O GATO QUE NON SABÍA MEXAR

O GATO QUE NON SABÍA MEXAR

      Había unha vez un gato que non sabía mexar. Ben, mellor dito, sempre que facía pis facíao polos pés.
     Un día, aquel gato, cansado de mollar os pés cada vez que ía mexar, decidiu ir polo mundo adiante mirando como mexaban o resto dos animais para saber como facer para non mollar os pés.
     Así comezou a viaxe do gato. Un día, camiñando por un prado, viu como unha vaca se dispoñía a mexar: abriu os pés, levantou o rabo … e a mexar!

            - A próxima vez que teña mexar, farei como a vaca – pensou o gato.

      Pero aquilo non deu resultado, o gato mollou de novo os pés, e ademais salpicoulle todo ata o cu. Tería que buscar outro xeito. Isto non funcionaba.
     Seguiu o gato a peregrinar polo mundo cando un día atopou unha cadela. Esta, para mexar, aniñouse, abriu os pés, e mexou. O gato fixo o mesmo, e mexou polos pés. Tampouco esta sería a solución.
      Seguindo coa súa viaxe, días máis tarde atopouse cun can; este levantou a pata cara a unha árbore, e alí mexou.

            - Carafio! Esa si que ten que ser a solución. –Pensou o gato- Pero o gato, non afeito a estas cousas, levantou a pata, mexou, mollou os pés, caeu e encheuse de mexo e lama, da cabeza ó rabo.

      Outro día, camiñando ó redor da casa dun granxeiro, viu como este mexaba de pé, arrimado ó muro da casa. O gato imitouno en todo, púxose de pé, mexou, caeu contra a parede e á parte de mollar os pés, esnaquizou os bigotes contra a parede. Esta tampouco era a solución.
    Ó final, rendido, a punto de volver para a súa casiña e disposto a mexar polos pés as sete vidas que lle quedaban, sentouse á sombra dunha árbore, no xardín dunha casiña, e viu como poñían a facer pis a un neno. O seu pai sentábao nun mexadoiro para bebés.

            - ¡Ei! Esta si que é a solución. É cómoda, é limpa, e non mollo os pés.

      O gato foi correndo a unha leira, fabricou o seu propio mexadoiro facendo un buratiño e mexou. Pero ó levantarse aquilo cheiraba que apetrinaba.

            - Deus, teño que tapar o burato!

      E así é como os gatos aprenderon a mexar sentados e a tapar o burato

O DÍA DA FESTA

     Érase unha vez unha festa.

     Éranse unha vez dous nenos, Roi e Antía, que por seren tan bos e tan especiais un día seus pais dixéronlles que ían ir esa noite a unha festa
          - Unha festa – pensou Roi - unha festa de noite. Como será? Haberá luces de cores? Ten que haber, unha festa sen luces non é festa
          - Haberá hinchables? Ten que haber, -pensou Antía- se quere ser unha festa importante.
          - Haberá cochiños, cabaliños, cadeas …? Ten que haber -pensou Roi.
          - Haberá patacas fritas e churros?- pensou Antía- Ten que haber, que festa ía ser se non houbera?
          - Haberá música? –pensou Roi.
          - E bombas!! – dixo Antía. Isto último non lle gustou moito a Roi. Preferiría que non houbera foguetes.

     E así estiveron todo o día, cun milleiro de bolboretas dando voltas no bandullo por culpa dos nervos. Ó chegar a noite, subiron ó coche e partiron cara ó campo da festa … e ó baixar do coche, OOOOOOh! Alí estaba todo canto pensaran.

     Había luces de cores, verdes, vermellas, azuis, laranxas, amarelas ….E había cabaliños, cadeas, e cochiños; e postos de patacas fritas e churros; había múscia (lilili, lilili, lilili como lle gusta cantar a Roi), e hinchables. E cando estaban ollando para todo canto había na festa …

         - Shuuuuiiii … ¡Booom!

     Un foguete cruzou o ceo deixando detrás un regueiro de luces laranxas e un cheiro a pólvora queimada. E tras ese, outro, e outro, e outro …

     E despois de troular e troular toda a noite, volveron os nenos para a casa, cansos pero felices, e esa noite soñaron con milleiros de festas , de foguetes, de gaiteiros e charangas, de orquestras, de cabaliños e cochiños, de luces de cores e de todo canto a imaxinación duns nenos poden chegar a pór no medio dun campo da festa.

A TROITA E A MOSCA

      Vivía a señora troita nunha volta do río. Tódolos día ía dar un paseo río abaixo ata a ponte do sabugueiro. Aquela era a parte do río que máis lle gustaba. A auga ía clara, a area do fondo do río era cor ouro e ademais daba o sol. Co que lle gustaba o sol á señora troita!

      Vaites aí que un día a señora troita atopou unha mosca voando preto da auga onda a ponte do sabugueiro.

          - Que gordiña está esta mosca! Fai un bo xantar e ademais hoxe toca carne –pensou a señora troita.-        Bos días, señora mosca!
         - Bos días, señora troita –contestou a mosca- non tentará comerme?
         - Home, fame teño. Ti non te poñas a tiro.
         - Non serás quen de me dar! Non es nin forte nin hábil dabondo para tanto.
        - Iso habémolo ver.

     E así empezou unha estraña relación de amizade entre a señora troita e a mosca. A señora troita tentou cazar a mosca, pero voaba moi alto. Tentou brincar, dende preto, dende lonxe, río arriba, río abaixo... tentouno de tódolos xeitos, pero non foi quen de cazar aquela mosca. E así marchou para a súa casiña pensando en como cazaría aquela mosca.

         - Adeus, señora mosca, mañá será outro día, que hoxe non teño fame.
         - Adeus!

      Ó día seguinte volveu a señora troita á ponte, e alí estaba a mosca. Pero esta vez a señora troita tiña un plan que non podía fallar: tiraríalle pedras coa cola. Primeiro tentouno con pedras grandes, pero pesaban moito e non era capaz de lanzalas fóra da auga. Logo con pedras pequenas, pero era moi difícil darlle á mosca, e se lle chegara a dar a señora troita, estaba segura de que non sería suficiente como para facer caer a mosca. E así a señora troita volveu un día máis para a súa casiña, pensando como coller aquela mosca.

     O terceiro día a señora troita tiña un novo plan. Cuspiríalle auga. E así foi. Ó primeiro non atinaba nada ben e a mosca andaba a rir dun lado para outro, pero pronto empezou a acercarse ata que finalmente a mosca acabou na auga do río.

           - Ben! Dixo a señora troita. Agora quen non é lista dabondo? - E dito isto comeu a mosca.

     Agora a señora troita hai tempo que non vai por onde a ponte do sabugueiro. Está triste, pois xa non ten ningunha mosca coa que conversar. 

O VERME E O OURIZO

    Había unha vez un verme miúdo, moi miúdo. E famento.

     Estaba este verme camiñando por un prado cheo de plantas e flores, disposto xa a comer calquera cousa que se lle puxera diante, de tanta fame que tiña, cando, de pronto, mirou por encima da súa miúda cabeciña e viu un fermoso castiñeiro, todo cheo de fermosos ourizos. Fermosos e gordos. E dourados.

         - Seguro que están cheos de castañas gordas e fermosas – pensou o verme- pero, como chegar ata elas? Están moi altas!

    Estaba o verme con esas cavilacións cando o máis gordo e fermoso dos ourizos se desprendeu da súa póla e caeu ó chan moi preto do verme.

        - Arre demo! –dixo o verme- Case que me esnaquiza! Estivo ben preto.

     E dito isto, o verme empezou a dar voltas ó redor do ourizo por ver se había algún sitio por onde meter boca a aquelas castañas tan ricas que case que seguro había no seu interior.

         - Teño que conseguir que este ourizo abra a súa boquiña –pensou o verme- para comerme as ricas castañas.

          - Iso é o que ti te cres – dixo para si o ourizo- non abro eu a miña boca para que un verme me coma as miñas fermosas castañas.

     E o verme seguiu a dar voltas ó redor do ourizo. O primeiro que pensou foi atacar o ourizo de fronte. Foise decidido cara a el, pero pronto comprobou que as espiñas, longas e afiadas, se lle cravaban por tódolos recunchos do seu corpo.

         - Así non podo- dixo o verme- ou voume converter nun verme ó espeto. Ten que haber outro xeito. Xa sei! Fareino falar. Din que os ourizos son moi fachendosos e andan a presumir de que ninguén lles gaña ás adiviñas. Se consigo que abra a boca, métome dentro e listo.

      Entón o verme propúxolle ó ourizo un reto. Se o ourizo era realmente o ourizo sabio do que tanta xente falaba, sería quen de acertar a seguinte adiviña.

                                       “Alto me vexo

                                        De ouro teño o pelexo,

                                        E se abro a boca

                                        Perdo canto levo dentro”

     Pero o ourizo, sabio ou non, non caeu na trampa que lle propuxo o verme e non abriu a boca nin sequera para dicir que a adiviña falaba, precisamente, dun ourizo cheo de castañas.

     O verme, triste, canso, máis famento aínda que antes, estaba a piques de abandonar aquel ourizo e ir comer unhas follas de correola cando se decatou de que ó ourizo lle asomaban, nun extremo, uns diminutos pés. Entón o verme botou a correr (todo o que pode correr un verme) e comezou a facerlle cóxegas nos pés. O ourizo non puido soportalo e abriu a boca, botou a rir e alí estaban as fermosas castañas. E así foi como aquel verme miúdo e famento, deixou de ser famento.