Vistas de página en total

viernes, 9 de junio de 2017

Papá, de onde ven a risa?


Xurxo era un neno moi inquedo en tódolos sentidos. Non tiña parada. Sempre estaba de aquí para aló argallando algo. Sempre dicían: a Xurxo hai que telo enredado con algo, porque senón vai ser el quen busque o enredo, e normalmente, ese enredo, non nos vai gustar.
Pero tamén hai que dicir na súa defensa, que eran moitas as inquedanzas que tiña por saber e coñecer o por qué das cousas. Sempre estaba a preguntar sobre o funcionamento das máquinas, cómo medraban as plantas, e ata unha vez lle chamou a atención que os animais podían ter fillos sen se casar … non lle collía nos miolos tal cousa.
Pero un día Xurxo fixo a seu pai a pregunta máis estraña que lle fixera ata aquel momento.
-          Papá, -dixo Xurxo- de onde ven a risa?
Entón, o pai de Xurxo comezou a pensar e darlle voltas a aquela pregunta. De onde viría a risa?
Seguro que no cerebro non estaba a risa. Foi o primeiro que pensou, porque un rise sen pensalo, rise cando está ben, cando está contento, pero rise de súpeto. Pois está claro entón que no cerebro non está a risa.
Tampouco está na gorxa. Alí, nas cordas vocais, nacen as gargalladas, o son, pero iso non é risa, iso é a expresión corporal da risa. A risa é outra cousa, a risa é un estado, non un son.
Logo pensou que o mellor nos beizos. Cando sorrimos  entornamos os beizos, deixamos ver os dentes. Pero aí tampouco debe estar a risa. Hai xente que sorrí sen rirse de verdade, sen rirse por dentro. A risa ven de dentro. E isto último deulle a pista definitiva.
-          Xurxo! Xurxo! Xa sei de onde ven a risa!
-          Dime papá, de onde ven entón?
-          A risa ven do corazón. Porque cando un rí de verdade, rí co corazón.

No hay comentarios:

Publicar un comentario