Adeus Avó.

Danieliño  levaba uns cantos días moi triste. Non dicía nada e ninguén, non se queixaba, tan só pasaba as tardes subido en aquela  figueira que para el era a súa nave especial ca que exploraba planetas máis alá dos confíns do universo coñecido.

Facía uns días, ó caer a tarde, súa nai chamárao entre bágoas.

-  Daniel, corre!. O avó está moi enfermo. Vaite vir buscar a tía Lola e as primas e vas ir con elas á súa casa

-  Pero mamá, que pasa?

Pero súa nai non puido responder. Deu en chorar.

-  Mamá, podo ver ó avó?

-  Non Daniel, está o médico con el.

Daniel recolleu algo de roupa do seu armario, axudado pola súa nai, un par de xoguetes e dispúxose a ir ca tía Lola. Antes de marchar puido ver como  saía do cuarto do avó o doutor acompañado do señor cura.

A tía Lola e as primas vivían cerca de alí. Eran moi boas con Daniel. As veces viñan pola casa e incluso as veces as primas quedaban a durmir. Gustáballe moito xogar cas primas, aínda que eran algo maiores ca el, pero eran moi divertidas. Pero agora Daniel non tiña gañas de xogos. Pasaba o tempo mirando pola fiestra da casa da tía Lola e contaba os coches que pasaban pola rúa, ou simplemente xogaba con algún xoguete.

O terceiro día que levaba na casa da tía Lola, unha tarde de babuxada, Daniel saíu á fiestra a ver pasar os coches e veu vir de pronto un montón de xente pola rúa, con caras longas. Diante un home levaba unha gran cruz de prata, detrás un coche longo e negro. E detrás pareceulle ver á súa nai, seu pai.... Avó!!!

Cando a tía Lola deu pechado as contras da fiestra xa era tarde.

Pasaron aínda varios días ata que por fin Daniel puido volver á casa de seus pais. O avó xa non estaba. Súa nai explicoulle que Deus o chamara para que coidara os xardíns do ceo.

-  Mamá, -dixo Daniel- Deus é moi listo e sabio, pois levou para coidar os xardíns do ceo ó mellor xardineiro do mundo.

Dende ese día, pasaba as tardes subido en aquela figueira convertida en nave espacial de exploración intergaláctica. Unha tarde, pasada pouco máis dunha semana dende a marcha do avó, Daniel descubriu un paxaro que o miraba fixamente dende unha pola da figueira, mentras el estaba a facer un de aqueles viaxes intergalácticos. Nunca vira tal cousa. Seu avó ensináralle todo canto sabía da natureza: a recoñecer as árbores, coidar o xardín, a distinguir os paxaros. Os merlos, os carrizos, os paporrubios, os verderolos,  os xílgaros, os pimpíns, os chascos, as lavandeiras, as andoriñas, os lavercos ... Ese paxaro non se correspondía a ningún deles, nin pola cor, nin polo cantar. Cantaba como os anxos e era máis fermoso que calquera dos outros paxaros coñecidos. E miraba para el de seguido.

-  Daniel, a merenda!

-  Vou mamá!

-  Que andas a facer sempre subido na figueira?. Aínda vas caer!

-  Estou explorando outros mundos

-  Ti, e a túa imaxinación!

-  Mamá, sabes, creo que hoxe vin ó Avó

-  Daniel... non por favor. Sabes que o avó está con Deus

-  Mamá, vin un paxaro que nunca antes vira e canta como os anxos do ceo. Eu creo que é o espírito do Avó

-  Será un xílgaro Daniel

-  Non mamá, non é ningún dos paxaros que me ensinara o Avó.

-  Daniel, -dixo súa nai entre bágoas-non sigas por favor...

-  Vale mamá.... Cando termine o bocadillo podo volver á figueira?

-  Si , si prometes non falar máis do paxaro

-  Vale mamá

E Daniel volveu á figueira e alí estaba o paxaro. Cantando e mirando para Daniel. E Daniel miraba para el e era como si se falaran con solo mirar o un para o outro. Mentres, súa nai asexaba pola fiestra, preocupada por Daniel. E así pasou a tarde

-  Daniel. Volve que xa é noite!

-  Vou mamá! Estou terminando de investigar unha praga de formigas de cu vermello que me invadiron dende o planeta veciño.

E Daniel, chiscoulle un ollo ó paxaro

-  Adeus Avó, grazas por virte despedir de min xa que eu non puiden ir a despedirme de ti

E esa foi a última vez que Daniel viu aquel paxaro, e nunca viu nin oíu outro coma el.

 

A pantasma

Era un venres. O último día de clase, a última hora do día. Por fin terminaba o curso! Como todos, un curso longo, con moito traballo, pero tamén cheo de boas cousas, de novas amizades, de novos alumnos … pero a estas alturas xa as forzas non daban para máis. Entón, dirixinme ó departamento. Estaba baldeiro. Senteime nunha cadeira, recostei a cabeza, pechei os ollos e esperei a que tocara o timbre para deixar todo ata setembro.

Non sei canto tempo pasou, cando un ruído estraño me sobresaltou. As luces estaban apagadas. Entón notei unha presenza ás miñas costas. Vireime e alí estaba. Mirándome con aqueles ollos sen fondo.

-          JAJAJAJAJA. Pobre incauto. Por fin alguén me ven remudar!!

-          E ti que ves sendo? – acertei a preguntar, quitando forzas de non sei onde, pero máis levado polo medo que pola valentía

-          Son a pantasma do Politécnico!!

 Pensei realmente que estaba a soñar, que non era máis que un pesadelo. Seguro que estaba na casa, durmindo na miña cama. Pero aquel espectro continuou a falarme como si realmente aquilo fose real

-          Non me cres?

-          Non te creo. Sei que isto é un soño e que cando remate, estarei na miña casa e ti non serás máis que o recordo de unha mala noite

-          JAJAJAJAJAJA

Aquela risa empeza a preocuparme de verdade. Non parecía quitada dun soño. Acaso sería certo? Quedaríame durmido no instituto? Sería aquela unha pantasma de verdade?

-          Vouche demostrar que existo- continuou dicindo aquela voz vida de máis alá do mundo dos mortos- Recordas aquela vez que tiveches un curtocircuíto na clase e non atopabas ningunha explicación, que miraches unha e outra vez a montaxe e parecía estar ben? Pois estaba ben, eu fun quen provocou aquela desfeita

-          Xa, seguro – acertei a dicir, con máis medo que outra cousa

-          Recordas aquela vez que na aula dos ordenadores non ía internet? Un bucle dicían. JAJAJAJAJAJA. Un bucle!! Unha pantasma máis ben, diría eu.

Aí foi onde comecei a preocuparme de verdade. A pantasma seguiu a contar anécdotas, unha tras outra. Un baño avariado, unha pechadura que non funcionaba, ferramentas que faltaban …

-          Pois xa ves. Aquí estou probe incauto. Tódolos anos ando a procura de alguén que me remude. Despois de 50 anos por fin atopei un substituto. Espero que ti tardes menos ca min en atopar a túa remuda. JAJAJA. JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA

Entón soou o timbre. Espertei dando un brinco e creo que foi a vez que máis rápido saín de alí. Atrás unhas voces desexábanme bo verán, pero non parei a ver quen era. Levantei a man e dixen

-          Igualmente, bo verán a todos!!!!

Papá, de onde ven a risa?

Xurxo era un neno moi inquedo en tódolos sentidos. Non tiña parada. Sempre estaba de aquí para aló argallando algo. Sempre dicían: a Xurxo hai que telo enredado con algo, porque senón vai ser el quen busque o enredo, e normalmente, ese enredo, non nos vai gustar.

Pero tamén hai que dicir na súa defensa, que eran moitas as inquedanzas que tiña por saber e coñecer o por qué das cousas. Sempre estaba a preguntar sobre o funcionamento das máquinas, cómo medraban as plantas, e ata unha vez lle chamou a atención que os animais podían ter fillos sen se casar … non lle collía nos miolos tal cousa.

Pero un día Xurxo fixo a seu pai a pregunta máis estraña que lle fixera ata aquel momento.

-          Papá, -dixo Xurxo- de onde ven a risa?

Entón, o pai de Xurxo comezou a pensar e darlle voltas a aquela pregunta. De onde viría a risa?

Seguro que no cerebro non estaba a risa. Foi o primeiro que pensou, porque un rise sen pensalo, rise cando está ben, cando está contento, pero rise de súpeto. Pois está claro entón que no cerebro non está a risa.

Tampouco está na gorxa. Alí, nas cordas vocais, nacen as gargalladas, o son, pero iso non é risa, iso é a expresión corporal da risa. A risa é outra cousa, a risa é un estado, non un son.

Logo pensou que o mellor nos beizos. Cando sorrimos  entornamos os beizos, deixamos ver os dentes. Pero aí tampouco debe estar a risa. Hai xente que sorrí sen rirse de verdade, sen rirse por dentro. A risa ven de dentro. E isto último deulle a pista definitiva.

-          Xurxo! Xurxo! Xa sei de onde ven a risa!

-          Dime papá, de onde ven entón?

-          A risa ven do corazón. Porque cando un rí de verdade, rí co corazón.

Un conto máxico

Estaba deitada sobre as herbas, mirando o ceo, na ribeira do río.  Encantáballe escoitar o murmurio das augas do río ó bater contra as rochas. A brisa acariñaba as súas meixelas, e un intenso aroma a primavera enchía o aire que respiraba.

Cando ese aire traía con sigo algunha nube, encantáballe buscar parecidos:

-         Mira! –dicía para si mesma- parece unha mazá xigante. E esta outra, semella un paxaro.

Estaba inmersa neste xogo, cando de pronto, unha nube negra como o mesmo carbón pasou por riba da súa cabeza.  A súa faciana tornou en preocupación. E máis aínda, cando detrás desa nube viñeron  outras, tanto ou máis negras aínda. Apenas tivo tempo de saír voando para abrigarse debaixo dun castiñeiro que medraba na ribeira do río. Cando chegou, unhas enormes gotas de chuvia caían aquí e alá. Atopou un burato no tronco do castiñeiro, e alí se abrigou.

De pronto, oíu un ruído que saía de entre as herbas …

-         Aiiii, que me mollo! Uiiiiii   Que me mollo! Sitio!!! Faime sitio, por favor!!!

-         Ola! –dixo ela entre asustada e curiosa- chámome Bolboreta. É ti?

-         Que nome tan fermoso! Case tan fermoso coma ti! –dixo o recen chegado- Eu chámome Escaravello. E non fai falla que digas nada, xa sei que o meu nome non é nin tan fermoso coma o teu, nin eu tampouco

-         O que non se pode negar é que es ben gracioso. Gústasme!

-         Oh, grazas! Jajajajajaj!!!! É un cumprido, supoño...

-         Claro!! Jejejejee!!!!

E os dous novos amigos seguiron falando ata que pasou a tormenta e abandonaron aquel castiñeiro.

A nosa amiga Bolboreta ía tódalas tardes á ribeira do río a ver pasar as nubes sobre a súa cabeza. Pero non volveu a ver ó seu amigo ata que unha nova tormenta a sorprendeu, e unha vez máis, abrigada no burato do castiñeiro, oíu aquelas palabras que saían de entre a herba

-         Aiiii, que me mollo! Que me mollo!!!!!!!

Dende aquela, víanse tódalas tardes de tormenta, naquel burato, no pé do castiñeiro. E contábanse historias do sucedido nos días que pasaran entre treboada e treboada. Das súas aventuras. Normalmente era Escaravello quen máis falaba. Aínda así Bolboreta tamén tiña as súas aventuras que contar, como cando conseguiu escapar dun neno que a perseguiu por toda a ribeira do río.

E así, como en todo conto máxico, seguro que pensades que co paso do tempo casaron, e foron felices, e comeron perdices …

Pero non, porque a maxia deste conto está na amizade, que non entende de nomes fermosos ou feos,  non entende de razas, non entende de febles ou fortes, non entende de ricos ou pobres. Entende de respecto, de mirar dentro do corazón das persoas, entende de risas e contos, entende de poñer o ombreiro para que outro se apoie en el, entende de dar a man cando alguén cae para axudarlle a levantarse, entende de escoitar cando outro fala...

E  agora si, foron amigos e felices ata o fin dos tempos…..