cro –cro

-          Realmente estás tolo de todo! – gritou Xoán  dende o buraco

-          Oíde todos –dixo o grilo tolo. - Quén canta mellor que ninguén? Quén canta máis alto que ninguén?

-          Báixate de aí tolo! Aínda vas levar un desgusto!

-          Cagóns! Sodes todos uns cagóns! Vinde oír ó grilo que mellor e máis forte canta do mundo!

Nese momento unha sombra pasou por encima da cabeza de Xoán. Asustado meteuse dentro da casa. Fora o grilo tolo seguía a cantar.

-          Cri – cro – cro. Cri – cro –cro

-          No teñades medo! Aquí está Edelmiro! Jajajaja!

De pronto Edelmiro calou. Xoán arrimou o fociño polo buraco outra vez, xusto a tempo para ver como unha pega rabilonga levaba a Edelmiro no peteiro. O último que oíu foi un  CRI-CRO-CRO. Despois silencio.

Xogando ca lúa chea

Eran tres pequenos lobetos. Tres trastes de lobetos. Pasaban o día xogando, saltando, trabándose os uns ós outros, esperando a que aparecera mamá ou papá lobo con algún bocado que levar ó papo. Así eran Traste, Treste e Triste. Os tres eran moi parecidos,  so se diferenciaban nas orellas. Traste tiña as orellas sempre erguidas. Treste tiña as orellas medio caídas e Triste tiña as orellas sempre gachas, aínda que non por iso era menos alegre que os demais.

Estaba anoitecendo e seus pais aínda non apareceran. Cada vez tardaban máis en vir ca comida e xa comezaban a ter moita fame. Aí fora parecía haber unha crise de animais que levar á boca, e tres bocas eran moitas bocas que alimentar, sen contar as de seus pais. Treste dicía que os pais non comen. Nunca os viran comer nada. Mentres tanto xogaban a explorar a grande cova na que se atopaban.

                  -           Oio ruído na porta –dixo Trastre en voz queda
                  -          ¿Serán papá e mamá? – preguntou Triste
                  -          Mirarei – dou en dicir Trestre.

Efectivamente eran os pais. Hoxe traían un coello pequecho. Mentres os pais descansaban, os tres deron boa conta do coello. Logo foron ó fondo da cova en busca de mamá lobo para que lles dera uns mimos, e de paso si quedaba algo de leite, mamarían un pouco, aínda que ultimamente mamá insistía na trécola de que xa eran grandiños. Pero que rico estaba aquel leite!

Papá lobo mentres arrimou co fociño unha pedra para tapar a entrada e deitouse a vixiar. Pero a noite é moi traizoeira e moi longa e o pouco pola súa nariz saían uns pequenos ronquidos que pronto se converteron nun auténtico festival.

O primeiro en espertar foi Trastre. Abriu os olliños e viu aquela luz tan fermosa que entraba polo burato que papá deixara para poder respirar. Arrimouse a entrada sen facer ruído e púxose a mirar para a lúa. Que fermosa! Que grande! Era lúa chea.  Pronto se lle uniron Triste e Treste. Decidiron saír. Subiron ó alto do teito da cova e atraídos por aquela luz dende alí deron un chimpo tan grande que chegaron á lúa. Comezaron a correr, troular, brincar pola lúa ... e a lúa sorriu. Gustáballe xogar cos lobetos. Eles escondíanse e ela tentaba adiviñar onde.

Espertou papá lobo. Tiña algo de frío no lombo. Mirou e veu a pedra fora do seu sitio.

-          Mamá lobo – dixo – están os pequechos contigo?

-          Non. Non están!

-          Traste! Treste! Triste!

Revisaron toda cova, chamando por eles. Non houbo resposta. Saíron a fora. Volveron a chamar, outra vez sen resposta. Papá lobo subiuse ó alto do teito da cova e comezou a ouvear chamando polas súas criaturas.

Chamou e chamou pero sen resposta. Mentres, os tres lobetos xogaban as agochadas na lúa. Estaban tan lonxe que non oían o ouvear de papá lobo. Por fin os viu. Chamounos unha vez máis e estes, do mesmo xeito que antes, deron un brinco tan grande que como por arte de maxia chegaron de novo á terra. Todos xuntos entraron de novo na cova para se deitar e seguir a durmir non sen antes levar unha boa berradura de seus pais.

Din que cada vez que un lobo ouvea cara a lúa chea, está a chamar polos seus lobetos que están a xogar as agochadas na lúa.. e por iso a lúa chea parece que sempre está a rir