O libro máxico dos contos

 

Xurxo saíu a toda velocidade da aula, nada máis soar o timbre. Corría pola rúa coma se fora o último día de clase antes das vacacións. Pero hoxe non corría tras a súa mellor amiga Vicki coma outros días, para acompañala ata a súa casa, aínda que quedara a dez minutos da porta do colexio en dirección contraria a onde el vivía, de tal xeito que para volver cara a súa casa tiña que dar un rodeo. Esa amiga especial á que lle contaba os máis grandes segredos que pode ter un rapaz da súa idade, esa amiga que lle servía de apoio tanto como el a ela, que choraban xuntos cando algo lle ía mal ó outro, esa amiga á que lle contou un día que estaba amolado porque María e Leo lle fixeran un regalo a Antón polo seu aniversario sen contar el.....

Hoxe non era o caso, porque hoxe era venres e os venres dábanse dúas premisas moi importantes, por un lado Vicki marchaba para pasar o fin de semana ca familia nunha casiña que tiñan preto do mar... e por outro lado, os venres chegaban os libros novos á libraría do señor Manuel. E cara alí era cara onde corría hoxe Xurxo.

A libraría do señor Manuel era unha das poucas librarías de barrio que quedaban. Na fachada un cartel anunciaba o negocio: “Libraría DeSantiago”. Con Don Manuel DeSantiago esta era xa a terceira xeración de libreiros da familia DeSantiago que rexentaban aquel negocio. A libraría ocupaba un baixo enorme con tódalas paredes cheas de andeis onde se atopaban os libros perfectamente ordenados por temáticas: libros de texto, banda deseñada, científicos, ciencia ficción, aventuras, novela negra... e ó fondo de todo a sección dos libros antigos e de segunda man. No centro do baixo estaba o lugar de traballo de Don Manuel tras un mostrador circular de media altura ó que se accedía por unha pequena porta perfectamente disimulada na parede do mesmo e que permitía ó libreiro entrar e saír con facilidade.

-         Bos días Don Manuel!!

-         Bos días rapaz! Xa che deixaron saír do colexio?

-         Si Don Manuel. Chegaron os libros novos?

-         Están ó fondo. Aínda non tiven tempo de quitalos das caixas, pero podes buscar nelas se queres, a ver si desta vez atopas algo que che guste.

-         Grazas Don Manuel!

E alá foi Xurxo todo decidido. Desta vez non tardou moito e atopar algo que le chamara a atención. Viu un libro de tapas duras e cores escuras, non se sabía ben si xa eran así antes ou foi cousa do paso do tempo. O título, “O libro máxico dos contos”. Xurxo non dubidou en abrilo e mirar no seu interior. Pasou as primeiras páxinas, saltouse o índice e foi directo ó primeiro capítulo. Leu a primeiras liñas...

-         Xa está –dixo para si mesmo.- Quédome con este.

Este era o proceder de Xurxo. Non lle interesaban os índices, nin os prólogos, nin os resumos da contraportada. O primeiro capítulo era o importante. Si o primeiro capítulo o conquistaba, se esas primeiras liñas eran capaces de chamar a súa atención, entón o libro merecía a pena.

-         Don Manuel levo este.

-         O libro máxico dos contos! Este promete Xurxo! Apúntocho?

-         Si, coma sempre! Despois xa se pasa meu pai. Bo día!

-         Bo día Xurxo!

Xurxo chegou á casa e comeu a toda velocidade. Logo foi para o seu cuarto e comezou a lectura. Chamáralle a atención do libro a letra, como se fora manuscrita. E sobre todo o debuxo que encabezaba o primeiro capítulo, de título, “Tomé e o Impo”. Cada capítulo era un conto, unha historia. E todas e cada unha delas levábao a un mundo distinto. Despois viña “A nena que non quería cortar as unllas”, “Chispa, o gardián dos soños”, “O grilo Federico”, “Flor de inverno”, “Ramiro”, “Oito grans de millo”, “O rápido de Betanzos”, “Adeus avó”  e moitos máis contos que leu dun tirón ó longo da tarde. Cando ía pola metade do libro, descubriu que o seguinte capítulo non tiña título e as seguintes páxinas estaban en branco.

-         Que pasou aquí? – Preguntouse Xurxo.- Un erro de impresión?

Pasou as follas. Tódalas las páxinas que seguían a aquela e ata o final estaban en branco, aínda así todas estaban numeradas. Xurxo quedouse mirando fixamente aquela primeira páxina en branco. De pronto comezaron a escribirse unhas verbas....

-         Ola. Sorprendido?

Xurxo pechou o libro de súpeto. Quedouse mirando a portada fixamente. Releu de novo o título: “O libro máxico dos contos”. Ó pouco e con certo medo volveuno a abrir amodiño pola mesma páxina de antes. Agora as palabras desapareceran pero pouco a pouco fóronse escribindo outras novas.

-         Non teñas medo. Que te esperabas dun libro de contos máxico? Que te transportara a outro tempo? Que apareceras por arte de maxia noutro mundo? Iso só pasa nas películas...

-         Imaxino que tes razón –dixo Xurxo en voz alta

-         A maxia deste libro está na túa cabeza. Os seguintes contos tócache escribilos a ti, ca túa imaxinación.

-         Pero, e si non sei? E si non son capaz?

-         Serás capaz, seino. Ti cres que me elixiches ti a min, pero foi ó revés, fun eu quen te elixiu a ti. Deixa voar a túa imaxinación, e cada noite terás un conto novo escrito nestas páxinas en branco.

O rápido de Betanzos

 

Chamábanlle Luis, aínda que era máis coñecido por Luisito ou tamén Luisiño, aínda que non lle gustaba que lle chamaran así, prefería Luis ou Don Luis.

Nunca coñecín a ninguén máis fachendoso ca él, cando menos ata o día do suceso que aquí imos contar, suceso, que por outro lado, ninguén dubidaba que algún día sucedería, do único que había dúbidas era de cando ía suceder.

Luisiño era, ou cando menos iso era o que el cría e do que presumía, o máis rápido do lugar, aínda que si lle fixéramos caso a el, seríao do mundo enteiro, e ademais de crelo, aínda presumía desta habilidade que deus lle deu. Tódolos seus amigos fuxían nada máis velo, sabían xa de memoria o discurso de Luisiño: son o máis rápido, cando vos cheguedes a meta xa será noite no mundo enteiro, sodes máis lentos que o cabalo do malo das películas....e non digamos nada da súa afección  polas apostas....

Un día camiñaba Luisiño polo prado, aburrido, pois xa ninguén quería botar unha carreira con el... cando se atopou con Silvestre, un coello recentemente chegado, de pelo gris como as nubes que traen a neve dende as montañas.

-          Bos días, señor coello.

-          Bos días, e ti quen es?

-          Chámome Luis, aínda que aquí chámanme Luisiño, e son rápido, moi rápido, o máis rápido do mundo.

-          Seguro que si, Luisiño.

-          Estase rindo de min? –teimou Luisiño.

-          Nunca máis lonxe da miña intención –dixo o señor coello.

-          Bótolle unha carreira!

-          Ben Luisiño, unha cousa é que sexas rápido, que non o nego, pero eu son un coello.

-          E vostede cre que eu non son o suficientemente rápido como para ganarlle a un coello? –seguía teimando Luisiño

-          Eu non nego que sexas rápido –dixo o coello, que xa non sabía como facer para evitar aquela situación absurda.

-          Señor coello, rétoo a unha carreira!

-          Pero Luisiño...

-          Señor coello, apóstolle a miña cuncha de caracol a que lle gaño!

-          Veña Luisiño, déixao xa...

-          Señor coello, non será vostede un covarde?

Aquelo si que non, o coello tiña moita paciencia, pero covarde non llo chamaba ninguén. E alí mesmo e en aquel mesmo momento, tivo lugar a carreira. Unha volta completa ó redor do prado. E xa vos podedes imaxinar o resultado. Aínda que sexa este un conto, e xa sabemos que nos contos pode pasar calquera cousa, esta vez pasou o que tiña que pasar. Luisiño perdeu a carreira, a cuncha e moito máis, pois a partir daquel intre, toda a súa descendencia naceu sen cuncha.. Agora todo o mundo os coñece como lesmas, as parentes dos caracois... o que ninguén sabe é que realmente son a descendencia de Luisiño o rápido, o fachendoso, o único caracol capaz de botarlle unha carreira a un coello, apostar a súa propia cuncha e perdela.

O rei e a bolboreta

         Conta unha lenda, que unha vez houbo un rei que dispoñía non seu castelo do xardín máis fermoso que nunca ninguén antes tivera visto. Azaleas, rosas e orquídeas de mil cores. Árbores de froitos exóticos, palmas, magnolios, mimosas de gran arrecendo. Un regato percorría o xardín onde os paxaros ían beber das súas frescas augas, e as libélulas xogaban entre os penedos. En el vivía unha bolboreta, a bolboreta máis fermosa que ninguén nunca tivera visto.

Tódolos días, o rei saía ó xardín na hora precisa que a bolboreta aparecía para vela voar de flor en flor. Era en verdade fermosa. O seu xeito de voar, fráxil, elegante... o seu xeito de pousarse nas flores. A súa cor. A música que soaba cada vez que batía as súas alas.

Os habitantes das aldeas próximas acercábanse a moreiras para poder desfrutar daquel xardín, e sobre todo, daquela bolboreta que a todos tiña namorados.

Pero aquel rei era moi celoso, e quería aquela bolboreta para el só. Así que un día, esperou a que a bolboreta aparecera polo xardín e capturouna. Encerrouna nunha pequena gaiola de ouro e dispúxolle todo canto el cría que a bolboreta podía necesitar: o mellor néctar do reino, as mellores flores collidas no mesmo día...

Paro entón ocorreu algo. Co paso dos días o xardín comezou a perder todo o seu encanto, a súa maxia, o seu cor, o seu arrecendo... e volveuse pouco a pouco triste e gris. Os paxaros deixaron de cantar e as libélulas abandonaron as beiras do río. As plantas murchaban e as flores caían ó chan convertidas nunha masa de cor marrón. Ó mesmo tempo, a bolboreta comezou tamén a transformarse. A súa ledicia converteuse en tristura e as súas cores fóronse apagando.

O rei mandou chamar ós mellores xardineiros do reino. E un a un foron pasando polo xardín. Algúns probaron a lanzar os seus feitizos máxicos sen éxito. Outros trouxeron os mellores abonos, sen resultado. E así, foron chegando e marchando sen atopar solución ó problema.

Ata que un día, chegou un xardineiro que pediu audiencia co rei. Dicía que tiña a solución pero debía dicirlla a el e só a el. E foi levando diante do rei.

-         Maxestade, –dixo o xardineiro- a solución ó problema do xardín está na gaiola de ouro que garda no seu cuarto.

Cando o rei se recuperou da sorpresa de que o xardineiro soubese o segredo da bolboreta, foi correndo ata  onde a tiña oculta. Alí estaba, triste, gris, igual que o xardín. O rei abriu a porta da gaiola e soltouna.

Entón, a  cada paso, con cada rozar das alas da bolboreta, as plantas, as flores e todo o xardín volveu de novo a relucir con todo o seu esplendor.

Agora, tódalas tardes o rei baixa ó xardín para poder ver voar, de flor en flor a aquela bolboreta que a todos ten namorados.

Adeus Avó.

Danieliño  levaba uns cantos días moi triste. Non dicía nada e ninguén, non se queixaba, tan só pasaba as tardes subido en aquela  figueira que para el era a súa nave especial ca que exploraba planetas máis alá dos confíns do universo coñecido.

Facía uns días, ó caer a tarde, súa nai chamárao entre bágoas.

-  Daniel, corre!. O avó está moi enfermo. Vaite vir buscar a tía Lola e as primas e vas ir con elas á súa casa

-  Pero mamá, que pasa?

Pero súa nai non puido responder. Deu en chorar.

-  Mamá, podo ver ó avó?

-  Non Daniel, está o médico con el.

Daniel recolleu algo de roupa do seu armario, axudado pola súa nai, un par de xoguetes e dispúxose a ir ca tía Lola. Antes de marchar puido ver como  saía do cuarto do avó o doutor acompañado do señor cura.

A tía Lola e as primas vivían cerca de alí. Eran moi boas con Daniel. As veces viñan pola casa e incluso as veces as primas quedaban a durmir. Gustáballe moito xogar cas primas, aínda que eran algo maiores ca el, pero eran moi divertidas. Pero agora Daniel non tiña gañas de xogos. Pasaba o tempo mirando pola fiestra da casa da tía Lola e contaba os coches que pasaban pola rúa, ou simplemente xogaba con algún xoguete.

O terceiro día que levaba na casa da tía Lola, unha tarde de babuxada, Daniel saíu á fiestra a ver pasar os coches e veu vir de pronto un montón de xente pola rúa, con caras longas. Diante un home levaba unha gran cruz de prata, detrás un coche longo e negro. E detrás pareceulle ver á súa nai, seu pai.... Avó!!!

Cando a tía Lola deu pechado as contras da fiestra xa era tarde.

Pasaron aínda varios días ata que por fin Daniel puido volver á casa de seus pais. O avó xa non estaba. Súa nai explicoulle que Deus o chamara para que coidara os xardíns do ceo.

-  Mamá, -dixo Daniel- Deus é moi listo e sabio, pois levou para coidar os xardíns do ceo ó mellor xardineiro do mundo.

Dende ese día, pasaba as tardes subido en aquela figueira convertida en nave espacial de exploración intergaláctica. Unha tarde, pasada pouco máis dunha semana dende a marcha do avó, Daniel descubriu un paxaro que o miraba fixamente dende unha pola da figueira, mentras el estaba a facer un de aqueles viaxes intergalácticos. Nunca vira tal cousa. Seu avó ensináralle todo canto sabía da natureza: a recoñecer as árbores, coidar o xardín, a distinguir os paxaros. Os merlos, os carrizos, os paporrubios, os verderolos,  os xílgaros, os pimpíns, os chascos, as lavandeiras, as andoriñas, os lavercos ... Ese paxaro non se correspondía a ningún deles, nin pola cor, nin polo cantar. Cantaba como os anxos e era máis fermoso que calquera dos outros paxaros coñecidos. E miraba para el de seguido.

-  Daniel, a merenda!

-  Vou mamá!

-  Que andas a facer sempre subido na figueira?. Aínda vas caer!

-  Estou explorando outros mundos

-  Ti, e a túa imaxinación!

-  Mamá, sabes, creo que hoxe vin ó Avó

-  Daniel... non por favor. Sabes que o avó está con Deus

-  Mamá, vin un paxaro que nunca antes vira e canta como os anxos do ceo. Eu creo que é o espírito do Avó

-  Será un xílgaro Daniel

-  Non mamá, non é ningún dos paxaros que me ensinara o Avó.

-  Daniel, -dixo súa nai entre bágoas-non sigas por favor...

-  Vale mamá.... Cando termine o bocadillo podo volver á figueira?

-  Si , si prometes non falar máis do paxaro

-  Vale mamá

E Daniel volveu á figueira e alí estaba o paxaro. Cantando e mirando para Daniel. E Daniel miraba para el e era como si se falaran con solo mirar o un para o outro. Mentres, súa nai asexaba pola fiestra, preocupada por Daniel. E así pasou a tarde

-  Daniel. Volve que xa é noite!

-  Vou mamá! Estou terminando de investigar unha praga de formigas de cu vermello que me invadiron dende o planeta veciño.

E Daniel, chiscoulle un ollo ó paxaro

-  Adeus Avó, grazas por virte despedir de min xa que eu non puiden ir a despedirme de ti

E esa foi a última vez que Daniel viu aquel paxaro, e nunca viu nin oíu outro coma el.

 

A pantasma

Era un venres. O último día de clase, a última hora do día. Por fin terminaba o curso! Como todos, un curso longo, con moito traballo, pero tamén cheo de boas cousas, de novas amizades, de novos alumnos … pero a estas alturas xa as forzas non daban para máis. Entón, dirixinme ó departamento. Estaba baldeiro. Senteime nunha cadeira, recostei a cabeza, pechei os ollos e esperei a que tocara o timbre para deixar todo ata setembro.

Non sei canto tempo pasou, cando un ruído estraño me sobresaltou. As luces estaban apagadas. Entón notei unha presenza ás miñas costas. Vireime e alí estaba. Mirándome con aqueles ollos sen fondo.

-          JAJAJAJAJA. Pobre incauto. Por fin alguén me ven remudar!!

-          E ti que ves sendo? – acertei a preguntar, quitando forzas de non sei onde, pero máis levado polo medo que pola valentía

-          Son a pantasma do Politécnico!!

 Pensei realmente que estaba a soñar, que non era máis que un pesadelo. Seguro que estaba na casa, durmindo na miña cama. Pero aquel espectro continuou a falarme como si realmente aquilo fose real

-          Non me cres?

-          Non te creo. Sei que isto é un soño e que cando remate, estarei na miña casa e ti non serás máis que o recordo de unha mala noite

-          JAJAJAJAJAJA

Aquela risa empeza a preocuparme de verdade. Non parecía quitada dun soño. Acaso sería certo? Quedaríame durmido no instituto? Sería aquela unha pantasma de verdade?

-          Vouche demostrar que existo- continuou dicindo aquela voz vida de máis alá do mundo dos mortos- Recordas aquela vez que tiveches un curtocircuíto na clase e non atopabas ningunha explicación, que miraches unha e outra vez a montaxe e parecía estar ben? Pois estaba ben, eu fun quen provocou aquela desfeita

-          Xa, seguro – acertei a dicir, con máis medo que outra cousa

-          Recordas aquela vez que na aula dos ordenadores non ía internet? Un bucle dicían. JAJAJAJAJAJA. Un bucle!! Unha pantasma máis ben, diría eu.

Aí foi onde comecei a preocuparme de verdade. A pantasma seguiu a contar anécdotas, unha tras outra. Un baño avariado, unha pechadura que non funcionaba, ferramentas que faltaban …

-          Pois xa ves. Aquí estou probe incauto. Tódolos anos ando a procura de alguén que me remude. Despois de 50 anos por fin atopei un substituto. Espero que ti tardes menos ca min en atopar a túa remuda. JAJAJA. JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA

Entón soou o timbre. Espertei dando un brinco e creo que foi a vez que máis rápido saín de alí. Atrás unhas voces desexábanme bo verán, pero non parei a ver quen era. Levantei a man e dixen

-          Igualmente, bo verán a todos!!!!

Papá, de onde ven a risa?

Xurxo era un neno moi inquedo en tódolos sentidos. Non tiña parada. Sempre estaba de aquí para aló argallando algo. Sempre dicían: a Xurxo hai que telo enredado con algo, porque senón vai ser el quen busque o enredo, e normalmente, ese enredo, non nos vai gustar.

Pero tamén hai que dicir na súa defensa, que eran moitas as inquedanzas que tiña por saber e coñecer o por qué das cousas. Sempre estaba a preguntar sobre o funcionamento das máquinas, cómo medraban as plantas, e ata unha vez lle chamou a atención que os animais podían ter fillos sen se casar … non lle collía nos miolos tal cousa.

Pero un día Xurxo fixo a seu pai a pregunta máis estraña que lle fixera ata aquel momento.

-          Papá, -dixo Xurxo- de onde ven a risa?

Entón, o pai de Xurxo comezou a pensar e darlle voltas a aquela pregunta. De onde viría a risa?

Seguro que no cerebro non estaba a risa. Foi o primeiro que pensou, porque un rise sen pensalo, rise cando está ben, cando está contento, pero rise de súpeto. Pois está claro entón que no cerebro non está a risa.

Tampouco está na gorxa. Alí, nas cordas vocais, nacen as gargalladas, o son, pero iso non é risa, iso é a expresión corporal da risa. A risa é outra cousa, a risa é un estado, non un son.

Logo pensou que o mellor nos beizos. Cando sorrimos  entornamos os beizos, deixamos ver os dentes. Pero aí tampouco debe estar a risa. Hai xente que sorrí sen rirse de verdade, sen rirse por dentro. A risa ven de dentro. E isto último deulle a pista definitiva.

-          Xurxo! Xurxo! Xa sei de onde ven a risa!

-          Dime papá, de onde ven entón?

-          A risa ven do corazón. Porque cando un rí de verdade, rí co corazón.

Un conto máxico

Estaba deitada sobre as herbas, mirando o ceo, na ribeira do río.  Encantáballe escoitar o murmurio das augas do río ó bater contra as rochas. A brisa acariñaba as súas meixelas, e un intenso aroma a primavera enchía o aire que respiraba.

Cando ese aire traía con sigo algunha nube, encantáballe buscar parecidos:

-         Mira! –dicía para si mesma- parece unha mazá xigante. E esta outra, semella un paxaro.

Estaba inmersa neste xogo, cando de pronto, unha nube negra como o mesmo carbón pasou por riba da súa cabeza.  A súa faciana tornou en preocupación. E máis aínda, cando detrás desa nube viñeron  outras, tanto ou máis negras aínda. Apenas tivo tempo de saír voando para abrigarse debaixo dun castiñeiro que medraba na ribeira do río. Cando chegou, unhas enormes gotas de chuvia caían aquí e alá. Atopou un burato no tronco do castiñeiro, e alí se abrigou.

De pronto, oíu un ruído que saía de entre as herbas …

-         Aiiii, que me mollo! Uiiiiii   Que me mollo! Sitio!!! Faime sitio, por favor!!!

-         Ola! –dixo ela entre asustada e curiosa- chámome Bolboreta. É ti?

-         Que nome tan fermoso! Case tan fermoso coma ti! –dixo o recen chegado- Eu chámome Escaravello. E non fai falla que digas nada, xa sei que o meu nome non é nin tan fermoso coma o teu, nin eu tampouco

-         O que non se pode negar é que es ben gracioso. Gústasme!

-         Oh, grazas! Jajajajajaj!!!! É un cumprido, supoño...

-         Claro!! Jejejejee!!!!

E os dous novos amigos seguiron falando ata que pasou a tormenta e abandonaron aquel castiñeiro.

A nosa amiga Bolboreta ía tódalas tardes á ribeira do río a ver pasar as nubes sobre a súa cabeza. Pero non volveu a ver ó seu amigo ata que unha nova tormenta a sorprendeu, e unha vez máis, abrigada no burato do castiñeiro, oíu aquelas palabras que saían de entre a herba

-         Aiiii, que me mollo! Que me mollo!!!!!!!

Dende aquela, víanse tódalas tardes de tormenta, naquel burato, no pé do castiñeiro. E contábanse historias do sucedido nos días que pasaran entre treboada e treboada. Das súas aventuras. Normalmente era Escaravello quen máis falaba. Aínda así Bolboreta tamén tiña as súas aventuras que contar, como cando conseguiu escapar dun neno que a perseguiu por toda a ribeira do río.

E así, como en todo conto máxico, seguro que pensades que co paso do tempo casaron, e foron felices, e comeron perdices …

Pero non, porque a maxia deste conto está na amizade, que non entende de nomes fermosos ou feos,  non entende de razas, non entende de febles ou fortes, non entende de ricos ou pobres. Entende de respecto, de mirar dentro do corazón das persoas, entende de risas e contos, entende de poñer o ombreiro para que outro se apoie en el, entende de dar a man cando alguén cae para axudarlle a levantarse, entende de escoitar cando outro fala...

E  agora si, foron amigos e felices ata o fin dos tempos…..

Artabán

Levaban moitos anos estudando nos libros. Alí estaban reunidos, Melchor, Gaspar, Baltasar e Artabán. Aquela noite chegaron á conclusión de que o día que tanto estaban a esperar estaba a piques de chegar. Ía nacer un neno, aquel neno que dicían os libros que traería ó mundo unha mensaxe de paz, de respecto, de amor cara os demais. Decidiron que se atoparían de novo pasada unha lúa no zigurat de Borsippa, cada un levaría unha ofrenda, e así xuntos, seguirían aquel cometa, que segundo os libros antigos os levarían onda o neno.

Tanto Melchor, como Gaspar e Baltasar pronto atoparon que ofrecer ó neno: Ouro como Rei que ía ser o neno, rei da paz e o amor. Incenso, como Deus e Mirra como Home. Pero Artabán buscaba e buscaba e non atopaba que presente levar. O seu reino non se caracterizaba precisamente pola riqueza. Era un reino onde o que máis relucía era a area baixo o sol, e as tranquilas augas que regaban os oasis. Pasaban os días, acercábase o momento de partir, e Artabán seguía sen ter que presentar como ofrenda.

Estando un día sentado baixo a sombra dunha palmeira, oíndo como corría a auga, medio en soños, acercóuselle un neno, mirouno fixamente, e díxolle

-          A resposta ás túas preocupacións está no teu corazón.

Cando Artabán abriu os ollos por completo, xa non viu a ninguén.

Chegou o tempo de partir. Artabán seguía a darlle voltas ás palabras de aquel neno cando iniciou o camiño co tempo xusto de chegar á reunión cos outros tres reis magos. Esperaba que de camiño se lle ocorrera algo.

 Ó pouco de comezar a viaxe atopou un vello moribundo que fora atacado por uns bandidos. Interrompeu a viaxe para curar as feridas de a aquel vello. Cando chegou a Borsippa xa marcharan os seus tres compañeiros.

Decidiu seguir o seu camiño en solitario. Para cando deu chegado a  Xudea non atopou nin ó neno nin ós outros tres reis magos, só atopou ós soldados de Herodes perseguindo nenos inocentes. Conseguiu salvar a un neno das súas fouces pero iso custoulle a cadea. Trinta anos de condena.

Cando por fin foi liberado soubo que aquel neno, agora xa un home, ía ser crucificado e Artabán decidiu ir na súa busca para a pesar de todo, aínda que non tiña nada que ofrecer, cumprir e dar por finalizada aquela viaxe que comezara facía trinta anos.

 De camiño atopouse cunha rapaza prisioneira que ía ser poxada. Grazas á súa intervención, aquela nena puido volver cos seus pais. E así, cando Artabán alcanzou a fin da súa viaxe, estaba ós pes do Gólgota, e Xesús xacía morto na Cruz. Entón Artabán cae ó chan rendido. A piques de expirar aparéceselle de novo aquel neno do osais que lle dí:

-          A túa ofrenda está cumprinda: Cando estaba ferido, curaches as miñas feridas; cando era perseguido, salvaches a miña vida; cando estaba prisioneiro liberáchesme.

 Dí a lenda que o mesmo Artabán subeu ó ceo da man de aquel neno Xesús.

 

(Adaptación da historia The Other Wise Man de Henry van Dyke)

Abrazoso

A Daniel de pequecho encantábanlle os osos amorosos: Queixoso, Gruñoso, Xenerosa, Armoniosa.... Era a súa serie de debuxos preferida. Tamén lle encantaba que lle deran abrazos, pero máis aínda que recibilos, o que lle gustaba era dalos. Xuntando ámbalas dúas cousas, a xente empezou a chamarlle “abrazoso”

Aquel neno medrou, como tódolos nenos, pero seguiu regalando abrazos. Primeiro na familia, logo cos veciños, e tanto foi así que a xente comezou a vir cada vez de máis lonxe para que os abrazara. Xente triste, xente con problemas de saúde, xente que quería compartir un abrazo, xente e máis xente. E el, simplemente regaláballes o seu abrazo, e dun xeito ou outro, as preocupacións e as tristuras da xente desaparecían.

Un día, polo Nadal, Daniel ergueuse da cama e atopouse canso, triste, sen ánimos. Ese día non saíu da casa. Comezou a chegar a xente como tódolos días, e todos foron xuntándose na porta da casa de Daniel. Pero Daniel non saía. Entón a xente dou en murmurar, logo xa foron alzando a voz, para rematar gritando. Querían que saíra. Por fin, Daniel fixo un esforzo e asomouse á porta.

-          Sinto que tiverades que vir de balde, algúns dende moi lonxe, pero hoxe non vai haber abrazos. Non me sinto ben. Atópome canso. Moi canso...

Dito isto, entrou de novo na casa. A xente volveu de novo a gritar.

-          É un fraude! É todo mentira! –dicía un

-          Que cara dura! Que me devolvan os cartos – dicía outro, aínda cando Daniel nunca quixo nada de ninguén

-          Que pouca vergoña! Que está canso! É a súa obriga dar abrazos!

Canto máis oía Daniel á xente, máis triste se poñía, e menos forzas tiña. Canda palabra era un coitelo que se cravaba no seu corazón.

-          Ding, Dong –soou o timbre

-          Ding, Dong –soou de novo

-          Ding, Dong

Entón Daniel foi cara a porta e o abrila atopou a unha nena que o mirou fixamente ós ollos e deulle ela un abrazo a Daniel e a cara triste de Daniel tornou en ledicia. Xa non se atopaba canso. E un día máis volveu de novo a facer o que mellor sabía, regalar abrazos.