Un conto máxico

Estaba deitada sobre as herbas, mirando o ceo, na ribeira do río.  Encantáballe escoitar o murmurio das augas do río ó bater contra as rochas. A brisa acariñaba as súas meixelas, e un intenso aroma a primavera enchía o aire que respiraba.

Cando ese aire traía con sigo algunha nube, encantáballe buscar parecidos:

-         Mira! –dicía para si mesma- parece unha mazá xigante. E esta outra, semella un paxaro.

Estaba inmersa neste xogo, cando de pronto, unha nube negra como o mesmo carbón pasou por riba da súa cabeza.  A súa faciana tornou en preocupación. E máis aínda, cando detrás desa nube viñeron  outras, tanto ou máis negras aínda. Apenas tivo tempo de saír voando para abrigarse debaixo dun castiñeiro que medraba na ribeira do río. Cando chegou, unhas enormes gotas de chuvia caían aquí e alá. Atopou un burato no tronco do castiñeiro, e alí se abrigou.

De pronto, oíu un ruído que saía de entre as herbas …

-         Aiiii, que me mollo! Uiiiiii   Que me mollo! Sitio!!! Faime sitio, por favor!!!

-         Ola! –dixo ela entre asustada e curiosa- chámome Bolboreta. É ti?

-         Que nome tan fermoso! Case tan fermoso coma ti! –dixo o recen chegado- Eu chámome Escaravello. E non fai falla que digas nada, xa sei que o meu nome non é nin tan fermoso coma o teu, nin eu tampouco

-         O que non se pode negar é que es ben gracioso. Gústasme!

-         Oh, grazas! Jajajajajaj!!!! É un cumprido, supoño...

-         Claro!! Jejejejee!!!!

E os dous novos amigos seguiron falando ata que pasou a tormenta e abandonaron aquel castiñeiro.

A nosa amiga Bolboreta ía tódalas tardes á ribeira do río a ver pasar as nubes sobre a súa cabeza. Pero non volveu a ver ó seu amigo ata que unha nova tormenta a sorprendeu, e unha vez máis, abrigada no burato do castiñeiro, oíu aquelas palabras que saían de entre a herba

-         Aiiii, que me mollo! Que me mollo!!!!!!!

Dende aquela, víanse tódalas tardes de tormenta, naquel burato, no pé do castiñeiro. E contábanse historias do sucedido nos días que pasaran entre treboada e treboada. Das súas aventuras. Normalmente era Escaravello quen máis falaba. Aínda así Bolboreta tamén tiña as súas aventuras que contar, como cando conseguiu escapar dun neno que a perseguiu por toda a ribeira do río.

E así, como en todo conto máxico, seguro que pensades que co paso do tempo casaron, e foron felices, e comeron perdices …

Pero non, porque a maxia deste conto está na amizade, que non entende de nomes fermosos ou feos,  non entende de razas, non entende de febles ou fortes, non entende de ricos ou pobres. Entende de respecto, de mirar dentro do corazón das persoas, entende de risas e contos, entende de poñer o ombreiro para que outro se apoie en el, entende de dar a man cando alguén cae para axudarlle a levantarse, entende de escoitar cando outro fala...

E  agora si, foron amigos e felices ata o fin dos tempos…..