Flor de Inverno

É esta a historia dunha de tantas familias. Vivían nunha pequena casa no campo, unha pequena casa de planta baixa, acolledora, rodeada dun enorme xardín onde no verán brotaban fermosísimas flores. Tiñan dous nenos que gozaban xogando entre as flores e as árbores. Vivían felices, moi felices.

Aparte dos nenos, o que máis gozaba de todo aquilo era o pai. Gustaba de camiñar baixo as árbores, entre as flores, e faláballes, acariñabas …

Un ano, ó rematar o verán, cando as flores muchan e as árbores perden a folla o pai enfermou. Os médicos non deron ca enfermidade. Non sabían que tiña, so que se murchaba como o fixeran xa tódalas flores do xardín. Tan só dicía unha cousa

-          Quixera ollar unha vez máis unha flor no xardín. So unha vez máis. – e logo calaba.

Foron pasando os días, chegou o inverno e o pai cada vez murchábase máis e máis. Agora o seu corpo estaba frío, frío como os días de inverno que chegaban. Aquela casa chea de luz e ledicia agora era triste e gris. Así foi como os fillos de aquel home comezaron a busca dunha flor que florecera no inverno. Percorreron todo canto era coñecido, pero non atoparon en ningures ningunha flor capaz de florecer entre as neves e o frío.

A noticia espallouse por todo o mundo e comezaron a chegar a aquela casa xardineiros vidos dos máis afastados recunchos dispostos a facer florecer unha flor no inverno. Uns trouxeron rarísimos abonos cos que irrigaron as plantas. Outros, expertos no arte da poda, cortaron as polas das árbores por ver si conseguían facelos brotar. Todo era inútil. Cómo facer brotar unha flor cando o inverno aínda estaba no seu inicio?. Un día presentouse o último dos xardineiros, o máis sabio de todos. Aplicou toda a súa sabedoría e pasados uns días dirixiuse ós fillos de aquel pobre home.

-  Non hai nada que facer- díxolles- non se pode loitar contra a nai natureza. Non se pode facer florecer unha flor no inverno.

Así foi como se despediu. Os fillos de aquel pobre home, axeonlláronse no nu chan do xardín e deron en chorar. As súas bágoas de desesperación e de amor polo seu pai, que vían irse como se vai o verán fixeron unha pequena poza no chan da cal empezou a brotar unha pequena planta. Abraiados por aquilo, non dixeron nada a ninguén, e coidaron dela. A planta medrou rapidamente converténdose primeiro nun arbusto e logo nunha pequena árbore. Ó cabo duns días brotou unha flor. A máis fermosa flor que nunca viran na súa vida. Foron correndo onda seu pai, e con moito esforzo conseguiron que se asomara á ventá. Este, apenas abrindo os ollos, mirou aquela flor, e como si dun milagre fora, ergueuse, camiñou cara o xardín e de xeonllos no chan dixo

-          Unha flor de inverno!

En recordo de aquel feito puxeron de nome a aquela flor “camelia, a flor do inverno”. Dende aquel día florecen tódolos invernos milleiros de camelias por aquel pais …

-  Avó, -dixo o máis pequeno dos rapaces que atentamente estaban a escoitar a historia- e que foi de aquel home?

-  Estades a ollar cara el.