De fadas e trasnos

      Era unha calorosa tarde de verán. Facía moita calor. O aire cheiraba a treboada. Ó fondo, xunto o río, vivía un grupo de fadas. Que como son as fadas dos ríos? As fadas dos ríos son uns seres preciosos. Teñen unhas pequenas ás e adoitan xogar voando ora cerca da auga, ora subindo ata as follas máis altas das árbores … Son semellantes as libélulas, de xeito moitas veces confundímolas coas libélulas, pois ademais de asemellarse moito a elas, gustan moito da súa compaña.

      Este día, as fadas estaban inquedas. Elas tamén notaban o arrecendo a tormenta no aire e sabían o que iso significaba: que unha vez máis, os trasnos volverían o río. Que trasnos, diredes vós? Os trasnos son semellantes ás fadas, pero son máis grandes e cando voan coas súas ás fan zoar o aire. Algunha xente confúndeos cos cabaliños do demo, pois parécense moito. Non son malos por natureza, pero son trasnos e, polo tanto, son algo atravesados, gustan de meterse coas fadas, empúrranas, chocan con elas no aire e obríganas a facer xiros para non caer.

      Fadas e trasnos levan moitos anos de batallas, pero os trasnos nunca se cansan e cada tarde de verán que hai treboada, volven ó río. As fadas xa están cansas de tantas trasnadas. Aquela tarde, cando os primeiros lóstregos apareceron polo horizonte, case tódalas fadas decidiron subir ata as follas máis altas dun castiñeiro, mentres un pequeno grupo decidiu ficar onda o río. Os trasnos non faltaron á súa cita. Un grupo deles acercábase pola beira do río. Fixaron o seu obxectivo nas fadas que voaban no río sen decatarse de que case todas se atopaban no alto da árbore. Estas esperaron pacientemente a que os trasnos estiveran cerca do castiñeiro e nese momento empezaron a saltar sobre unha das polas ata que dous ourizos amarelos se desprenderon e caeron entre os trasnos. Estes, sorprendidos, tiveron que dar varias reviravoltas para non ser esnaquizados polos ourizos e marcharon zoando río abaixo, cheos de medo. Por primeira vez, as fadas conseguiran gañar ós trasnos, pero sabían que mentres existan fadas e trasnos, cada tarde calorosa de treboada, haberá na beira do río unha xuntanza moi especial.

¿Por qué as árbores perden as follas?

      Estaban as árbores ó carón do río. Era verán, facía calor, e unha lixeira brisa acariciaba a follaxe das árbores.
     Foron pasando os días e as árbores seguían a deixarse acariciar pola brisa … todas menos unha, que sabía que os tempos de verán tocaban á súa fin e foi pouco a pouco cubrindo a súa pel dunha fina capa de carriza  que lle serviría de abrigo cando chegaran os tempos do frío e a choiva.
     E como era de esperar, foise a calor, chegou o outono, a choiva, o aire frío a zoar … e tódalas árbores tiñan frío, todas menos unha, que tiña o seu abrigo de carriza.

          - Achís –espirrou unha das árbores.
          - Achús –espirrou outra.

      E así, unha tras outra, ían espirrando ó longo do río. Cada espirro era unha sacudida de tódalas súas pólas, e eran un montón de follas que caían ó chan.
      Cando pasaron uns días, só unha árbore tiña tódalas follas, a única que non espirraba, a única que tiña o seu abrigo de carriza, a única que foi quen de ver chegar o outono …
      Entón a fada dos ríos díxolle que a partir dese día se chamaría “sempervivens” porque aínda no máis frío do inverno, sempre se mantén viva.

O GATO QUE NON SABÍA MEXAR

O GATO QUE NON SABÍA MEXAR

      Había unha vez un gato que non sabía mexar. Ben, mellor dito, sempre que facía pis facíao polos pés.
     Un día, aquel gato, cansado de mollar os pés cada vez que ía mexar, decidiu ir polo mundo adiante mirando como mexaban o resto dos animais para saber como facer para non mollar os pés.
     Así comezou a viaxe do gato. Un día, camiñando por un prado, viu como unha vaca se dispoñía a mexar: abriu os pés, levantou o rabo … e a mexar!

            - A próxima vez que teña mexar, farei como a vaca – pensou o gato.

      Pero aquilo non deu resultado, o gato mollou de novo os pés, e ademais salpicoulle todo ata o cu. Tería que buscar outro xeito. Isto non funcionaba.
     Seguiu o gato a peregrinar polo mundo cando un día atopou unha cadela. Esta, para mexar, aniñouse, abriu os pés, e mexou. O gato fixo o mesmo, e mexou polos pés. Tampouco esta sería a solución.
      Seguindo coa súa viaxe, días máis tarde atopouse cun can; este levantou a pata cara a unha árbore, e alí mexou.

            - Carafio! Esa si que ten que ser a solución. –Pensou o gato- Pero o gato, non afeito a estas cousas, levantou a pata, mexou, mollou os pés, caeu e encheuse de mexo e lama, da cabeza ó rabo.

      Outro día, camiñando ó redor da casa dun granxeiro, viu como este mexaba de pé, arrimado ó muro da casa. O gato imitouno en todo, púxose de pé, mexou, caeu contra a parede e á parte de mollar os pés, esnaquizou os bigotes contra a parede. Esta tampouco era a solución.
    Ó final, rendido, a punto de volver para a súa casiña e disposto a mexar polos pés as sete vidas que lle quedaban, sentouse á sombra dunha árbore, no xardín dunha casiña, e viu como poñían a facer pis a un neno. O seu pai sentábao nun mexadoiro para bebés.

            - ¡Ei! Esta si que é a solución. É cómoda, é limpa, e non mollo os pés.

      O gato foi correndo a unha leira, fabricou o seu propio mexadoiro facendo un buratiño e mexou. Pero ó levantarse aquilo cheiraba que apetrinaba.

            - Deus, teño que tapar o burato!

      E así é como os gatos aprenderon a mexar sentados e a tapar o burato

O DÍA DA FESTA

     Érase unha vez unha festa.

     Éranse unha vez dous nenos, Roi e Antía, que por seren tan bos e tan especiais un día seus pais dixéronlles que ían ir esa noite a unha festa
          - Unha festa – pensou Roi - unha festa de noite. Como será? Haberá luces de cores? Ten que haber, unha festa sen luces non é festa
          - Haberá hinchables? Ten que haber, -pensou Antía- se quere ser unha festa importante.
          - Haberá cochiños, cabaliños, cadeas …? Ten que haber -pensou Roi.
          - Haberá patacas fritas e churros?- pensou Antía- Ten que haber, que festa ía ser se non houbera?
          - Haberá música? –pensou Roi.
          - E bombas!! – dixo Antía. Isto último non lle gustou moito a Roi. Preferiría que non houbera foguetes.

     E así estiveron todo o día, cun milleiro de bolboretas dando voltas no bandullo por culpa dos nervos. Ó chegar a noite, subiron ó coche e partiron cara ó campo da festa … e ó baixar do coche, OOOOOOh! Alí estaba todo canto pensaran.

     Había luces de cores, verdes, vermellas, azuis, laranxas, amarelas ….E había cabaliños, cadeas, e cochiños; e postos de patacas fritas e churros; había múscia (lilili, lilili, lilili como lle gusta cantar a Roi), e hinchables. E cando estaban ollando para todo canto había na festa …

         - Shuuuuiiii … ¡Booom!

     Un foguete cruzou o ceo deixando detrás un regueiro de luces laranxas e un cheiro a pólvora queimada. E tras ese, outro, e outro, e outro …

     E despois de troular e troular toda a noite, volveron os nenos para a casa, cansos pero felices, e esa noite soñaron con milleiros de festas , de foguetes, de gaiteiros e charangas, de orquestras, de cabaliños e cochiños, de luces de cores e de todo canto a imaxinación duns nenos poden chegar a pór no medio dun campo da festa.

A TROITA E A MOSCA

      Vivía a señora troita nunha volta do río. Tódolos día ía dar un paseo río abaixo ata a ponte do sabugueiro. Aquela era a parte do río que máis lle gustaba. A auga ía clara, a area do fondo do río era cor ouro e ademais daba o sol. Co que lle gustaba o sol á señora troita!

      Vaites aí que un día a señora troita atopou unha mosca voando preto da auga onda a ponte do sabugueiro.

          - Que gordiña está esta mosca! Fai un bo xantar e ademais hoxe toca carne –pensou a señora troita.-        Bos días, señora mosca!
         - Bos días, señora troita –contestou a mosca- non tentará comerme?
         - Home, fame teño. Ti non te poñas a tiro.
         - Non serás quen de me dar! Non es nin forte nin hábil dabondo para tanto.
        - Iso habémolo ver.

     E así empezou unha estraña relación de amizade entre a señora troita e a mosca. A señora troita tentou cazar a mosca, pero voaba moi alto. Tentou brincar, dende preto, dende lonxe, río arriba, río abaixo... tentouno de tódolos xeitos, pero non foi quen de cazar aquela mosca. E así marchou para a súa casiña pensando en como cazaría aquela mosca.

         - Adeus, señora mosca, mañá será outro día, que hoxe non teño fame.
         - Adeus!

      Ó día seguinte volveu a señora troita á ponte, e alí estaba a mosca. Pero esta vez a señora troita tiña un plan que non podía fallar: tiraríalle pedras coa cola. Primeiro tentouno con pedras grandes, pero pesaban moito e non era capaz de lanzalas fóra da auga. Logo con pedras pequenas, pero era moi difícil darlle á mosca, e se lle chegara a dar a señora troita, estaba segura de que non sería suficiente como para facer caer a mosca. E así a señora troita volveu un día máis para a súa casiña, pensando como coller aquela mosca.

     O terceiro día a señora troita tiña un novo plan. Cuspiríalle auga. E así foi. Ó primeiro non atinaba nada ben e a mosca andaba a rir dun lado para outro, pero pronto empezou a acercarse ata que finalmente a mosca acabou na auga do río.

           - Ben! Dixo a señora troita. Agora quen non é lista dabondo? - E dito isto comeu a mosca.

     Agora a señora troita hai tempo que non vai por onde a ponte do sabugueiro. Está triste, pois xa non ten ningunha mosca coa que conversar. 

O VERME E O OURIZO

    Había unha vez un verme miúdo, moi miúdo. E famento.

     Estaba este verme camiñando por un prado cheo de plantas e flores, disposto xa a comer calquera cousa que se lle puxera diante, de tanta fame que tiña, cando, de pronto, mirou por encima da súa miúda cabeciña e viu un fermoso castiñeiro, todo cheo de fermosos ourizos. Fermosos e gordos. E dourados.

         - Seguro que están cheos de castañas gordas e fermosas – pensou o verme- pero, como chegar ata elas? Están moi altas!

    Estaba o verme con esas cavilacións cando o máis gordo e fermoso dos ourizos se desprendeu da súa póla e caeu ó chan moi preto do verme.

        - Arre demo! –dixo o verme- Case que me esnaquiza! Estivo ben preto.

     E dito isto, o verme empezou a dar voltas ó redor do ourizo por ver se había algún sitio por onde meter boca a aquelas castañas tan ricas que case que seguro había no seu interior.

         - Teño que conseguir que este ourizo abra a súa boquiña –pensou o verme- para comerme as ricas castañas.

          - Iso é o que ti te cres – dixo para si o ourizo- non abro eu a miña boca para que un verme me coma as miñas fermosas castañas.

     E o verme seguiu a dar voltas ó redor do ourizo. O primeiro que pensou foi atacar o ourizo de fronte. Foise decidido cara a el, pero pronto comprobou que as espiñas, longas e afiadas, se lle cravaban por tódolos recunchos do seu corpo.

         - Así non podo- dixo o verme- ou voume converter nun verme ó espeto. Ten que haber outro xeito. Xa sei! Fareino falar. Din que os ourizos son moi fachendosos e andan a presumir de que ninguén lles gaña ás adiviñas. Se consigo que abra a boca, métome dentro e listo.

      Entón o verme propúxolle ó ourizo un reto. Se o ourizo era realmente o ourizo sabio do que tanta xente falaba, sería quen de acertar a seguinte adiviña.

                                       “Alto me vexo

                                        De ouro teño o pelexo,

                                        E se abro a boca

                                        Perdo canto levo dentro”

     Pero o ourizo, sabio ou non, non caeu na trampa que lle propuxo o verme e non abriu a boca nin sequera para dicir que a adiviña falaba, precisamente, dun ourizo cheo de castañas.

     O verme, triste, canso, máis famento aínda que antes, estaba a piques de abandonar aquel ourizo e ir comer unhas follas de correola cando se decatou de que ó ourizo lle asomaban, nun extremo, uns diminutos pés. Entón o verme botou a correr (todo o que pode correr un verme) e comezou a facerlle cóxegas nos pés. O ourizo non puido soportalo e abriu a boca, botou a rir e alí estaban as fermosas castañas. E así foi como aquel verme miúdo e famento, deixou de ser famento.

DE COMO FORON CREADAS AS CATRO ESTACIÓNS

     Primeiro foi a nada.

     A partir da nada foron creados os dous mundos onde está todo o que é e todo o que deixa de ser. Ó mundo onde está todo o que é chamóuselle terra e alí habitan todos os seres que foron creados despois da nada. Ó mundo onde habita todo o que deixa de ser chamóuselle ceo e alí van os espíritos dos que deixan de ser.

     Despois da creación dos dous mundos foron creadas tódalas cousas que se ven, así como aquelas que son pero que aínda non foron mostradas. E en verdade todo aquilo era fermoso. E o creador puxo no alto do mundo o Sol para dar luz e calor. Pero cando o Sol se retiraba a descansar, volvía de novo a escuridade. O creador puxo entón no alto do mundo a Lúa, para que a escuridade non fora total e tódalas cousas que son non tiveran medo da escuridade. Pero a Lúa, de menor poder que o Sol, minguaba ata que unha noite desaparecía de todo, e nesa noite todo era escuro en verdade, para logo medrar de novo no alto do mundo ata completarse e estender a súa luz de prata polo mundo dos que son. Así naceron os días.

     E o creador decidiu que alguén tiña que coidar o mundo onde está todo o que é. Así, un día, ó final do arco da vella, naceu a cousa máis linda que nunca se puido imaxinar. E o creador deulle o nome de Antía, que quere dicir, “a máis linda entra as flores”. E Antía morou no mundo dos que son coidando de tódalas cousas, pois o seu corazón era nobre e estaba cheo de amor. E púxolle nome a todo o coñecido: así recibiron o seu nome as flores e as árbores, os animais, o vento e a choiva, e coidou de todos eles. Con ela todo era en verdade fermoso. Pero Antía sentíase soa e o creador soubo disto.

     Así foi como o creador lle deu un irmán a Antía. E púxolle de nome Roi, que quere dicir, “O glorioso, o que trae a Gloria”. E Roi era forte, valente e de gran corazón. E así habitaron na terra ámbolos dous. Mentres Antía vivía dedicada ó coidado das cousas que son, Roi interesábase por explorar novos territorios e adquirir novos coñecementos sobre todo o que é. Así foi como descubriu o país das altas montañas e nel construíu a súa morada, pois en verdade era fermoso este territorio.

     E sucedeu que un día apareceu o mal. Era unha das cousas que son, pero que aínda non foran mostradas. E veu en forma dun vento frío que todo o conxelou. Unhas nubes negras como o mesmo mal taparon o Sol e ocultaron a Lúa. As flores murcháronse, as árbores perdían as follas e os ríos conxelábanse. E Antía despregou todo o seu poder e sete veces loitou contra o mal e venceu, e sete veces o mal volveu. Entón, pediu axuda ó seu irmán. Enviou mensaxes a tódolos recunchos do mundo para que avisaran a Roi do que estaba a suceder. E a mensaxe foi de paxaro en paxaro, de cervo a coello e de coello ás plantas, e así chegou a noticia a Roi. E Roi correu en auxilio da súa irmá. E ámbolos dous loitaron contra o mal, e o mal foi vencido e retornou ás súas ocultas moradas, máis aló do norte de todo o coñecido. E Antía entoou unha canción fermosa como todo o que facía, cálida, suave...e as árbores volveron a ter novas follas, máis verdes e fermosas que as anteriores, e as flores agromaron de novo... E Roi percorreu todo o mundo coñecido, e coa súa forza destruíu o xeo que conxelaba os ríos e as lagoas, e todo foi de novo fermoso. E o Sol quentou no alto do mundo, e a Lúa abrazou outra vez á noite.

     Pero o mal non estaba derrotado para sempre e, pasadas seis lúas dende a súa derrota, estendeu de novo pouco a pouco o seu manto de frío xeo. Pero agora Antía e Roi xa estaban preparados e o mal de novo foi vencido.

     E así seguen a loitar eternamente ata que chegue o momento en que todo volva a ser creado. E o mundo das cousas que son florece durante tres lúas e durante outras tres alcanza a súa máxima fermosura. E o mal comeza a despregarse durante tres lúas e durante outras tres desprega o seu manto de frío xeo, pero sempre a forza e o amor dos dous irmáns vencen ó mal.

     E así é como naceron as catro estacións, e Antía púxolle os nomes de Primavera á estación do renacer de todo o que é; Verán, á estación do máximo esplendor; Outono á estación na que o mal comeza a despregarse e Inverno cando o manto frío de xeo o cubre todo.

CHISPA: O GARDIÁN DOS SOÑOS

      Chispa é un can branco de peluche. Un enorme can branco de peluche! Brando, peludo, suave, agarimoso… Igual que todos os cans de peluche!
Pero Chispa non é un can de peluche calquera. Polo día gústalle estar ós pes da cama de Antía con outros peluches. Alí xoga ás adiviñas e ás agochadas, durme e conta contos xunto cos outros peluches: o can Riki, a ra verde, as bonecas... Cóntalles contos de heroes e magos, historias do país dos peluches...
Pola noites Chispa transfórmase.... Cando cae o sol déitase, baixa as súas grandes orellas para tapar os ollos e fai que dorme....pero non dorme. Vixía. É O GARDIÁN DOS SOÑOS. Dende os pés da cama vixía que nin pantasmas nin pesadelos entren na habitación...
Pero.... que pasa se unha pantasma ou un pesadelo quere entrar na habitación? Entón CHISPA levanta unha orella, abre un dos seus grandes ollos, mira para o pesadelo ou pantasma, gruña un pouco e o pesadelo ou a pantasma que ousa entrar, sae correndo e sen mirar atrás. Logo, CHISPA baixa de novo a orella para tapar o ollo, non sen antes botar unha ollada e comprobar que Antía segue a soñar con festas de bonecas, con pinturas de cores e mil soños máis....iso si: todos soños felices.

CHUCHÚ PAPÁ

Era capaz de quedarse horas e horas mirando como aquel vello tren de madeira daba voltas e voltas na vía. Non era un tren bonito, nin sequera era un tren grande. Era un vello tren de madeira, descolorido, que daba voltas e voltas pola vía. Apenas o acompañaban uns vagóns de mercancías e unhas pequenas casas que completaban a paisaxe xunto cunhas árbores, que nalgún tempo foron de cor verde. Xuntos creaban unha paisaxe singular.
E alí estaba el. Fronte a aquel escaparate. Fixera sol, frío ou chovera; non podía resistir a tentación de pararse uns minutos a ver como aquel tren daba voltas sen parar. Era máxico, era especial... era algo que o facía volver á súa infancia. Facíalle recordar cando de pequecho lle pedía ó seu pai que lle montara o tren na casa, e logo, quedaba mirando para el horas e horas, ata que as pilas se esgotaban e o tren xa non podía seguir tirando dos vagóns. Facíalle recordar cando ía coa súa nai á estación a recoller ó seu pai que chegaba no tren...
“Chuchú papá”. Eran as palabras máxicas coas que seu pai se despedía polas mañás e eran as palabras que el repetía cada vez que vía pasar o tren camiño da estación. Eran as palabras que el repetía cando vía baixar do tren ó seu pai. Esas palabras agora quedaban tan afastadas no tempo..., pero seguían a ser igual de máxicas. “Chuchú papá”.
E alí estaba el, unha mañá máis, mirando aquel tren....
־ Ei, Roi! –oíu como unha voz coñecida o chamaba dende lonxe- Cara a onde vas hoxe?
־ Hoxe teño a ruta de Madrid. – E dito isto, subiu ó tren, abriu a cabina do maquinista e puxo o tren en marcha.
“Señores pasaxeiros: O tren expreso con destino a Madrid, estacionado na vía 2, sector B, está a punto de efectuar a súa saída”

A NENA QUE NON QUERÍA CORTAR AS UÑAS

- Non! Non quero! –dicía unha e outra vez Uxía- Fasme cóxegas!
- Pero miña raíña, tes que cortar as uñas! –dicía unha vez máis seu pai-

Unha vez máis, Uxía non quería cortar as uñas, e xa ían moitos días seguidos sen querer facelo. Sempre tiña unha excusa: que se me fas cóxegas, que se me doen as uñas ou incluso que se teño medo de que me corten os dedos. Así día tras día: as uñas a medrar e Uxía a non as querer cortar.
Un día, ó espertar pola mañá, Uxía mirou as súas mans e descubriu unhas uñas longas, enormes!

- Ei, que ben!, que uñas máis longas teño! -dixo Uxía toda feliz-.

Pero a súa felicidade pronto trocou en tristeza. Cando quixo almorzar, a cunca do leite caeulle ó chan, porque con esas uñas tan longas no podía agarrala ben. Non lle deu máis importancia e foi xogar, como tódolos días, coas súas bonecas. Aí foi como descubriu que as súas uñas tan longas eran como tesoiras que cortaban os vestidos das súas bonecas. A súa tristura foi en aumento e decidiu cambiar de xogo.

- Parece que ter as uñas grandes ten algúns inconvenientes! – pensou- Vou pintar!

Pero pintar cunhas uñas tan longas non era fácil. Os lapis de cores escorregában entre os seus dedos e non conseguía pintar nada ó xeito. Non só iso, senón que tamén descubriu o difícil que era cambiar de canle co mando da tele ou poñer un DVD. Así foi descubrindo que cada cousa que quería facer era infinitamente máis difícil que cando tiñas as uñas cortadas. Uxía, triste, cansa, foi para a súa habitación, deitouse na cama, pechou os ollos e durmiuse...

- Uxía! Esperta! É hora de erguerse para ir á escola!- oíu Uxía como a chamaban-
Uxía mirou os seus dedos ...
- Un pesadelo! Tiven un pesadelo terrible! ¡Papá, tesme que cortar as uñas antes de ir ó cole!

A PRINCESA E OS AMORODOS

Érase unha vez un reino afastado.

Érase unha vez o reino dos amorodos.

Érase unha vez un castelo, uns reis e unha princesa.

Érase unha vez un reino dedicado ó coidado dos amorodos.

Aquela princesa pasaba o día coidando dos amorodos. Regábaos, limpábaos, quitáballe as malas herbas, arrincáballes as follas secas… Éra feliz!

Un día, andaba a princesa ocupada nestas tarefas cando todo empezou a tremer como se dun terremoto se tratara. A princesa, asustada, escondeuse debaixo dunha das follas da amorodeira. Alí agochada viu como unha man enorme recollía todos os amorodos maduros da planta. A princesa, asustada, foi na procura dos seus pais....

- Algo terrible sucedeu! Un xigante arrincou todos os amorordos maduros!
- Non, miña princesa –dixo seu pai-. Non te asustes. Así é a nosa vida. Nós coidamos os amorodos para que os humanos os recollan.
- Pero para que? Que fan con eles?
- ¡Comelos, por suposto!
- Comelos? –dixo ela.
- Si, comelos

Dende aquel día, a princesa seguiu a coidar nas fresas pero xa non tiña a mesma ilusión. Xa non lles cantaba cancións, nin as acariciaba, nin lles quitaba lustre .... Incluso hai quen di, que de cando en vez,  se lle ve arrincar  algunha fresa madura para a comer.

TOMÉ E O IMPO

     Tomé era un rapaz moi feliz. Ría e xogaba a cotío. Ría e ría sen parar. Troula por aquí, troula por alá. Salta que salta. Ri que ri. Tomé era feliz.

    Un día tanto riu que –hip-, colleu impo.

    Agora Tomé xa non ri. Esa noite case non puido cear nada con tanto –hip-, e decidiu deitarse.
Hip, hip, hip.

   Tomé non pode durmir. Así que decidiu contar ata cen. Un, dous, -hip-, tres, catro, cinco, -hip-, seis, sete, oito-hip-

   - Isto non funciona! –di Tomé. Vou contar ovellas. Unha ovella,-hip-, dúas ovellas, -hip-, tres ovellas, -hip-, catro ovellas, -hip.

   Aquilo tampouco funcionou. Tomé foi probando todo canto se lle ocorreu. Deitouse na cama, levantou os pes, respirou fondo... –hip-. Aí estaba outra vez o impo. Logo ergueuse, púxose de pé no chan, separou as pernas, meteu a cabeza entre elas, aguantou a respiración... -hip- velaí de novo o impo.

   - Non é xusto! –di Tomé. Con tanto impo non podo durmir!

   Tomé volveu de novo á cama. Tapouse, apagou a luz, pechou os ollos... –hip-, -hip-, -hip- ata que de tanto xogar, rir e impar, os ollos se lle foron pechando pouco a pouco, de canso que estaba, e quedouse por fin a durmir.

   E o impo? O impo dixo –hip- e marchou.

Benvida

Cóntame un conto é un blog de contos para nenos e para pais a partir de experiencias diarias que a calquera neno lle poden ocorrer.