A señora Xeada e o Sol

A señora xeada é unha señora tan vella como o propio mundo. 

Gústalle moito saír polas noites frías e claras, cando non hai nubes nin fai aire , e camiñar polos prados baixo a Lúa, estendendo o  seu branco e frío manto alí onde vai. Déitase sobre as verdes herbas e pasa a noite ollando pas estrelas, cantándolle á lúa, xogando cas brétemas … pero hai algo que a señora Xeada nunca fixo: ollar o Sol. Cando chega a mañá, antes de que o Sol saia polo horizonte, a señora Xeada érguese e camiña cara a súa casa. É por iso que non coñece o Sol, non sabe con é: si frío ou quente, si feo ou fermoso, si grande ou pequeno … ela coñece tódalas estrelas do ceo, ela coñece tódalas formas da lúa:  chea, minguante, crecente … pero ela non coñece o Sol.

Un día, a señora Xeada decidiu quedarse despois do amañecer para ver saír o Sol. E quedou namorada del. Da súa cor, dos seus raios, da súa calor …. A señora Xeada quedou tan namorada do Sol, que mentres miraba para el foise derretendo pouco e pouco. Cando se dou conta do que lle pasaba, votou a correr cara a súa casa. A piques estivo de non chegar a tempo de se gardar.

Agora a Señora Xeada, queda tódolos días un ratiño a ollar cara o Sol antes de se recoller,  e é por iso que cando se vai, quedan molladas as verdes herbas do chan …

A princesa dos mares de Fisterra

Érase que se era un castelo situado ó norte, moi ó norte, onde se termina toda a terra coñecida. Alí naceu unha nena, a máis fermosa de entre tódalas nenas á que seus pais puxeron por nome Antía, que quere dicir, “a máis fermosa entre as flores”. E medrou xogando nos xardíns do castelo, xogando entre rosas e xasmíns, entre narcisos e camelias, entre tulipáns e gardenias. Pero o que máis lle gustaban eran as fontes de auga  pura e limpa e as pequenas lagoas onde se reflectía o sol ó amencer, e onde ía polas noites a lúa a beber.

E así pasou feliz a súa xuventude. Pero cando cumpriu os dezaoito anos, comezou a medrar nela un sentimento estraño. Sentíase prisioneira naquel mundo que ata o de agora fóra todo para ela. E este sentimento medrou e medrou, e un bo día saíu do castelo e votou a camiñar guiada por un “aquel” que non era quen de explicar. Cruzou un pequeno bosque de pinos e carballos e ó saír del soubo que atopara o que andaba a buscar: nunha pequena praia de branca area descansaban as augas do máis fermoso dos mares. Descalzouse e comezou a camiñar namorada de aquela praia, de aquel sol e de aquel ceo azul que ó lonxe bicaba o mar. E o propio aire estaba cheo dun arrecendo especial, que non se podía comparar nin con arrecendo das máis fermosas flores do seu xardín. E así, tódolos días, ó caer o sol, volvía a aquel lugar máxico, para sentarse nas rochas a ollar como ceo, sol e mar se bicaban ó rematar o día.

E aquel mar tamén se namorou da fermosura da princesa, e cada tarde esperaba a súa chegada, ata que un día, ocorreu o que nunca ninguén se imaxinara: cando a princesa camiñaba descalza pola area, o mar comezou a moverse en forma de ondas que ascendían pola area ata chegar a bicarlle os pes. Ás veces era Antía quen se sentaba nas rochas a xogar coas ondas, e gustáballe que a espuma lle fixera cóxegas nos dedos dos pes descalzos. Cando logo Antía volvía para o castelo, o mar recollíase a descansar ó carón das rochas. E así un día tras outro.  Conta a lenda que así foi como naceron as ondas do mar e as mareas.

Pero hai neste mundo moitos ciúmes e moita envexa, e son sentimentos moi perigosos. Un día chegou a noticia destes feitos ó “mar das tempestades” e os ciumes medraron nel. E medraron e medraron, ata que non puido máis e presentouse na praia a cabalo dos ventos do vendaval, os máis rápidos e feroces de tódolos ventos coñecidos. E quedou tan abraiado o mar das tempestades pola fermosura da princesa que decidiu nese momento que sería súa e tan só súa. Axudado polo vento levantou unhas ondas tan grandes que arrancaron á princesa das rochas onde sentara a descansar e levouna con el. A ónde? Ninguén o sabe. Ocultouna da vista de toda criatura coñecida para ser el o único que puidera ollar a súa fermosura.

Mentres tanto, o mar de Fisterra, cas súas ondas, comezou a buscar, día tras día, os pes da súa amada Antía para bicalos unha vez mais. E dúas veces ó día arrastrábase pola praia, ascendendo pola area e bicando os pes das rapazas que camiñaban descalzas, para logo volver de novo a carón das rochas a descansar, esperando, que tal vez, ó día seguinte volvera a ver a fermosura da princesa dos mares.

-          E que foi da princesa, papa? – dixeron os dous nenos á vez.

-          Non se sabe. A lenda di que un día virá un príncipe de nome Roi, que significa “o valente”, que a rescatará de onde o mar das tempestades a mantén oculta para que ninguén mais que el poida ver a súa fermosura, e xuntos volverán ás praias de Fisterra. Pero ese é un conto moi largo de contar

-          Cóntanos outro conto papá! – dixeron os dous nenos de novo.

-          Mañá. Agora toca deitarse e durmir. Boas noites Antía. Boas noites Roi. –E dito isto, apagou a luz

-          Papi... – dixo Roi, falando en voz moi queda – fáltache algo.

-          Ah! E colorín colorado, este conto está....

-          Rematado! –terminou Roi.

Pérez

Era o maior de tódolos irmáns. Estaban Fernández, Rodríguez, López, Suárez e máis el, Pérez. Era unha pequena familia de ratos de auga recentemente chegados dende máis alá da grande cidade, escapando do ruído e da contaminación. ¿Qué como son os ratos de auga? Como tódolos ratos de auga gustaban de vivir cerca dos ríos, entre os castiñeiros e os salgueiros. Son moi xoguetóns. Pasan o tempo de troula e rara vez pensan no futuro. Esa palabra para eles non existe. So viven o presente.

¿Qué como son fisicamente? Pois como tódolos ratos. Dúas orellas, dous olliños pequechos, un rabo, un fociño … iso si, son dunha cor marrón escura, polo lombo e a barriga e de cor máis ben branca, de tanto xogar na auga.

Aquel ano estaban a vivir un dos mellores outonos que recordaban: facía calor, moita calor. Os castiñeiros estaban cheos de ourizos dourados que deixaban caer os seus tesouros ó chan, e eles, os ratos de auga, saían de entre os penedos do río, recollían as castañas e volvían con elas de novo ós penedos, onde ninguén os podía molestar. Todos menos Pérez. Déralle non sei que aquel (seus irmáns dicían que caera a primeiros do verán do alto dunha pola do castiñeiro e que agora tiña a cachola algo avariada) e estaba a traballar coma un tolo nun buraco do máis vello dos castiñeiros. Comía poucas castañas e a maior parte do tempo pasábao carrexando nelas. Ademais andaba a roer nas herbas secas e levaba panadas delas para aquel oco. De cando en vez parábase na metade do camiño, miraba cara a presa do río, levantaba o fociño cara o aire e cheiraba cara o horizonte, logo meneaba a cabeza e seguía ca súa tolemia. Os seus irmáns rían a escachar del e seguían de troula.

Un bo día empezou a soprar un vento forte do norte. Forte e frío. A familia de ratos *rez andaban na procura de algo que comer. As castañas, aínda que había moitas tiradas polo chan, xa non estaban boas. Ca humidade do río empezaran a podrecer moitas delas. Unhas gotas de choiva comezaron a caer por entre a polas das árbores xa espidas das súas follas. Os ratos foron a buscar o abrigo dos penedos do río, onde pasaran tantas tardes de verán entre troula e troula. Agora aqueles penedos estaban fríos, moi fríos. E húmidos.

-          ¿E Pérez? – preguntou un dos ratos.

-          Non sabemos nada del, andará cheirando o aire!. –Dicía outro mentres se ría sen parar.

-          Ou roendo nas herbas! – dicía un terceiro.

-          Jajajajajajaja!!!. – riron todos.

Pero a cousa comezou a pórse fea. Chovía moi forte. E choveu un día, e outro e outro. A auga do río subía e xa estaba a piques soterrar baixo o seu manto os penedos dos ratos. Era hora de iren a terra firme. Buscaron un sitio seco entre as raíces dos castiñeiros e salgueiros, pero todo estaba enchoupado de auga. Ó final, subiron a unha pola dun ameneiro, e alí, arrimados uns contra os outros, mirando cara o ceo nubrado, empezaron a tremer de frío. E de fame. ¿É Pérez?

De pronto un lóstrego cruzou o ceo e logo outro. E outro.  E tras eles o tremer dos tronos que parecía querer fender o ceo en dous. E entre trono e trono, un asubío rachou o aire. Os ratos miraron uns para os outro e logo viron a Pérez dende o seu burato do castiñeiro que lles facía sinais coas mans. Ata alá foron todos. Cando entraron no burato comprenderon que estivera a facer Pérez todo o outono. O burato esta dividido en dúas partes. Unha delas facía de despensa e gardaba moreas de castañas, landras e outros froitos. A outra metade do burato, estaba chea coa herba seca que estivera a recoller Pérez. Os seus irmáns miráronse os uns ós outros sen saber que dicir. ¿ E Pérez? Pérez so dixo:

-          Pemán dixo que teríamos un inverno moi chuvioso!- e engruñou os ombreiros.

Lucas

Era unha de tantas noites de verán. Facía calor. Ó lonxe ladraban os cans dos veciños unha e outra vez sen parar. Era como se adiviñaran que algo ía pasar.


Os nenos deitáranse a durmir. Xa ían sendo horas! Pero o sono non viña. Seguía a facer calor, moita calor. Roi ergueuse e abriu a porta da habitación que daba ó xardín. Unha suave e fresca brisa tentou entrar na habitación, pero desistiu cando se decatou da calor que ía dentro. A habitación parecía o mesmo inferno. Entón Roi dirixiuse á habitación da súa irmá:


- Dormes Antía? – preguntou
- Que máis quixera, con esta calor non podo.
- Eu tampouco.


Sentouse no chan a parolar con súa irmán. O chan parecía algo máis fresco. A porta da habitación de Antía que daba ó xardín tamén estaba aberta. Entón foi cando o oíron por primeira vez.


- Luc. Luc
- Oíches iso Antía?
- Oín.
- Parece que vén do xardín.
- Luc. Luc


Os dous irmáns achegáronse ata a porta e miraron para fóra. A noite era escura. Non había lúa. Todo era negrura. Non fixeron caso e volveron á súa conversa anterior.


- Luc. Luc


Aí estaba de novo ese misterioso son. Era un son longo e agudo que furaba a noite escura como se dunha navalla se tratara. Esta vez Roi procurou unha lanterna. Foi rápido á súa habitación, remexeu nos caixóns e atopouna.


- Xa parou de novo – dixo Antía ó ver chegar de novo ó seu irmán.
- Apagaremos a luz e esperaremos.


Tardou algún tempo, pero outra vez se oía o misterioso son.


- Luc. Luc. – Era unha mestura entre un asubío e un pranto.


Roi asomouse á porta, apuntou a lanterna cara a onde viña o son e acendeuna. Alí, preto da porta, un pequeno sapo do cor da lama miraba fixamente cara a eles. Encheu o papo e deixou saír o aire.


- Luc. Luc.


E Roi, recordando vellos contos que lle contaba seu pai de pequecho, contestou:


- Lucas, por que non cucas?
- Porque non quero, porque son fillo dun cabaleiro- contestou o sapo. E dito isto, deu un brinco tan grande que desapareceu da súa vista.

Lucía ou a princesa do sorriso que ilumina.

Érase unha vez un país moi, moi lonxe. Alí vivían nun castelo o Rei Miranda e a raíña Lucinda. Reinaban no seu país impartindo xustiza e bos consellos e tiveron unha filla. Esta era fermosa de veras, pero aínda máis que a súa fermosura, o que chamaba a atención nela era o seu sorriso, e por iso lle puxeron de nome Lucía, que quere dicir,”o sorriso que ilumina”.

Pasaron os anos ate que un bo día seus pais decidiron renunciar ó reino a favor da filla e irse a descansar a unha luxosa urbanización ó carón da praia. Lucía  continuou a gobernar seguindo as ensinanzas de seus pais, pero sobre todo, o que destacaba no seu reinado, era a ledicia que o enchía todo. A xente comezou a dicir que todo  era froito dalgún tipo de feitizo relacionado co seu sorriso.

E así foi como algúns reis doutros países comezaron a ter envexa da princesa Lucía, envexa e ciumes. As noticias sobre o país da “Luz” como xa lle chamaban algúns, viaxaron polo mundo ata chegar o país da escuridade, onde vivía o rei  “Escuro”. Este un día foi un gran Rei, pero a envexa e os ciumes convertérono nun rei malvado. Un día, o Rei escuro presentouse no reino da Luz, e diante da princesa votou un feitizo:

NESTE REINO ESCURIDADE E TRISTURA HABERÁ

ATA QUE O MÁIS GRANDE DOS TESOUROS

ATOPADO TEÑAS.

E o país da Luz converteuse nun novo país escuro, onde todo era negrura e tristura, pero sorriso da princesa Lucía foi máis forte que o feitizo e aínda mantiña a mesma luz do día no que naceu.

-Qué farei? – preguntábase a princesa.

- Onde atoparei un tesouro así?. Primeiramente irei ó  país das flores - pensou. Alí vive a princesa Antía, a máis fermosa entre as flores. Tal vez ela saiba si entre as súas flores se atopa o máis grande dos tesouros.

Pero a princesa Antía non coñecía tal flor. Aínda así, Lucía, co seu lindo sorriso  levou luz o país das flores e esta medraron e os seus colores brillaron máis ca nunca. En agradecemento, Antía enviouna ó veciño país de Virtus, alí vivía o príncipe Roi “ o valente”.

Virtus era un país asoballado por un montón de calamidades e desfeitas naturais que parecían non ter fin e a princesa usou a maxia do seu sorriso para levar tamén luz a aquel mundo de tristura. Pero unha vez máis, o prìncipe Roi non coñecía ningún tesouro que tal fose e faloulle deste xeito:

- Vai o pais do Saber. Nel viven tódolos sabios e magos do mundo, e o seu rei é o máis sabio de todos eles.

Que dicir do país dos sabios!. Pois poderíavos sorprender. Non era fermoso, pero estaba cheo de saber. E os sabios? Pois eran sabios, sabios e aburridos. E alí coñeceu ó rei Sabio.  Este escoitou atentamente as palabras da princesa Lucía, mirouna unha e outra vez, e despois de un tempo pensando faloulle con estas verbas:

- Princesa Lucía, si é certa a existencia dun tesouro que sexa máis grande e fermoso que tódolos demais, e lévalo contigo dende o mesmo día no que naciches: o teu sorriso é o máis grande do tesouros.

E así foi como a princesa Lucía volveu ó seu país, e co seu sorriso devolveu de novo a luz a onde antes había escuridades...

E COLORÍN, COLORADO, ESTE CONTO ESTÁ REMATADO.

A princesa bolboreta e o que foi do lobo feroz.

      Érase que se era, un reino moi, moi lonxe onde vivía unha princesa, a máis fermosa das princesas que ninguén vira nunca. Era tan fermosa que cada vez que había un baile, tódolos príncipes querían bailar con ela. E tódolos príncipes dicían estar namorados dela.

     Pero tamén había outras moitas princesas noutros tantos reinos, e unha delas estaba chea de ciumes e envexa. Canta máis envexa tiña, máis mala se volvía ata que pouco a pouco se foi convertendo, sen ela sabelo, nunha bruxa … nunha fea e malvada bruxa!

      Un día, nun baile, estaba a nosa princesa fermosa bailando cos príncipes cando apareceu a bruxa, e a punto de estoupar de envexa e botoulle un meigallo:

            - ¡De tan fermosa que es, en verme te has volver!.

      Pero a fermosura da nosa princesa era tal que o maleficio non se cumpriu tal coma a bruxa esperaba e a princesa trocou en bolboreta, en vez de en verme. E era a bolboreta máis fermosa que nunca vira ninguén e puxéronlle de nome Antía, que significa “a máis fermosa entre as flores”, porque en verdade aquela bolboreta era a cousa máis fermosa que se podía ver entre as flores dos xardíns. E así foi a bolboreta de xardín en xardín, percorrendo todo o mundo.

      Un día, chegou a princesa bolboreta ó val da Mahía, e alí andou os xardíns e bosques cantos había, e no máis fondo dun bosque, preto do monte San Marcos, a princesa bolboreta atopou un pobre lobo, dorido, e co cu queimado, tras caer por unha cheminea, segundo contou o lobo. Á princesa deulle pena e comezou a coidar del, pois aínda que aparentaba ser malo, no fondo a princesa sabía que o lobo tiña bo corazón. E así foi. Cando o lobo curou, rompéronse os feitizos. Porque o lobo non era un lobo, senón que era un príncipe, o fermoso príncipe Roi ,que vivía no Castelo das Torres de Altamira. E a princesa bolboreta volveu de novo a ser a máis fermosa das princesas. E ó castelo foron vivir, e foron moi felices.

      Colorín, colorado, este conto está rematado.

Os tres porquiños e o lobo feroz (Adaptación do conto orixinal)

     Había unha vez un bosque moi grande, ós pes do monte San Marcos, pretiño da aldea de Proupín, onde vivían un lobo feroz e tres porquiños.
     Cada porquiño comezou a construír unha casa. O máis pequeno non era mi traballador e gustaba moito de xogar, cantar e saltar, e fixo unha casa de palla para rematar pronto e poder ir ó bosque .
     O segundo era algo máis traballador, pero tamén quería ir xogar e cantar co seu irmán, así que fixo unha casa de madeira, pero rematouna axiña para ir troular polo bosque.
Só o maior fixo unha casa de ladrillo. Deulle moito traballo e levoulle moito tempo, e mentres seus irmáns xogaban, el traballaba. Cando rematou a casa foi xogar cos seus irmáns, pero pouco tempo tivo para xogar, pois ó rato apareceu o lobo

          - Auuuuuuuu!

     Os tres porquiños comezaron a correr para as súas casas, e o lobo corría tras eles. Así foi como chegou á casa de palla. Nada máis vela, xa se decatou de que era débil, e que caía case por si soa. Entón pronunciou unhas palabras:

          - Soprarei, soprarei e a túa casa derribarei! – aquí o meu fillo faime os coros… esta parte sábea moi ben.

      E así foi, soprou e a casa caeu esnaquizada en mil pedaciños. O porquiño correu para a casa de madeira de seu irmán. Alí chegou o lobo tamén correndo. Parou diante da casa, mirouna e viu que era pouco máis resistente que a anterior, así que repetiu as mesmas verbas que antes:

          - Soprarei, soprarei e a túa casa derribarei!

     Soprou unha vez e non pasou nada. Volveu a coller aire, soprou máis forte e a casa desfíxose en anacos. Agora os dous porquiños corrían para a casa de ladrillo de seu irmán o maior. Ó chegar a ela, o lobo pensou que podería derribar a casa ó igual que as anteriores, e unha vez máis repetiu as mesmas verbas:

         - Soprarei, soprarei, e a túa casa derribarei!

      E soprou unha, dúas, tres, catro e ata cinco veces, ata que quedou sen folgos, pero a casa non caeu. Entón decatouse de que aquela casa si era resistente de verdade e comezou a dar voltas ó seu redor estudando o xeito de entrar, ata que se lle ocorreu unha idea.

         - Entrarei pola cheminea, como fai Papá Noel – aquí é onde o meu fillo me berra e me di que Papá Noel e os Rei Magos entran pola porta, pola cheminea só entra o lobo feroz.

     Entón o lobo sube ó tellado, gabea pola cheminea e comeza a baixar. Pero o maior dos porquiños, que era tanto ou máis listo aínda que o lobo, tiña ó lume unha pota grande de auga fervendo, de tal xeito que ó chegar o lobo abaixo, meteu o cu na auga e saíu disparado de novo pola cheminea para fóra ouveando de tanta dor e co cu queimado. E nunca máis naquel bosque, nin na aldea de Proupín nin nas outras aldeas dos arredores se soubo daquel lobo feroz. E colorín colorado, este conto está…rematado