O Espírito da montaña

Sabedes, coñezo unha parella de montañeiros moi especiais. ¿Porqué son tan especiais? Pois,  por moitas cousas; porque nos coñecemos, polas risas que botamos xuntos,  polo cariño que nos temos … podería seguir horas e horas falando do moi especiais que son pero  entre tódalas cousas que os fan especiais  hai unha que me ven a cabeza cada vez que penso neles:  o amor que teñen á montaña. Aproveitan ata o último momento libre para camiñar pola natureza, facer rutas, subir a picos nevados, agatuñar por paredes xeadas ou baixar por fervenzas de auga. Cando van de monte non só gozan del senón que tamén o coidan, nunca deixan atrás lixo ningún, nin o deles ni o de outros que máis que ir de montaña abusan dela. Pois esta parella tan especial ten moitas  historias da montaña que contar pero hai unha que nunca esquecerán …

Corría o mes de maio, aínda que aquel ano maio presentábase un tanto frío e desapracible. Era un domingo pola mañá. O parte meteorolóxico daba bo tempo aínda que algunhas nubes cara o solpor. Saíron como sempre da súa casa, colleron a estrada que os levaba cara o parque natural de Somiedo, ían facer ese día unha ruta na zona de La Peral. Unha fermosa ruta dende onde se pode ver Peña Penouta, o Valle del Trabanco ou ben Picu´l Comón.  Ó chegar deixaron o coche en La Peral e comezaron a camiñar. Din que é esta unha das rutas máis fermosas do parque, sobre todo a primeiras horas da mañá. 

O día avanzaba rapidamente entre prados e piorneiras. Cando ían polo camiño que baixa ó val de Pigüeña ocorreu algo do que nunca se esquecerán. Unha mesta néboa comezou a  cubrilo todo. Coñecedores da ruta seguiron camiñando, pero cada vez era máis difícil ver o camiño ata que nun punto preto da Braña Los Cuartos o camiño desapareceu baixo os seus pes. Era tan mesta a néboa que temeron perderse e decidiron facer un alto no camiño, descansar un pouco e orientarse. Aquí sucedeu algo que os deixou abraiados.

Entre todo o que levaban con eles nunca faltaba un bo compás que indicara onde quedaba o norte pero ese día descubriron que o norte era moi esquivo. Aquel compás, como por arte do mesmo demo, sinalaba o norte agora para un lado, agora para outro, agora para arriba, agora para abaixo … Decidiron entón pedir axuda coa emisora. Buzzzzzzzzzz era todo o que oían. ¿Qué facer? Decidiron buscar un sitio onde sentarse, descansar e esperar a que a néboa se fose.  Foi entón cando entre a néboa apareceu un cachorro de oso. Iso facía que a situación fose aínda máis preocupante: perdidos na néboa, sen poder orientarse, cun cachorro de oso mirando cara eles, e ca mamá osa a saber por onde! Pero aquel cachorro de oso acercouse a eles pouco a pouco, mirounos fixamente, arrimou o fociño ós pantalóns de Pe e tirándolle pequenas dentadas parecía querer dicir que o seguiran. ¿Qué facer? Como o pequeno oso insistía unha e outra vez decidiron ver onde os levaba. ¿Qué podían perder?

A súa sorpresa foi ver como o pequeno oso os guiaba por entre a néboa. Ó pouco rato esta íase facendo cada vez menos densa ata que puideron de novo atopar o camiño para volver ata La Peral.

 ¿E qué foi do osiño, diredes vos? Desapareceu entre a néboa tan rápido como aparecera.

 Cando deron chegado de volta a La Peral, sentaron cansos e decatáronse que ó lado do coche, había unha fonte de a auga que manaba da propia pedra onde unha inscrición rezaba así:

-          Si es quen de coidar da montaña, algún día a montaña será quen de coidar de ti